« قهوه روی گاز آشپزخانه‌ی راز | صفحه اصلی | چه می‌توان کرد؟ »

من به پرباری ابرم به سبکباری باد

قاعدتاً همه چیز باید از وقتی شروع شده باشد که باران بارید و باد شدید وزید. دیدیم دیگر زمستان پشتِ در منتظر ایستاده و باید فکری کرد به حالِ لنتِ ترمُزهای سائیده‌ی خودرومان. چند وقتی فکر این‌که دیر یا زود لنت‌ها به تَه می‌رسند و کم‌کم دیسک را می‌سایند، رو‌حمان را می‌سائید. صبحی، سیما را رساندم دانشگاه و خودرو را بردم تعمیرگاه. پیش از تحویل، جز رهیاب، ام‌پی‌تیری پلیر را هم از داخل خودرو برداشتم و توی کیفم انداختم و در باد و باران راه افتادم، خودم را توی شلوغی تُندتُند رساندم به کلاس اوّلم. بادش خیلی تُند بود. از شبِ قبل اخطار داده بودند که این‌طور می‌شود. سرعت تندباد به پیش از صد و ده کیلومتر در ساعت هم می‌رسید. باد تند بود و باران را می‌کوبید توی صورتم. زمستان در راه است و اوّلین برف هم – که دیر کرده – باید همین روزها ببارد.

حالا که اینها را می‌نویسم کلاس اوّلم تمام شده. دوباره در باران و باد، تُندتُند از بین صدها آدم احمق خودم را رساندم به ساختمان انجمن‌های دانشجویی. حالا نشسته‌ام بین ازدحام آدمهای خیس و خوشحال تا وقت بگذرانم و نوبتِ کلاسِ بعدم برسد. بعضی از این خیس‌ها، از همان آدم‌های احمقی بودند که اصرار داشتند با وجودِ تندباد وحشتناکْ چترشان را باز کنند و با اینکه نمی‌توانستند و چترشان برمی‌گشت و می‌رفت و می‌آمد، آن‌ها از رو نمی‌رفتند و چند لحظه‌ای که گمان می‌کردند موفق شده‌اند و چتر را باز نگه می‌داشتند، نه از بالا که از روبرو یعنی درست از همان‌جا که چتری چیزی حفظ‌شان نمی‌کرد خیس آب می‌شدند. همان‌طور که به حماقت و خوشحالی‌شان فکر می‌کردم، چند صفحه‌ای کتاب خواندم و نخواندم تا اینکه یادم افتاد که ام‌پی‌تیری‌پلیرم همراهم هست. همانی که صبح، قبل از تحویل خودرومان که لنت‌هایش سائیده شده بود و فکرِ سائیدگیش روحمان را می‌سائید، برداشته بودمش. همین که کتاب را بستم و ام‌پی‌تیری پلیر را راه انداختم، بی‌هوا خواند «سلامِ من به تو یارِ قدیمی – منم همون هوادار قدیمی».

نمی‌دانم بخاطرِ لنتِ خودرو بود که یادِ سام افتادم که یک‌بار خودروی من را صبح برد تعمیرگاه و شب پس آورد چون من کار داشتم و نمی‌رسیدم یا آهنگِ هایده بود که هر بار می‌شنوم یادِ مهرتاش می‌افتم که علاقه‌ی من را به این آهنگ می‌دانست؛ نمی‌دانم به خاطرِ باران بود یا باد که باران را می‌کوبید توی صورتم. به هر حال هر چه که بود و هر که که بود، یادم آمد که فصلِ تولّدهای دوستانم نزدیک شده. چُندمش را نمی‌دانم؛ امّا حالا حتماً دیگر اوائل آبان باید باشد. این را از سالگردِ عقدمان می‌دانم. دوستان‌مان یکی‌یکی باید همینطور تا چند ماه جشن تولّد بگیرند.

دلم تنگ شُده. نمی‌دانم به خاطر باران است که می‌بارَد یا به خاطرِ استهلاک و سائیدگی لنتِ تُرمز؛ یا از اینکه این دو سه روزه پُشتِِ هم با خانواده‌هامان صحبت کردیم یا به این خاطر که چند وقتی‌ست با علی صحبت نکرده‌ام؛ نمی‌دانم شاید به خاطر صدای هایده بود یا این‌که تولّد دوستان یکی‌یکی می‌رسند یا از این‌که من و سیما آنجا نیستیم، شاید هم به خاطر حماقت آدم‌های خوشحال بود یا دل‌نگرانی از این‌که چرا برف دیر کرده یا شاید هم این‌که زمستان پشت در منتظر ایستاده. به هر دلیلی که بود و از هرچه هست؛ دلم تنگ شده، دلم گرفته.

