« December 2007 | Main | February 2008 »

هزارتوی تنهایی

با «تنهایی»، هزارتو وارد سوّمین سال زندگیش می‌شود. مبارکمان باشد! از هزارتوی هفتم به این سو – که در آن نوشته‌ام – پیشرفتش را به مددِ تلاش‌ها و پی‌گیری‌های سرسختانه‌ی میرزای عزیز شاهد بودم. با یاری هزارتوئیان هم دشوار نیست حدسِ این مسأله که هزارتوی سال سوّم بهتر از قبل شود.

در هزارتوی تنهایی، نوشته‌ی «آخوندی اسپرت»ی نوشته‌ام با عنوانِ «تنهایی تنها سزاوار خداوند است»؛ که گویا بعضی خوانندگان را خوش نیامده. نوشته، نه حاوی نکته‌ای فلسفی‌ست و نه علمی. تنها تفکّر خام‌دستانه‌ی البتّه سهل‌انگارانه‌ای‌ست در بابِ این معنا که چرا تنهایی برای ما آدم‌ها سخت است و برای خداوند با صفاتِ یکپارچه‌ای که در ادیانِ توحیدی – و نه مثلاً در اندیشه‌های وحدتِ وجودی – به آن‌ها متّصف است، سهل. تنهایی را هم در جای‌جای نوشته هر طور به ذهنم می‌رسیده معنا کرده‌ام تا به مقصدم برسم که پرستش خداوند عملی جمعی‌ست و اگر تنها بودیم ای بسا که خداوندی پرستیدنی نداشتیم؛ همان‌گونه که اگر خداوند تنها نبود، پرستیدنی نمی‌شماردیمش:

خداوند تنهاست؛ چون اگر چنین نبود سزاوار پرستش نمی‌دانستیمش. خداوندِ سزاوارِ پرستش – کمینه صفتِ خداوندگاری – باید که تنها سَر کند. گیریم کسی کفو او یا برتر از او باشد؛ چگونه می‌توان چنین خدایی را پرستید و از او اطاعت کرد؟ خداوندِ شایسته‌ی پرستش، تنهاست. کمالِ مطلقِ خداوندی‌ست که چنین تنهایی را واجب می‌سازد. [ادامه...]

ستاره‌هایی که باید دانه‌دانه کَند

اقامت چهار روزه‌ی من و سیما در هتل البتّه بزرگ داریوش – که می‌گویند و شما نپذیرید پنج‌ستاره‌ست – باعث شد این متن را بنویسم و خطاهای عمده‌ی مدیریتی هتل را بیان کنم. بی‌شک هدفِ این نوشته، پند و اندرز به مدیرانِ هتل نیست؛ مدیرانی که هتل‌هایشان – بی در نظر گرفتن شمارِ ستاره‌های بی‌فروغ – دور از هرگونه رقابتند و شکرِ خدا آن‌قدر مسافر در جزیره هست و هتل‌ها از دو تا پنج ستاره مشتری‌های ویژه‌ی خودشان را دارند که نیازی به بهبود کیفیّت نباشد. پس مخاطبِ نوشته، نه مدیرانِ هتل‌ها که خوانندگان احتمالی اینجا هستند. چراکه به نظرم نوشتنِ‌ این‌گونه تجربیات شخصی کمک می‌کند تا خواننده در گزینشِ انتخاب‌های کم‌شمارش بهتر تصمیم بگیرد.

1- گمانم حتّا در مسافرخانه‌های ناصرخسرو، حمّام‌ها – که البتّه آن‌جا بیرون از اتاق‌ها هستند – آبِ گرم دارند. عجیب است که در مدّت اقامتِ کوتاهمان در هتل داریوش، چند بار آبِ گرمِ هتل قطع بود. وقتی با خدماتِ اتاق تماس گرفتم، پاسخ شگفت‌انگیزی دادند: احتمالاّ شیر را در جهتِ اشتباه می‌گردانید! این‌جور وقت‌ها عصبانی نمی‌شوم؛ خنده‌ام می‌گیرد. گفت: یکی را می‌فرستیم تا بررسی شود. نشان به آن نشان که هیچ‌وقت هیچ‌کس نیامد.

2- در رستورانِ هتل شام می‌خوردیم که دو نفر از پیشخدمت‌ها دعوایشان شد. بعد یکی‌شان با سر و روی خونی آمد و با فحش و فحش‌کاری می‌خواست برود سراغ ضارب و از خجالتِ اعضای خانواده‌اش در بیاید. جالب این‌که بقیّه‌ی کارمندان رستوران، بی‌خیال تماشا می‌کردند و کسی نبود آن‌ها را به طور جدّی از هم جدا کند یا دستِ پایین به پشتِ صحنه ببرد تا آن‌جا حسابِ هم را برسند. کتک‌خورده هم حینِ شام‌خوردنِ مهمان‌ها پیشِ چشم‌هایشان قدم‌رو می‌رفت تا شاید یک‌دندگیش را ثابت کند.

