« مرام کُش | صفحه اصلی | فال حافظ »

اسکورت

جمعه شب، دیروقت – حالا نه خیلی دیروقت البته، خیلی زودتر از «سرِ شبِ لاتا» – از دانشگاه بیرون می‌آمدم. یکی از نیروهای امنیّت دانشگاه – همانْ صورتِ تغییریافته و مهربان‌ترِ پلیس – نزدیکم شد و سلام کرد و گفت «می‌خوای تا پارکینگ یا ایستگاه اتوبوس همرات بیام؟» خواستم با ترسِ نهادینه‌ای که از پلیس دارم بگویم «چاکرم سرهنگ! تو یه کم ازم فاصله بگیری، من بیشتر احساس امنیّت می‌کنم.» به جاش گفتم «نه... ایستگاه اتوبوس نزدیکه. اتوبوس هم زود می‌آد.» همین‌طور که پا به پام می‌آمد گفت «باشه... این دفترچه‌ی ماست. هر وقت که دیروقت خواستی از دانشگاه بری، می‌تونی به ما زنگ بزنی، ما همراهیت می‌کنیم.» بعد اضافه کرد «می‌تونم بپرسم از کجایی؟» گفتم «ایران» گفت «بعضی از همکارای من بلدن به زبان‌های دیگه صحبت کنن و دانشجوهای خارجی می‌تونن بخوان که اونها اسکورتشون کنن. در مجموع نیروهای ما به بیست زبان می‌تونن حرف بزنن. امّا فکر کنم متأسفانه هیچ‌کس توی گروه ما نمی‌تونه با زبان شما حرف بزنه. واقعاً متأسفم.» خواستم بگویم «دیگه شرمنده نکن تیمسار.» به جاش تشکر کردم.... همین‌طور که همراهیم می‌کرد گفت «می‌دونستی بعضی از نیروهای اسکورت هر شب بیشتر از پونزده مایل راه می‌رن؟» گفتم «جدّی؟» گفت «آره.» گفتم «پس کار سختی دارین...» گفت «دوست داری توی دفترچه منطقه‌ای که ما پوشش می‌دیم رو نشونت بدم؟» چاره‌ای نداشتم؛ گفتم «آره». نشانم داد. گفتم «شما که تا نزدیک آپارتمان من رو پوشش می‌دین!» گفت «جدّاً؟» گفتم «آره» گفت «کم‌کم دیگه داریم می‌رسیم به ایستگاه اتوبوس.» خواستم به روش مهرتاش بگویم «ای شیطون! از اوّل می‌گفتی که می‌خوای همرام بیای دیگه... » به جاش لبخند زدم گفتم «ممنونم. خوشحال شدم. خداحافظ.» گفت «آخرِ هفته‌ی خوبی داشته باشی.» و همان‌جا در فاصله‌ی پنجاه متری یا بیشتر ایستاد و نگاه کرد تا اتوبوس آمد.