شاید هم همه چیز کمی پیشتر از صحبتِ کوتاه دیشب‌مان شروع شد که فهمیدیم هیچ‌وقت هیچ‌کس، هرقدر خوب، دوستانِ تهرانِ خودمان نمی‌شود. از باران بود، از باد بود که باران را به صورتم می‌کوبید، یا لنتِ ترمز بود یا صحبت کردنمان با خانواده بود یا از صحبت نکردنم با علی بود یا صدای هایده بود یا گفتگوی کوتاه دیشب، قبل از اینکه با دوستی شام برویم بیرون یا از حماقت خوشحال‌ها؛ نمی‌دانم. می‌دانم که چقدر دلم برای خندیدن‌هایمان با بچّه‌ها، برای خانه‌ی عمّه فرشته، برای خانه‌ی خودمان، برای لحظه‌های شاد و بحث‌های جدّی، برای گرگان، برای سفرهایمان تنگ شده. هایده دیگر رسیده بود به «ای فَلَک بازی چرخ تو نازم – بی‌گمان آمدم تا که ببازم» که قلم و کاغذم را درآوردم تا بنویسم که مهرتاش! دلم برای خودت، برای طوری که با دیگران تا می‌کردی، برای فلسفه‌ی ردّ و قبول دعوت‌هایت، برای معرفتت تنگ شده. خواستم بنویسم که فرهاد! دلم برای گفتگوهای‌مان، برای همه‌ی ساعت‌هایی که بالای پشتِ بام در کنار مرغ و خروس‌ها گذراندیم، برای روزهایی که به بطالتی خوشایند گذشت، برای معرفتت تنگ شده. خواستم بنویسم که سام! دلم برای دوستی طولانی‌مان، برای فلسفه‌ی هنوز به باورم مزخرفِ «که چی؟»ت، برای سخنرانی‌هایت تنگ شده. خواستم بنویسم که احسان! دلم برای گپ‌هایمان، پیاده‌روی‌هایمان، برای ایده‌های بی‌محابات، برای خوشی‌هامان، برای معرفتت تنگ شده. خواستم بنویسم که سینا! دلم برای لطفی که همیشه داشتی، برای همیشه ساده در دسترس بودنت، برای خجالتی بودنت، برای «خودرو» گفتنت، برای معرفتت تنگ شده. خواستم بنویسم عمه فرشته، عمو مختار، نیما، پویا، بابا، مامان، پدر، مادر، سیمین، علی دلم برایتان – برای همه‌ی آنچه که نه اینجا و هیچ‌جا شرح نمی‌شود – تنگ شده.

از باران بود یا باد بود یا از لنتِ سائیده‌ی ترمز بود که روحمان را می‌سائید یا صدای هایده بود یا از نزدیک شدنِ سالروزهای تولّد دوستانمان بود یا صحبتی بود که دیشب کردیم یا چی. نمی‌دانم دلتنگی بود دلگرفتگی بود یا نگرانی بود. شاید هم نگرانی بود. نگرانی از اینکه برف دیر کرده. همه‌ی این‌ها بود و نگرانی از فراموشی تاریخ‌های خورشیدی، فراموشی خاطره‌ها و از یاد بردن اسم خیابان‌ها و مغازه‌ها هم بود. احتمالاً نگرانی بود که وقتی هایده می‌خواند «تو رفیق نارفیق چه بد شدی ای وای – خونه آتیش‌زدنُ بلد شدی ای وای» خواستم حتماً یادم بمانَد که اوائل پائیز در سر پایینی قیطریّه تا برسیم به بزرگراهِ صدر همین آهنگ را با سینا که رفیق بود و رفیق هست می‌خواندیم.

دیرم شده. ده دقیقه‌ی دیگر کلاس بعدیم شروع می‌شود و باید راه بیفتم. امّا تا هایده این یکی را هم تا تَه بخواند که «ای که تویی همه کسم، بی تو می‌گیره نفسم» با خودم فکر می‌کنم که هرچه که بود و به هر خاطر که بود، دو ساعت دیگر که کلاسم تمام بشود و بروم خودرو را تحویل بگیرم و برگردم خانه و سیما را که ببینم همه چیز – که هنوز معتقدم احتمالاً از بارانی شروع شد که آمد و یادمان آورد باید لنت ترمز‌ها را که سائیده بودند عوض کنیم وگرنه روحمان را می‌سایند – درست می‌شود.