برادر

به نظرم این‌ها که گفتی بیشتر تفاوت آداب بود تا اینکه تفاوت آدم‌ها. آنچه من دیدم این بود که آدم های اینجا بیشتر از آدم‌های تهران فردیت دارند و آن هم چندان نفوذ پذیر نیست. این عامل اصلی است به نظر من. مگرنه بارها دیدم غریبه‌ها با هم به راحتی گرم گرفته‌اند بدانکه به قول تو حس قوی‌ای از این گفتگو داشته باشند. راستی می‌گویند آدم‌های قسمت‌های مختلف امریکا هم با هم خیلی متفاوت هستند. مثلا آنچه من از تجربه‌ام در فلوریدا می‌گویم با شهر شما کاملا متفاوت است. یا اینکه ادم‌های جنوب کالیفرنیا گرم ترند (که من تجربه کردم این را) و ساحل شرقی برعکس!

-----
ممنونم :)
به نظرم تفاوتِ آداب هم احتمالاً باید ربطی به تفاوتِ آدمها داشته باشد. قطعاً منظورم این نیست که غربی‌ها اینطورند و شرقی‌ها آنطور. ولی به هر حال اینجا، پررنگ‌تر به نظرم این‌جور آمدند. فردیت را هم می‌پذیرم. فردیت نوعِ مدرنش را البته. امّا به گمانم یک‌طور فردیت پیش از مدرن هم داشته‌ایم. یک‌طور فردیّتی که اینجا بیشتر و قویتر در خودم می‌بینمش. انگار پیشترها با من بود و نمیدیدم. یادم می‌آید در ایران همیشه این سؤال اوّل از همه در حادثه‌های ناخوشایند مطرح بود که «چرا من؟» این من هم به فردیت مربوط می‌شود. اینجا این پرسش در رتبه‌ی اوّل توجّه نیست. خلاصه اینکه آنطور فردیتی هم بوده که اینجا کمرنگ‌تر می‌بینمش و دلم هوایش را کرده!

به نظر من قضیه همان فردیت است. اینجا روی فرد تو تاکید می‏شود. اینکه تو متفاوتی. رفاقت پررنگ کردن شباهتها است، حتی گه‏گاه تظاهر لازم دارد. اینجا نیازی به دیگران نیست، چون تو خود برای خود کافی هستی. یک جنبه‏اش هم این است کهدر ایران آدمهای زیاد شناختن خوب بود (کارت در هر اداره‏ای راه می‏افتاد) اینجا نیازی به دیگران نداری، دولت محافظ توست.

-----
من هم همین را می‌گویم. اینجا عضویت تو در جامعه بیشتر با با رابطه‌ی من-دیگری تعریف می‌شود و انگار آنجا که ما بودیم بیشتر با رابطه‌ی من-همانند تعریف می‌شد.
در مورد اینکه دولت چقدر محافظِ شهروندانِ مملکتش هست و چقدر محافظ کدام شهروندانش هست هم چیزی نمیگویم که دولتِ ما روسفیدِ ماجراست! همین‌قدر کوتاه بگم که یکی از این نشان‌هایی که به لباس‌ها می‌چسبانند یا به درِ یخچال‌ها، اینجا رایج است با تصویر دختر بچّه‌ای دوست‌داشتنی که خطاب به مادرش می‌گوید: «مامان، من از دولت می‌ترسم!» :))

بار ارزشی این کلمه فارغ از جنسیت برای من آنقدر وزین است که به راحتی خرجش نمی کنم.وآن گاه که به کار می رود همه ی عشق و احترام درونمم را نثار مخاطبش می کند!
و کمیاب است مخاطبش هنوز...
پاینده باشی برادر:)

-----
:) ممنون

قبل از نوشته ی شما داشتم آخرین نوشته ی سولوژن را می خوانم. بیشتر بچه هایی که می شناسم (آنجا) از این دیرآشنایی نا-راحت اند. یک سوال برایم پیش آمد؛ ایرانی ها هم آنجا همینطورند؟

-----
دلیلش اینه گمونم که سخته آدم یه جور دیگه اجتماعی شده باشه و یه جور دیگه رفتار کنه. نمیدونم واقعاً... از تجربه‌ی خودم بخوام بگم اینه که ایرانی‌ها اینطور نیستن... البته طورهای دیگه هستن! :))

هوووم ؛)

آخ پویان جان خدا رحمت کنه همه ی رفتگانتو! چقدر خندیدیم از آن پست قبلی و گفتار شاملو : ) - و البته چه تلخ.

