« آزمایشگاه | صفحه اصلی | من رسیدم! »

راست

امروز بعد از کلاس سمینار روش و تئوری انسان‌شناسی فرهنگی، با دوستانِ هم‌گروهیم آمدیم نشستیم در «لمکده»ی گروه و دوساعتی درباره‌ی کارهایمان حرف زدیم. در واقع هر بار خیلی مختصر این گروه کوچک را در سمینار تشکیل می‌دهیم و درباره‌ی «مشق» آن‌هفته نظرمان را به هم می‌گوییم. این‌بار چون در کلاس وقت نشد، قرار گذاشتیم بیرون از کلاس ادامه بدهیم. به این ترتیب، در واقع هرکس باید هر هفته غیر از خواندنی‌های از پیش معلومِ درس، کارهای سه نفر دیگر هم‌گروهش را هم خوانده باشد تا بتواند درباره‌شان نظر بدهد. برای همین نوشتنی‌های هر هفته را باید جمعه‌ی پیشش آماده کرده باشیم تا دیگران وقتِ کافی داشته باشند. جمعه به جمعه، هر کس کارهایش را به دیگران - و به استاد - ایمیل می‌کند و معمولاً دوشنبه‌ی اوّل هفته هم یک نسخه از کارش را می‌گذارد در صندوق پستِ بقیه. من هم همیشه همینطور جمعه‌ها یا دوشنبه‌ها، نوشتنی‌هایم را در دفتر دستیارها چاپ می‌کنم و می‌آیم به دفتر گروه و کاغذهای هر نفر را گیره می‌زنم و می‌گذارم توی صندوقش و نوشته‌های بقیه را برمی‌دارم.

امّا بروم سراغ اصل ماجرا. امروز غروب، نوبتِ من تمام شده بود و همه نقد و نظر و پیشنهاد و نتیجه‌گیری‌هاشان را در مورد کارم گفتند و داشتیم می‌رفتیم سراغ نفرِ بعدی که یک‌دفعه، دوستِ آمریکایی‌مان همین‌طور که داشت یادداشت‌هایی که روی کارم گذاشته بود جمع می‌کرد تا تحویلم بدهد، لبخند زد و مرموز گفت یک‌چیزی در مورد کارِ فلانی یادم رفت... گفتم چی؟ گفت وقتی دوشنبه‌ها می‌روم کارها را از صندوقم بردارم، بدونِ اینکه اسم‌ها را نگاه کنم می‌فهمم کدام ورقه‌ها مال توست و این شده سرگرمی این هفته‌های من... کنجکاو پرسیدم چطور؟ گفت نمی‌توانی حدس بزنی؟ گفتم نه. گفت به خاطر اینکه گیره‌ی نگهدارنده‌ی کاغذها را سمتِ راست ورقه‌ها الصاق می‌کنی! خندیدم و گفتم جدی؟ گفت آره... فقط لطفاً روشت را عوض نکن!

ورقه‌ها را دسته کرد. سمتِ راستشان گیره زد و داد دستم.