« من به پرباری ابرم به سبکباری باد | صفحه اصلی | باکلاسهای بی‌پول »

چه می‌توان کرد؟

جمعه 21 آبان 1389

افزوده 2 - اینجا گفته که کسی که کارش ساخت تله‌کابین است، وسیله‌ی ایمن‌تری برای روستا طراحی کرده و قرار است به زودی پل عابری هم روی رودخانه بسازند.
افزوده:‌ پدرم در بخش نظرات این موضوع را طرح کرده که فوری‌ترین و ارزان‌ترین راه این است که الکتروموتور گیربکسی ترمزدار خریداری و نصب شود تا روستایی‌ها لازم نباشد با دست کابل را بکشند. به نظر بسیار عملی و سریع و ارزان می‌آید. اگر به کسانی که می‌توانند فعالیتها را سازماندهی کنند، دسترسی دارید، این پیشنهاد را در میان بگذارید.
----------

مسلّم است و قبول که وظیفه‌ی دولت پیش از همه، رسیدگی به وضعیّت شهروندانش است و خصوصاً بی‌معناست وقتی از مشکلی مطّلع می‌شود، برای رفعِ سریع آن اقدام نکند. امّا از طرف دیگر، از منطق استفاده‌ی سیاسی بردن از رنج و دردِ دیگران هم خیلی سر در نمی‌آورم. مطمئناً این وسط، کمترین سود را آنهایی می‌برند که از مسأله رنج می‌کشند. مسأله ساده است: اکنون ما می‌دانیم که در روستای گاودانه هر روز این خطر وجود دارد که انگشتان کسی دیگر (کودک، بزرگسال، مرد یا زن تفاوت نمی‌کند) به خاطر نبودِ پُل و استفاده از گرگر قطع شود. چه از دستِ ما – نه قطعاً برای خودمان که برای روستائی‌های گاودانه – برمی‌آید؟ احتمالاً هزینه‌ی ساختِ پُل زیاد است و طول می‌کشد تا ساخته شود و از آن بدتر به اجازه‌ی فُلان اداره و سازمان هم نیاز است که زمان می‌برد. امّا راه حل ساده‌تر شاید این باشد که با جمع‌آوری پول – خصوصاً از آنها که دست‌شان به دهنشان می‌رسد و شاید دغدغه‌ی کمک هم داشته باشند – کسی ترتیب خرید یکی دو وسیله‌ی نقلیه‌ای ارزان‌قیمت را بدهد و احتمالاً آنهایی را که در روستا رانندگی بلدند، تشویق کند تا با مشارکتِ هم «سرویس»ی راه‌اندازی کنند (یا حتّا با بخشی از پولی که جمع می‌شود یک‌نفر را از بین روستایی‌ها برای این شغل استخدام کنند) و هر دو ساعت مثلاً مردم را از روی پل روستای کلات به مقصدشان ببرند و بیاورند. این راه حل، راه حل خوبی برای این مقطع (تا پل ساخته شود) به نظر می‌رسد؛ چراکه هم‌زمان کم‌خرج است و احتمالاً پیامدهای منفی‌اش برای روستایی‌ها بسیار کمتر از نتایج مثبتش است. شاید راه‌حل‌های بهتر (سریعتر، کم‌هزینه‌تر از نظر اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی) هم باشد و احتمالاً هست. امّا لازم است یکی که تجربه‌ی این‌دست کارها را دارد و روش‌های سازمان دادن به کمک‌های مردمی را می‌داند و در این هیاهو که سیاستِ داخلی و خارجی و شعر و مقاله به سلامتِ روستاییانِ گاودانه پیوند خورده، صدایش شنیده می‌شود، دستی بالا بزند و کاری کند.

