شرمندگی

مساله ی دیگری هم هست که اشاره نکردید: این جا آدم ها بیشتر می گویند "شرمنده" ولی کمتر احساس شرمندگی می کنند. مثلا اتوبوس هایی که کار نمی کنند روی تابلوی الکترونیکی شان می زنند: شرمنده ! خارج از سرویس ولی طبیعتا هیچ کس از این بابت شرمنده نیست مگر مسافر. پس وقتی ابراز شرمندگی ماشینی شود، حس شرمندگی در مقابل گفتنش ضعیف می شود

-----
بالای اتوبوس چه می‌نویسند؟ ساری؟ ساری معنای شرمندگی نمی‌دهد به نظرم... ولی به هر حال واسطه‌ی بین آدمها برای ابراز تأسف را قبول دارم.

باز خوبه این جمله " دشمنت شرمنده" رو داریم!‏
از لینک هم ممنون.‏

-----
:)

مسئله مهمی را بیان کردید. همین که فرق زاییده می شود در قالب وطن، دین، رنگ، یا عقیده. همین که ما تعریف می کنیم که مارکسیست ایم یا سرخ پوستیم یا از نژاد اصیل فلان و یا نژاد پلید فلان ، همین که ما شما نیستیم ، همین که من تو نیستم همین که افتخاری هست به نام حرام زاده نبودن ، افتخاری به نام نبوغ، شرمندگی ای به نام فاحشه بودن، شرمندگی به نام های دیگر همین که شرمنده ام من چون پدرم احمدی نژاد است یامفتخرم که مادرم ام کلثوم یا برادرم اینشتین یا خواهرم فروغ فرخ زاد. همین که تصوری دارم از خودم که جدایم می کند از تو، تبعیضی در کار هست و خشونتی در حق کسی که جدا کرده ام.

در چند تا لغت نامه هم چک کردم، معنی
"sorry"
یعنی متاسف و متاثر، که به نظرم همان شرمنده است. منظور شما این است که معنای کلمه به کلمه اش با معنایی که در زندگی روزمره به جای "ببخشید" به کار می رود فرق دارد؟ درست است کاربردش برای "ببخشید" هم استفاده می شود، ولی به نظر همان معنای شرمنده را داشته باشد. نظر دیگری دارید؟

------
آره :)... به نظرم شرمندگی با تأسف خیلی فرق داره. ما مدام شرمنده ایم به خاطر اینکه احساس گناه میکنیم. اینها احساس گناه نمیکنن! دیدی راستی که اینجا کسی آبروش نمیره معمولاً؟! در ایران اما ما مرتب آبرومون میرفت...

ظاهرا این یکی از فرقهای آمریکا و انگلستان(حد اقل) است. نمی دانم دقیقا دلیلش چیست، ولی اگر به نوشتارهای سالیان 95 به بعد انگلستان نگاه کنید حداقل یک جور احساس گناه عمومی می بینید، یک به اصطلاح(guilt culture) که آنها قسم می خورند ذاتی است ولی به نظر من ظهورش با افول حزب محافظه کاران و قدرت گرفتن طبقه میانه جامعه همراه شده( و شاید، باز بنا به عقیده شخصی، موج دوم جنبش PC باشد)

درباره این تفاوت خوانده ام که مثلا می گویند در قانون اساسی ایالات متحده بر "حق جستجوی خوشبختی" تاکید شده، لذا کسی موفقیت را باعث شرمندگی نمی داند، ولی فرهنگ انگلستان که مبتنی بر آداب جامعه اشرافی قرون 16 تا19 است، "تواضع"، حتی از نوع دروغین را بر آن ارجح می داند.(که البته برای یک دوره بعد از جنگ جهانی دوم،با درونگراتر شدن کشور، این آداب تا حدی فراموش شدند)

پ.ن.نوشته های اخیرتان بسیار "جالب انگیزناک" بوده اند برایم، چه از آن جهت که دیدن ایالات متحده از منظر شما برایم جالب است و چه از آن جهت که، که باز هم به نظر من(!)، نشان دهنده جان گرفتن دوباره این بلاگ پس از یک رکود مقطعی است.

پ.پ.ن. برای بچه های فعلی حلی (شاید خودخواهانه) متاسفم که دیگر معلمی مانند شما ندارند
-----
ممنونم سهیل جان از اطلاعات خیلی خوبت :) و در ضمن ممنون از تشویقت. مطمئناً الان بچَه ها معلمهای بهتر از من دارن. :)

سلام
با خوندن این پست به مقدار زیادی شرمنده ی اخلاق ورزشی همشهری های جدید شما شدم
:D
اما اینکه می گید ما یاد گرفته ایم از بچگی شرمنده باشیم رو قبول دارم ولی خداییش در این سه چهار سال اخیر خیلی ها در مناصب مختلف بی شرمی رو به حد اعلا رسوندن بدون اینکه احساس شرم کنن .
فکر می کنم بهتره بگیم ما همیشه شرمندگانی هستیم که یک مشت بی شرم خیلی راحت می تونن به خاطر شرمناکیمون سوارمون بشن !

.....
( خبر نامتون کار نمی کنه ؟ هر 10 تا پست برا من میاد )

------
:)) همینطوره...
مشکل خبرنامه هم رفع نمیشه گویا. نکته اینجاست که در هر لحظه می‌تونه سیصد (یا همچین چیزی؟) تا ایمیل بفرسته و چون تعدا از این بیشتره خودش بطور دلبخواه یک عده رو حذف میکنه. :( شرمنده! :دی

ای بابا بازم که تکرار اشتباهات گذشته :)
مطمئن باش در این انتصابات هم همون جوجه بسیجی زشت از صندوق بیرون میاد و فقط "شرمندگی" اعتبار بخشیدن به آخوندها برای شماها میمونه
بازم مثل همیشه ممود برنده میشه
شک نکن

سلام.متاسفم که ما اینقدر شرمنده ایم

پويان عزيز به اين شرمندگي، نگاه تاسف انگيز بعضي از هموطنان رو اضافه كن كه اون طرف و همراهيان رو خرد مي‌كنه. اينو اضافه كن كه با نگاه تا كجا تعقيبش مي‌كنند و سري از تاسف و هم‌دردي تكان مي‌دهند.