------
خوشحالم که خندیدید:)

حالا اینکه من دو هفته کامپیوترم سوخته نیومدم اینجا سر بزنم دلیل نمیشه شما این همه پست بنویسی که!من کی بخونم اینا رو آخه!:) راستی کلاسام شروع شده با دکتر پیران کلاس داریم جای همه دوستان خالی!

-----
دوستان به جای ما :) در ضمن بنده عذر می‌خوام؛ ببخشید!‌:))

Your view has an insightful perspective, that made me link to your text in my blog; however, you have not mentioned about how TV and media has affected people in west during the past decades. Spending two years in Canada, I see more fictional crime related content on TV, so I assume that watching these TV shows would make me be a more paranoid about others in a western society, wouldn't it?
I apologize for not writing in Persian, I do not have access to Farsi keyboard on my school library, and I prefer not to use English letters for a Farsi comment!

-----
شاید هم. چراکه نه... ممکنه که این‌طور هم باشه. ولی یه نکته‌ی برعکسش هم شاید در این شبکه‌های اجتماعی باشه. مثل فیس‌بوک. من قبلش رو نمیدونم. امّا آیا اینها باعث نشده که مردم «بازتر» بشن؟
بهرحال، بحث من در مورد صرفاً سر بحث رو باز کردن نیست. در اون زمینه فکر کنم اینجا حتّا مردم به هم بیشتر اعتماد دارن تا ایران.

فیس بوک بیشتر ازین که به بازتر شدن مردم کمک بکنه، به فضول تر شدن اون ها نسبت به هم کمک کرده و اصلا هدفش اینه! فیس بوک لزوما اعتماد رو نشون نمی ده، وقتی که خود شما من رو به عنوان پروفایل محدود اضافه می کنید و خیلی ها دیگه همین طور! حتی موضوع privacy
در فیس بوک به شدت به چشم می خوره و اگر کسی دوست کسی نباشه نمی تونی صفحه ی فردیشو ببینی، مقایسه کنید با
mySpace
و خیلی سرویس های دیگه که می شه کاربر رو بدون این که دوستش باشید ببینید. اعتماد در این جا شاید مظاهر بیشتری داشته باشه، ولی در عمل به بازتر بودن آدم ها منجر نشده، مثلا به همون داستان
mp3 player
که این جا نوشتید نگاه کنید! اون فرد به همه ی افراد توی اون کلاس اعتماد داره ازین جهت که کسی قرار نیست سرشو ببره، ولی دلیلی نمی بینه آهنگ هاشو برای اون ها پخش کنه!
پس جنس اعتماد در فرهنگ ها متفاوته

استاد، یک خطری هست به عنوان بیش تحلیل(over-analysis).نمی دانم چقدر این تحلیل شما مبتنی بر همین اتفاق است.

برخی از دوستان پسر (و فقط پسر!) سیاه پوست من نیز از این واژه به عنوان تکیه کلام استفاده می کردند، و به گمانم شاید در ایالات متحده بیشتر باشد این استفاده تکیه کلامی.

با همین استدلال، می شود سیاه پوستانی که از واژه بسیار زشت *****N استفاده می کنند را به نداشتن هویت نژادی و تنفر از خود محکوم کرد، در حالی که ممکن است خود حتی راستافاری(Rastafari)باشند!

------
البته اون برادری که شنیدم فقط بهانه بود برای یادآوری چنین مسأله ای و کل حرفم مبتنی بر اون نبود و اصولاً تحلیل نبود. درد دل بود! :)) اما این بیش تحلیلی رو که می گی خیلی دوست دارم! چیز خوبیه! :) :دی شاید بهتره اینجوری بگم که تحلیلهای خیلی خنثا رو دوست ندارم...