« «کاپوچینو: خُشک یا تَر؟» در آشپزخانه‌ی راز | صفحه اصلی | مترجم «قلّابی» مراسم یادبود ماندلا همه چیز را گفت »

خود دیگر من

«وبلاگم، شبیه یک طلسم، لنگر زندگی من بود. همچنین، وبلاگم چاه بی‌انتهایی بود که افکار اتّفاقی و ترس‌های پنهانی‌ام را در آن می‌ریختم؛ نه که بتوانم نگهشان دارم، بلکه آن‌ها را در چاه وبلاگ می‌انداختم تا جایی در تاریکیش گُم شوند. با این‌حال، اگر وبلاگم از بین می‌رفت، من خودم را گُم می‌کردم؛ چراکه وبلاگم شده بود خودِ دیگر من: واقعی‌تر از نویسنده‌اش. چرا؟ چون وبلاگ واقعی‌تر از آن چیز ناپایداری به نظر می‌رسد که تجربه می‌خوانیم. وبلاگ به ما می‌گوید: من آنجا بودم. من وجود دارم. فلان‌چیز اتّفاق افتاده. نشانه‌ای در زمان.»

بندِ بالا را انسان‌شناس مشهور معاصر مایکل تاسیگ نوشته؛ با اندکی تغییر: هرجا که گفته بود «دفترچه خاطرات (یا یادداشت)» (نوع ویژه‌ی آن: از آنها که انسان‌شناسها در کار میدانی می‌نویسند) من وبلاگ را جایگزین کردم. بنظرم جالب آمد که با جایگزینی وبلاگ به جای دفترچه خاطرات می‌توان این بند را وادار به بیانِ تجربه‌ی من – و شاید بسیاری وبلاگ‌نویسان دیگر – کرد.

تاسیگ در «قانون در سرزمین بی‌قانون: خاطرات «پاکسازی» در کلمبیا» بجای نوشتن کتابی مردم‌نگارانه بر اساس یادداشت‌هایش – آنطور که سنّت انسان‌شناسی دانشگاهی‌ست – خودِ یادداشت‌ها را منتشر کرده. چراکه در دیدگاه او، ویژگی بینابینی دفترچه یادداشت – بین تجربه‌ی مشاهده شده و کتاب چاپ شده‌ی مردم‌نگارانه – کمک می‌کند بهتر موضوع پژوهش را بفهمیم. کتاب‌های چاپ شده در حوزه‌ی انسان‌شناسی (مردم‌نگاری) معمولاً سعی در کاهش و تخفیف ناشناخته به امر شناخته دارند و اجازه نمی‌دهند آنچه ناشناخته و غریب است، همان‌طور عجیب بماند. برای همین هرچه را که در دسته‌بندی‌های از قبل شناخته جا نمی‌گیرد، کنار می‌گذارند؛ چراکه یافته‌هایی که نمی‌توان منطقی تبیین‌شان کرد تهدید‌کننده‌ی زیربنای علم دانشگاهی‌اند. دفترچه یادداشت (و همین‌طور وبلاگ) چنین محدودیّتی ندارد و برعکس، مدام در حال حرکت از شناخته به ناشناخته و از ناشناخته به شناخته‌ست. دفترچه یادداشت (و همینطور وبلاگ) از معدود شکل‌های نوشتن غیرداستانی‌ست که می‌توانیم مثلاً به راحتی «بترسیم» یا «خوشحالی کنیم» به جای این‌که ترسمان یا شادی‌مان را فرمول‌بندی و تبیین کنیم. به همین خاطر وبلاگ برای بسیاری از وبلاگ‌نویسان مهم و عزیز است.

«راز» دوازده ساله شد.