نداستن، نه دانستن

ندانستن
نه دانستن

گاهی ندانستن در برگیرنده ی تمام آرزوهای محالیست که به رویا می مانند ودر دودوتا چهارتای دانستن نمی گنجند

من همیشه با خوندن بلاگ شما احساس کردم یک پوپری بی سواد و سطحی هستم، اما می خوام جسارت کنم و بگم که، که دو گانه نامعلوم شیر یا خط رو ما برای این اختیار می کنیم که آگاهی به دو حالت ِوضعیت پیش رو نداریم،و تنها سعی می کنیم با به حداقل رسندن بایاس شانس انتخاب درست رو از کمتر از 50 درصد شدن حفظ کنیم،و گرنه خودمون می دونیم که یکی از 2 حالت، حالت درسته
نمی دونم شاید قصدی از اختیار کردن واژه حقیقت به جای واقعیت داشتید

-----
این هم تفسیر خوبی از موضوعه. هرچند که تفسیر خیلی انسان محوره. تفسیر شی محورتر و نکته‌ای که برای من جالبه اینه که با تمام عاملیتی که برای خود انسانمون قایلیم، سرنوشتمون رو به شی‌‌ای میسپاریم و در واقع خواه‌ناخواه عامل میدونیمش و برای یکبار هم که شده در جایگاه درستشون - از نظر هستی‌شناسانه همسطح انسان - قرارشون میدیم. دلوز میگه که تنها کاری که میتونیم در مورد مادیت یا شی در واقع بکنیم اینه که دنبالش کنیم و ازش پیروی کنیم. در واقع اختیارمون رو میسپاریم دست شی‌ای که بقول اسپینوزا هر کاری ازش بر میاد.

خواستم بگم که در مورد مواردی که ما از یک انسان می خواهیم که با گفتن بله/خیر، بدون دونستن اینکه نظرش رو در جه موردی می خواهیم، بر اونیم که یک راه رو انتخاب کنیم،باز همین کار رو انجام میدیم در صورتیکه که اون انسان یه شیء نیست، اما دیدم که در حقیقت توی این وضعیت هم فرد رو به حد یک ماشین شانس تقلیل دادیم

-----
همینطوره. یا فراتر اگر نگاه کنیم، همه چیز میتونه شیء باشه. این در واقع پایه‌ی فلسفه‌ی شیءگراست که از اینجا شرواع میکنه که همه چیز در یک سطح هستی‌شناسانه با انسان قرار داره و همه عاملیت دارن و هیچ کدوم وابسته‌ی به دیگری نیست. همین الان یک بند کوتاه از کتاب لاتور رو ترجمه میکنم میذارم که در مورد لزوم چنین فلسفه‌ی ضد انسانی‌ای صحبت میکنه. جالبه و دوستش دارم.