« November 2009 | Main | January 2010 »

بین - 3

ششم دیماه سالروز ازدواج ماست. حالا دیگر بیشترِ زمانی را که هر روز و شبش را با هم بوده‌ایم، در جایی گذرانده‌ایم که کشورمان نیست. پایگاهی را که پیشتر در ایران داشتیم و شبکه‌ی اجتماعی‌ای را که هروقت نیازمندش بودیم، هر طور که می‌توانست به کمک‌مان می‌آمد، مثل قبل بی‌واسطه و آنی در اختیار نداریم. درست که پشتیبانی‌های خانواده و دوستان – خیلی وقت‌ها مؤثرتر از قبل – ادامه دارد؛ حمایت‌های مالی، محبّت‌های بی‌دریغ، عشق‌هایی که نثارمان می‌شود، خبرگرفتن و دادن‌های همیشگی – تا یک‌وقت احساس نکنیم اتّفاقی افتاده و ما بی‌خبریم – همه و همه مثل همیشه سر جایشان هست؛ امّا ناخواسته، بخشی از آنچه داشته‌ایم، به دلیل آنجا نبودن‌مان از دست رفته و می‌رود و کاریش نمی‌شود کرد. درست که شوخی و خنده‌هامان از راه دور هست؛ درست که حتّا نیازی به اعلام نیاز ما نیست تا آنچه می‌خواهیم داشته باشیم؛ درست که گز و سوهانمان هم مستقیم از خودِ قُم به راه است؛ درست که حتّا وقتی سؤال کوچکی مثل طرز تهیّه‌ی غذایی که هوس کرده‌ایم داریم، هم‌زمان جوابش را می‌توانیم بگیریم؛ درست که وقتِ تولّد دوستان آنلاین حضور داریم و حتّا عکس هم می‌گیریم؛ امّا به هر حال، نمی‌توانیم وقتی حوصله‌مان سررفته یا دلمان گرفته زنگ بزنیم به عمّه فرشته که «مهمون نمی‌خواین؟» یا از دوستانمان بخواهیم که «آخر هفته دور هم جمع بشیم».

از خوبی‌های اقامت‌مان اینجا – که باید وقتی درباره‌ی آن هم بنویسم – با حضور سیماست که بیشتر لذّت می‌برم و دشواری‌ها – که آن بخشیش را که بالا گفتم هر لحظه احساس می‌کنی و بخشیش سختی‌های دیگری‌ست که اینطور دائمی نیست امّا هست – به خاطر سیماست که آسان شده. حتماً اگر هر جای دیگر بودیم، به هر دلیل دیگر، همین‌قدر – که نمی‌توانم بگویم چقدر زیادست – سیما را دوست می‌داشتم؛ حالا امّا اینجا بُعد تازه‌ای به دوست‌داشتنم اضافه شده. اگر عشق، «بین» ما باشد؛ اگر عشق مثل لبه‌ی محل برخورد دو سطح باشد که نه متعلق به من است و نه متعلّق به تو و هم‌زمان هم متعلّق به من است و هم تو؛ حس می‌کنم که این هزار لبه‌ی بین ما، حالا شده هزار و یک لبه. این بُعد و لبه‌ی تازه تا اندازه‌ای مرهون دشواری‌های اینجاست.

غریب این‌که دروندادِ رابطه‌ی ما تا حالا هرچه بوده – سختی و آسانی و خوشی و ناخوشی – بروندادش دوست‌داشتن‌های بیشتر بوده و لبه‌های نو و بُعدهای تازه برای عشقی که بین ماست: عشقی که هر روز پیچیده‌تر/ژرف‌تر می شود.

بین - 2

نه تنها عشق در "بین" است؛ که حرف را هم در "میان" میگذاریم. "راز" یکی از جاهایی بود که حرفم را و حرفمان را در میان گذاشته ایم. حالا هشتمین زادروز راز است. همانطور که ما نه فقط عشق را که عشق هم ما را میسازد، نه فقط ما راز را که راز هم ما را مینویسد.

بین - 1

عشق در من، در تو نیست. عشق بین ماست. از ظرافت زبانی غافل نمانیم که عشق، «بین» دو نفر اتفاق می‌افتد . من و تو نیستیم که تنها عشق را می‌سازیم؛ عشق هم ما را می‌سازد؛ چه بسا بیش از آنکه ما عشق را می‌سازیم. عشق، نیروی محرک خودش و ماست. حرف غریبی نیست که می‌گویند عشق، رانه‌ی خلقت بوده. عشق، دنیای تازه، آدم‌های نو می‌سازد.

در چنین روزی بود که من و سیما هم را دیدیم.