« نجابت | صفحه اصلی | معرفی کتاب‌های دوست‌داشتنی: سال ششم »

باسیلیکای مریم مقدّس

امروز – به وقتِ اینجا – با فؤاد و ملیسای عزیز رفتیم به باسیلیکای مریم مقدّس. من، بارِ دوّمم بود. بار اوّل، وقتی رفتم که سیما هنوز نرسیده بود اینجا. ملیسا همه‌ش نگران بودکه نکند حوصله‌مان سر برود. امّا برعکس، یکی از بهترین تجربیاتِ مینه‌ئاپولیس بود. برنامه‌ یا به قول خودشان خدمتِ ساعتِ یازده و نیم – که ما درش شرکت کردیم – گویا امروزی‌تر از برنامه‌ی صبحِ زودترِ یکشنبه‌هاست که سنّتی‌تر اجرا می‌شود. آن‌طور که ملیسا می‌گفت پیرترها بیشتر برنامه‌ی صبح را می‌آیند – البتّه شاید به این دلیل که زودتر از خواب بلند می‌شوند! به‌هرحال، در برنامه‌ی ساعتِ یازده و نیم، مثلاً گیتار می‌نوازند یا خواننده‌ی مهمان دارند و از این‌دست حرف‌ها.

باسیلیکای مریم مقدّس، بهره‌ای از شهرتش را از آن‌جا دارد که نخستین باسیلیکای ایالات متّحد است. این را که باسیلیکا چه فرقی با کلیسا و کتدرال دارد، هنوز درست نمی‌دانم. گمانم در کاتدرال‌ها قدّیسی دفن است – اگر اشتباه نکنم. ساختار برنامه هم آن‌طور که می‌دانم در کلیساهای کاتولیک رومی، از پنج بخش ثابت شکل گرفته: آیینِ آغازین، که کشیش و خادمین وارد می‌شوند و چه و چه؛ مناجاتِ کلمه، که در آن قسمی از عهدِ عتیق و تکّه‌ای از مزامیر و قِسمی از عهدِ جدید و یکی از انجیل‌ها را می‌خوانند؛ مناجاتِ عشای ربّانی، که در آن مقدّماتِ خوراندنِ نان و شراب را در محراب مهیّا می‌کنند؛ آیینِ عشای ربّانی، که در آن کشیش و همکارانش به جماعت نان و شراب می‌دهند و نهایتاًآیینِ انجامین.

این‌وسط کلّی زانوزدن و سر خم‌کردن و ایستادن و دست به دعا بالا بردن و دست‌دادن و طلب آرامش کردن هم اضافه کنید. امروز اوّلین یکشنبه‌ی چلّه‌ی روزه و پرهیزِ کاتولیک‌ها پیش از عیدِ پاک بود و بنابراین بخشی که از انجیلِ مرقس خواندند، به‌همین مناسبت، درباره‌ی آزمایش چهل روزه‌ی عیسا در بیابان بود (بخش اوّل، آیات دوازدهم تا پانزدهم). بعد هم کشیش آمد و وعظ کرد که در مقایسه‌ی با بقیّه‌ی انجیل‌ها این بخش را در انجیل مرقس بیشتر می‌پسندد. چون تنها و تنها در انجیل مرقس است که در تمامِ این چهل روز، فرشتگان همزمان با وسوسه‌های شیطان از عیسای مسیح حمایت و مراقبت می‌کردند. در باقی انجیل‌ها، فرشتگان در پایانِ ماجرا ظاهر می‌شوند. بعد گفت که همه‌ی ما در زندگی‌هامان، بیابان داریم و باید بدانیم که در این بیابان‌ها با درّندگان تنها نیستیم و مثلاً دوستان‌مان هستند و هیچ‌کس هم اگر نباشد، خُداوند یار و محافظ و مراقبِ ماست.

بعد از اتمامِ مراسم، شمع هم روشن کردیم. با ملیسا دمِ در با کشیش هم چاق‌سلامتی کردیم. ملیسا گفت که این‌ها دوستان ایرانیم هستند. او هم خوشامدگویی کرد و جواب داد باز هم به ما سر بزنید و درباره‌ی هوای سرد اینجا – آنچه که همیشه می‌شود درباره‌ش سخن گفت بی‌آنکه کسی آزرده شود – چند کلمه‌ای حرف زد. اصولاً بعد از مراسم، خوردنی مختصری در حد قهوه و شیرینی آماده می‌کنند که می‌توانی بروی و بخوری. دفعه‌ی اوّل رفتیم و آنجا هم زن و شوهری را دیدیم که بیش از بیست سال بود هرهفته به باسیلیکا می‌آمدند. قاعدتاً گویا، نباید پیش از عشای ربّانی چیزی خورد. البتّه آنطور که ملیسا می‌گفت، جوان‌ترهایی که چندان در عقایدشان محافظه‌کار نیستند این‌ها را آن‌قدر رعایت نمی‌کنند. در راه درباره‌ی روزه‌ی مسلمانی هم با ملیسا صحبت کردیم. می‌دانست چه اندازه مشکل‌تر از پرهیز کاتولیک‌هاست. گفت دوستی دارم که مسلمان شده و برای همراهیش و این‌که بگویم از تصمیمش خوشحالم و قوّت قلبش بدهم، یک‌روز همراهش روزه گرفتم – و چه اندازه دشوار بود!

خلاصه این‌ها را نوشتم تا جایی ثبت باشد که اوّلین یکشنبه‌ی چلّه‌ی پرهیز کاتولیک‌ها را در نخستین باسیلیکای ایالات متّحد گذراندیم.

افزونه: گمانم برای اینکه جایی باسیلیکا محسوب شود، پاپ باید بیاید و سلسله‌ای از اعمال را انجام دهد. ضمن اینکه گویا در کتدرال لازم نیست که قدّیسی دفن باشد. کتدرال مرکز ناحیه‌ی اسقف‌نشین است؛ امّا معمولاً چیزی از قدّیسان و در واقع آثار متبرّکی از آنان آنجا هست.

ارسال نظر

بهتر است نظر یا پیشنهادتان درباره‌ی نوشته‌ی من باشد. به‌هرحال، ممنونم که عقیده‌تان را ابراز می‌کنید. یادداشتِ شما پس از بررسی در همین بخش قابل مشاهده است.

(If you haven't left a comment here before, you may need to be approved by the site owner before your comment will appear. Until then, it won't appear on the entry. Thanks for waiting.)

نام:

رایانامه:

وب‌گاه:

مرا به یاد آور?

نظر: