برای تبرّک

حقیقت

...
نگاه کن چه سکونی بر جهان فرومینشیند،
شب، آسمان را فرو میپوشاند به پاس ستارگان
در ساعاتی اینچنین، آدمی برمیخیزد تا خطاب کند
اعصار و تاریخ و تمامی خلقت را.

- ولادیمیر مایاکوفسکی؛ ترجمة یوسف اباذری

* بخشی از – احتمالاً – واپسین شعر مایاکوفسکی که پس از خودکشی‌ در جیبش یافتند. بنظرم، بینظیر است کسی اعصار و تاریخ و تمامی خلقت را خطاب کند... بقول فرهادپور، اینکار تنها از «سوژة حقیقت» بر میآید.