به مناسبتِ هفدهِ می

آقا دست شما درست. بالاخره یه پست درست و حسابی دیدیم برای این روز. بقیه همه مزخرف و خزعبل بافته بودن. دست شما باز هم درست.

-----
طبق قانونِ انتخابات، هواداران لازم است تنها برای نامزدِ خود تبلیغ و از تخریبِ دیگر نامزدها خودداری فرمایند.
;) :دی

امیرجان! هر روز میام این متن برای تبرک رو میخونم. آقا ما زیر بار این متن این دفعه شما له شدیم. همینجوری محض اطلاع

-----
خوشحالم و مخلصم. ممنون از سیما برای حسن انتخابِ لِه‌کننده‌ش. :)

ولی چطور می‌شود این‌کار را کرد؟ این مسئله به شدت بغرنج است. یک نوع نفرت، اکراه و نمی‌شود گفت ترس، چیزی فراتر از ترس بر این موضوع حاکم است. این غیر طبیعی بودن، نه! من به شخصه نمی‌توانم طبیعی بودن این کشش را هضم کنم. به واقع غیرطبیعی است و مثل این است که بگوییم اسکیزوفرنی را نباید غیرطبیعی دانست چون به هر حال هست!
این غیرطبیعی بودن را در این مطلبی که نوشتید ببینید! دو پسر بچه آمریکایی که در محیطی زندگی کرده‌اند که به هر حال تبلیغات برای همجنسگرایی به وفور هست و آزادی روابط هست و اذهان آماده است، ولیکن دو پسر بچه به این خاطر، خودکشی کرده‌اند! فکر نمی‌کنید طبیعی دانستن اینگونه روابط زیادی خودفریبی باشد؟

-----
می‌فرماید که «سعدیا! نزدیکِ رای عاشقان / خلق مجنون‌ند و مجنون عاقل‌ست». تا طبیعی بودن را از کدام‌سو قضاوت کنیم. چی برای کی طبیعی‌ست و برای کی غیرطبیعی و این‌که این «غیرطبیعی‌»ها را چطور تحمل می‌کنیم و چطور درک‌مان از طبیعی/غیرطبیعی را تعمیم می‌دهیم. به هر شکل بحث در گفتمان‌های مختلف درباره‌ی هم‌جنسگرایی فراوان شده. حتماً شما بهتر از من از آنها مطلعید. ضمن اینکه قصد ندارم آنها را چون می‌گویند «علمی» هستند، تحمیل کنم. بیشتر به سویه‌ی عملی قضیه نگاه می‌کنم که چرا کسی بخاطر صرفاً طعنه‌ی داشتن گرایش جنسی متفاوت باید خودکشی کند.

در مورد این‌که در آمریکا تبلیغات به وفور هست و اینها؛ چندان مطمئن نیستم. گمان می‌کنم که بین مردم ترس از همجنسگرایی به شدّت وجود دارد. یکی از این دوربین‌مخفی‌هایی که اینجا می‌دیدم، خیلی صریح این‌را نشان می‌داد. اینکه ایداهو (روز جهانی مبارزه با ترس از همجنسگرایی) همین چهار سال پیش در سال 2005 پدید آمده، نشان می‌دهد که این ترس زنده و تازه و جاندار است.

قضاوت قطعی نمیکنم. اما فکر کنم مسأله در آمریکا تا حدی جدی‌تر هم هست. در ایران - باز تا آنجا که حس می‌کنم - درک مردم از همجنس‌گرایی یک چیزهایی از خنده‌دار بودن و مضحک بودن هم دارد و چندان جدّی گرفته نمی‌شود - در حد اینکه بالاخره خوب میشه! امّا اینجا قضیّه یک کم جدّی‌تر به نظر می‌رسد. (این قضاوت ممکن است کاملاً اشتباه باشد.)

و این را باید اوّل می‌گفتم. ولی به هر شکل دستِ آخر ممنون از کامنت :)

اولا ما انسانها علاج واقعه را بعد از وقوع هم نمیکنیم دوما شما که رایا نامه نوشتید فکری به حال وب هم میکردید

-----
وبگاه برابرنهادی برای وب... به این می‌گویند فارسی‌کردن به شیوه‌ی افزودنِ پسوندِ فارسی. موافقید؟ نظرتان درباره‌ی دوّماً چیست؟! :))

این مساله خیلی ریشه‌ای و مهمه، مخصوصا توی محیطی مثل مدارس ایران. یادمه با این که ظاهر و رفتار متفاوتی نداشتم، همیشه از جانب بقیه‌ی بچه‌های مدرسه احساس خطر می‌کردم. به‌خاطر همین برچسب زدن‌ها و شوخی‌ها
این ترس و درگیری فکری توی سن مدرسه واقعا فشار زیادی می‌تونه به یه نفر با تمایلات هم‌جنس‌گرایانه داشته باشه، مخصوصا این که مدرسه جزو اولین جاهاییه که یه گی ممکنه عاشق بشه یا از کسی عمیقا خوشش بیاد

دردناك بود و متاثركننده.

متاسف شدم. چه قدر بايد مواظب باشيم ما در نوع نگاهي كه به ديگران داريم.

-----
همینطوره. خیلی باید مراقب باشیم.