پويان، 6:46 صبح

يادداشتها

مشکلی که درایران وجود داره و فکر می کنم به راحتی ها هم قابل حل نیست، تلاش عجیب همزمان دولت و ملت است در عدم سیستماتیک کردن کار.این قصه مشکل امروز و دیروز نیست که همیشه بوده.این فرار از سیستماتیک شدن انگار در ذات و فطرت ایرانی جماعت نهفته است.این که ما هیچ وقت کارای دسته جمعیمون قوی نیست این که همیشه توی شرایط بحرانی و غیرعادی خوب عمل می کنیم، این که به هیچ صراطی مستقیم نیستیم و دائما نظم گریز هستیم، همگی مصادیق این ادعا هستند.اصلا بروز احمدی نژاد و محبوبیت کارهاش صرفا بخاطر همین فراریه که از تشکیلات سازمانی و سیستماتیک داره،یه نگاه بنداز به قضیه ی سفرهای استانی یا طرز ورود احمدی نژاد به انتخابات 84.توی همه ی این رفتارها همیشه اون عدم سیستماتیک شدن رو دید.این که رئیس یک دولت در دورافتاده ترین روستاها و شهرها حضور داشته باشه و مردم هم خیلی خوششون بیاد ،خیلی خوبه اما یه نکته توشه و اون این که یعنی سازمان های بروکراتیک کفشو کلاه آهنین میطلبند برای راه انداختن کار ارباب رجوع! یعنی سازمان هادرست کار نمیکنن.
حالا این قضیه که شمامیگی چه دولت مردان انجام بدن و چه انجام ندن، محکومن.اگر انجام بدن محکوم اند به این که چرا این قدر خرد به مسائل جامعه نگاه میکنن و به قول بهنود :مرده بادا شاه صیفی کار بادمجان فروش! و اگر انجام ندن محکوم اند به خاطر ناکارامدی ساختار قدرتشان در ایجاد رفاه برای مردم.حالت آرمانی این قضیه اینه که ازلحاظ ساختاری باید چنان سیستم بروکراتیک سالمی حاکم باشه که نیازی به اقدام مستقیم بالاترین مناصب قدرت برای حل این مشکل احتیاج نباشه

رود راوی | November 12, 2010 08:32 PM

کاش بشود ... کاش!

سوسن جعفری | November 13, 2010 12:50 AM

باورت نميشه چقدر براي مردم اين روستا متاسف شدم و اشك ريختم اما اين كاراي من فايده ايي براي اونا نداره مي دونم...

fafa | November 13, 2010 08:56 AM

ای آقا جناب شیوا شما هنوز به اینکه ما در مملکت گل وبلبل زندگی می کنیم ایمان نیاوردید؟

مرضیه زندیه | November 13, 2010 06:02 PM

be nazaram,arzoontarin-o amalitarin va foritarin rah ine ke yek electro motor-e gearbox-i tormoz-dar(mesle oonaei ke dar tele cabinha be kar mireh dar abaade kochektaresh)felan barashoon kharidari beshe,ke nakhad cabin ro ba keshidane sim boxel vaghti dakhele cabin hastand rooye oon hol bedahand,chon fekr mikonam kamtarin khastehshoon dar hale hazer faghat gozashtan az roodkhooneh basheh.

bahman | November 13, 2010 06:23 PM

سلام
تو هم که دوری و خیلی بیشتر شاید در جریان قرار نگیری. خوندم که بسیج سازندگی استان برای ساخت پل اعلام آمادگی کرده. اما خوب این وسیله انگار هر روز داره قربانی می گیره. من پیگیرم. چند جا هم پیام گذاشتم اما بعید می دونم کسی خبری بده. اگر چیز تازه ای دیدی یا فراخوان کمک مالی یا کسی که به دنبال راه حل موقت برای مساله است، ممنون می شم اینجا بذاری خبرش رو یا این که به من هم به شکلی در موردش خبر بدی.
خوب باشی

-----
سلام و حتماً. متقابلاً تو هم من رو خبر کن.

یگانه | November 15, 2010 01:44 AM

سلام امیر پویان عزیز
خوبی خوشی؟
واقعا برام انسان تحسین برانگیزی هستی وقتی اونجا هم هستی به فکر درد های آدمهای اینجا هستی
واقعا عشق رو به قول سروش به عنوان یک فضیلت اخلاقی در وجودت داری
کمتر می نویسی ولی هر از گاهی سر می زنم می دونم که سرت خیلی شلوغه
امیدوارم که همیشه هر جا هستی شاد باشی و دلخوش
سلام من رو به شیوا هم برسون
در پناه حق باشی

-----
لطف داری آقا. :)

صالح | November 17, 2010 02:48 AM

سلام از نوشته‌هاتون لذت بردم و همینطور از سوادتون ممنون
-----
من ممنونم.