3- همان شب – شبِ اوّلِ سالِ نوی مسیحی – در سرسرای هتل، برای میهمانان ارمنی جشن گرفته بودند. من و سیما هم داشتیم از اینترنت هتل – که گاهی و آن هم فقط در سرسرای هتل کار می‌کرد نمی‌کرد – بهره می‌بردیم و به کارهای بر خطمان می‌رسیدیم. چای سفارش دادیم که گفتند برای این‌که سرسرا شلوغ است و جشن گرفته‌ایم، نمی‌توانیم خدمت‌رسانی کنیم. دیگر جایی برای تعجّب نبود که چطور هتل پنج ستاره خدمتِ ضروریش را برای خدمتِ اختیاری دیگری تعطیل می‌کند. گفتیم مشکلی نیست و به کارمان ادامه دادیم. خانواده‌ای نیمه آلمانی – نیمه ایرانی کنارمان در میز دیگری نشسته بودند. با این‌که می‌دانستیم وضع خدمت‌رسانی هتل چقدر افتضاح است، این‌بار انصافاً شگفت‌زده شدیم وقتی دیدیم برای آن‌ها چای آوردند! سیما رفت سروقتِ پیشخدمت و گفت چطور است که برای آن‌ها چای آوردی و برای ما نه؟ گفت سرپیشخدمت دستور داد. سرپیشخدمت که حاضر شد و سیما توضیح خواست، گفت که این‌ها استثنا بودند و من دستور دادم. جواب بی‌شک این بود که بی‌خود دستور دادید؛ استثنا نداریم!
جالب این‌جاست که نشسته بودیم و با اینترنت زغالی هتل کلنجار می‌رفتیم که دیدیم چای آوردند. گفتیم نمی‌خوریم. یک بار رفت و دوباره برگشت و اصرار پشت اصرار که این‌بار را کوتاه بیایید و بخورید! من از خنده روده‌بُر شده بودم که یک بار چای نمی‌آورید و حالا به زور می‌گویید باید چای بخورید.

4- پارکِ انصافاً پر و پیمانِ پرندگان و دلفیناریوم کیش – که باز سرمایه‌گذارش حسین ثابت است – از جاهای دیدنی‌ست. دمِ در آن‌جا گفتند شما نمی‌توانید دوربین‌تان را داخل بیاورید؛ چراکه حرفه‌ای‌ست. نشان حرفه‌ای بودن هم برایشان این است که عدسیش فلان جور است مثلاً. جالب این‌که هیچ‌جا روی بلیت ننوشته‌اند که نمی‌توان دوربین با فلان مختصات آورد و کسی هم قبل‌تر این را گوشزد نمی‌کند. عجیب‌تر این‌که دوربین‌های کوچکتر با عدسی‌های به مراتب برتر از آن‌چه آن‌ها قدغن می‌دانند، به راحتی وارد مجموعه می‌شود. چه فایده اگر بخواهی برای طرف توضیح بدهی که فقط بزرگ بودنِ دوربین یا اس‌ال‌آر بودن و هیکلش نمی‌تواند مِلاک باشد وقتی دوربین‌های کوچک‌تر می‌توانند ویژگی‌هایی برتر از آن‌چه مورد نظر شماست، دارا باشند. چه فایده وقتی طرف نمی‌فهمد؟

5- شبِ برگشت که به خاطرِ وضعِ هوا پروازمان ملغا شد، در بحبوحه‌ی نبودِ جا و مسخره‌بازی شرکتِ هواپیمایی، سیما به ناچار زنگ زد به هتل داریوش که آیا می‌توانیم شبِ دیگری مهمان‌شان باشیم. جالب این بود که تلفن زنگ می‌خورد؛ پیام ضبط‌شده‌ای می‌گفت که شاد زیستن هنر است و بعد تَق قطع می‌شد. جز این خنده‌دار نیست که هتل داریوش وب‌گاهی به‌سامان ندارد؟

6- هیچ‌کدام از این‌ها مهم نبوده و نیست؛ تا وقتی که جنابِ سرمایه‌گذارِ محترم، عکسش را پهلوی داریوش نگذاشته و شومَن‌های هتل در کلام‌شان او را – که هیچ نیاز مالی به این سرمایه‌گذاری ندارد و فقط به خاطر دلش و ایران این کار را کرده! – نجات‌دهنده‌ی فرهنگ و تمدّن ایرانی ندانند. آن‌چه هتل داریوش دارد تنها معماری خارجی‌ست. وگرنه، اتاق‌ها هم هیچ تناسبی با شکوهِ بیرونی ندارند. با این‌حال، حیف که هتلی که از نظرِ ساخت و معماری وضعیّتی قابل پذیرش دارند، این‌قدر ضعف در مدیریت و کاستی در آموزش نیروهایش دارد. حیف که استقبالِ وی‌آی‌پی و تحویل گرفتنِ بار و استفاده از پاویون هنگامِ ورود و هدایتِ محترمانه به هتل و منظرِ زیبای بیرونی هتل، به اتاق‌های نامتناسب با پیکره‌ی آن و مدیریّت ضعیف و مضحکی ختم می‌شود که مهمان‌ها را پشیمان می‌کند از مراجعه‌ی دوباره.

پ.ن. مسافرت‌مان با وجودِ همه‌ی این‌ها خیلی خوب بود و فراوان خوش گذشت. به ویژه آب و هوای کیش عالی بود. جاتان خالی.