علیرضا اسدی | November 21, 2010 11:18 AM

دلِ من همی جُست پیوسته یاری
که خوش بگذراند بدو روزگاری
شنیدم که جوینده یابنده باشد
به معنی درست آمد این لفظ ، باری
به کامِ دل خویش یاری گُزیدم
که دارد چو یارِ من امروز یاری؟
بدین یارِ خود عاشقی کرد خواهم
کزین خوش تر اندر جهان نیست کاری

فرخی سیستانی

[بایگانی]

حکمت

جمعه 20 مرداد 1391

کسی میگفت - و چه درست میگفت: همه جا، هر شهر و روستا و کشور و استانی، برای زندگی خوب است، الا آنجایی که قرار است خوب باشد!

8:23 صبح | يادداشتها (2)

● بزرگداشت علیرضا طبایی در خانه‌ی هنرمندان ایران
● جایزه‌ی محسن رسول‌اف در جشن تصویر سال
● سایت رسمی دانشگاه آکسفورد- درباره‌ی مدرک جعلی علی کردان
● قابل توجهِ خوانندگان پروپا قرصِ راز
● جان به لب رسید از یاری!!!

[بایگانی]

غول

سه شنبه 14 اردیبهشت 1389

امروز استاد درس «نظریه‌ها و رویّه‌های معاصر در مردم‌نگاری»مان می‌گفت «اینکه بر دوش غول‌های بیکران ایستاده‌اید، دلیل نمی‌شود که از آن بالا روی سرشان بشاشید!»

پ.ن. لابُد نیازی به توضیح نیست که گمانم نیوتون است که می‌گوید اگر بهتر می‌بینم از این‌روست که بر دوش غو‌ل‌های بزرگی سوارم...

6:10 صبح | يادداشتها (5)

شکر

جمعه 9 بهمن 1388

یک پیام صبحگاهی در زمستان مینئاپولیس: دمای هوا منهای هفت درجه‌ی فارنهایت (منهای بیست درجه‌ی سانتی‌گراد) و به زودی انتظار یک جبهه هوای سرد را داریم! اوّل با خودت فکر می‌کنی که طرف یا نمی‌داند سرد یعنی چه یا نمی‌فهمد منهای بیست درجه چه‌اندازه سرد است که تازه می‌گوید یک جبهه هوای «سرد» دارد نزدیک می‌شود. ولی بعد که با خودت فکر می‌کنی می‌فهمی که این در واقع بیان دیگری‌ست از «باز برو خدا رو شکر کن ...» -ِ خودمان.

-----
چند روز به پایان ماه میلادی مانده. پهنای باند راز، لب به لب شده و ممکن است هر آینه لبریز شود. اگر این اتّفاق افتاد و راز را ندیدید، دوباره با شروع ماه میلادی نو سعی کنید. همه‌چیز روبه‌راه خواهد بود.

5:08 صبح | يادداشتها (3)

رم کولهاس: گـفتگو با دانشجویان - سخنرانی و پرسش و پاسخ با رم کولهاس. به همراه مقاله‌ی پرواز گلوله یا آینده کی شروع شد؟ نوشته‌ی سنفورد کوینتر. ترجمه‌ی امیرحسین هاشمی. افسون خیال - شش‌هزار و نهصد تومان

طلال اسد

شنبه 29 خرداد 1389

طلال اسد، استاد برجسته‌ی انسان‌شناسی مرکز تحصیلات تکمیلی دانشگاه شهر نیویورک، در سال 1932 در عربستان سعودی به دنیا آمد و در هندوستان و پاکستان بزرگ شد. پدرش – که در چند نشریه‌ی آلمانی می‌نوشت – اطریشی یهودی‌تباری بود که به خاورمیانه بسیار علاقه داشت و در جوانی به
ادامه...