کلبه‌ی مَش صَفَر

چهارشنبه 2 مرداد 1387

احمد زیدآبادی، شهروندِ امروز، 30 تیر 1387، صفحه‌ی 47

برای سفر به دشتِ جهان‌نمای گرگان اگر از گرمای نمناکِ جنگلِ شصت‌کلا گذر کنی و به «تخته میرزا» برسی و بعد، از سراشیبی به نسبت تند و تیز «ریز» نَفَس‌زنان بالا روی و به «صندوق‌پُشت» برسی، کمی بالاتر، کلبه‌ای در انتظار شماست که در آن حال و هوای خستگی، نعمتی‌ست اهورایی!

کلبه گویا برای خود قدمتی دارد در حدود صد سال که از نیاکانِ مَش صفر به او به ارث رسیده است. مش صفر هفته‌ی پیش، پس از چندماه اغمای عمیق جان به جان‌آفرین تسلیم کرد؛ امّا خاطره‌ی او و کلبه‌ای که از خود در آن بلندی کوهستان جنگلی به یادگار گذاشته، برای کوهنوردان منطقه همواره خاطره‌انگیز است. پیرمرد در کلبه‌اش پشتِ بخاری هیزمی می‌نشست و پی‌درپی برای کوهنوردان خسته و تشنه رسیده از گردِ راه، در پیاله‌های کوچک چینی، چای می‌ریخت. چای مش صفر در آن خنکای جنگل و کوهستان به قدری مزّه می‌داد که هیچ‌کس به سه چهار تای آن قانع نبود. بعضی‌ها تا بیش از پانزده استکان چای می‌نوشیدند و عجیب آنکه مش صفر هم انتظاری جز این نداشت و بی‌وقفه پیاله‌های چای را پُر می‌کرد.

زندگی در ارتفاع بلند با هوای خنک و مطبوع و چشم‌اندازِ به غایت زیبا و دلفریب، البتّه لذّتی‌ست که نصیبِ همه کس در این دنیای پرآشوب و شلوغ نمی‌شود؛ امّا همانطور که می‌دانیم، بی‌زحمت و بدونِ دردسر هم نیست و تحرّک بسیاری را طلب می‌کند. با این اوصاف، مش صفر به عنوان فردی چابک و چالاک که سینه‌ی کوه را با کوله‌باری از آذوقه در می‌نوردد و کلبه‌‌ی خود را رونق می‌دهد، قابل تصویر است؛ امّا از طنز روزگار او پیرمردی چاق و بسیار کم‌تحرّک بود؛ چیزی‌که دستمایه‌ی شوخی کوهنوردان با او می‌شد.

محلّی‌ها می‌گفتند که مَش صفر از مقابل بخاری هیزمی کمتر بلند می‌شود و حداکثر تحرّکش دم‌کردنِ چای، ریختنِ آن در پیاله‌های چینی و البتّه شستنِ پیاله‌ها در قدحِ بزرگی از آبِ کنار دستش است. می‌گفتند برای رفت‌وآمد به آبادی‌های اطراف هم سوار بر قاطر یا اسب می‌شود، بدونِ پیمودنِ یک قدم پیاده! پسرِ بزرگ مش صفر که اینک جانشین پدر در آن کلبه شده است و مانند او در چای ریختن حرفه‌ای‌ست می‌گوید پدرش 85 سال عمر کرده است و وقتی می‌پرسم دقیقاً متولّد چه سالی بوده، می‌گوید سال 1313! می‌گویم یکی از این دو عدد درست نیست و او هم اصراری برای تعیین رقمِ درست ندارد. به هر حال، مش صفر در بین 74 تا 85 سالگی به دیار باقی شتافته؛ امّا ابتکار او در آباد نگه‌داشتنِ کلبه‌ی اجدادیش، کوهنوردانِ عازمِ دشتِ جهان‌نما را مرهونِ خدمتِ خود کرده و یادی نیک از خود به جا گذاشته، چیزی که در این دنیای وانفسا نصیبِ هر کس نمی‌شود.

پويان، 8:10 بعدازظهر

يادداشتها

هر وقت این جا چیزی درباره ستاره آباد و دور وبرش می خوانم از شادی پر در می آورم. اولین بار که رفتم جهان نما 16 ساله بودم و لحظه لحظه های مسیر را - که پیاده رفته بودیم- یادم هست
دم یک کلبه ای هم ایستادیم ولی من از ترس دسشویی چایی نخوردم!

-----
:)) عجب... :)

نگار نوجوان | July 23, 2008 08:55 PM

سلام!
اول خيلي وقت پيش وحيد بهزادان معرفي‌تون كرد به من، كه سوالي رو ازتون بكنم.
الان از راه خوابگرد به‌تون وصل شدم.
گفتم سلامي كرده باشم واسه شروع...

-----
سلام :)

صفورا يوسفي | July 23, 2008 10:08 PM

گرگانی ها همه باصفان!‏

-----
مخلصم ;)

علی | July 23, 2008 11:59 PM

حظ برديم

-----

hadi | July 28, 2008 12:46 PM

سلام.
پارسال كه سال سوم راهنمايي بودم ،ترم اول دبير پرورشيمون مطالب هاي مسخره اي رو روخوني مي كرد كه بنويسيم و اين به ظاهر درسمون بود . ترم دوم مطالبش ته كشيد و خوش بختانه راحت شديم . به خاطر همين مي گفت كه هر جلسه چند نفر از بچه ها بيان و در مورد يه موضوعي كه خودشون دوست دارن حرف بزنن . چند جلسه اي گذشت وتقريبا هيچي دستگيرمون نشد . بعضي ها دربراي نماز مي آوردن و بعضي ها درباره ي خواص ميوه . فقط دوست صميميم بود كه مطلبش جالب بود . درباره ي نانوي فرهنگي و دوست ديگم كه به خاطر قدرت بيانش تونست نظر همه رو جلب كنه .
حالا من اينا رو گفتم كه بگم مطلب من درباره ي همين موسيقي عامه پسند بود و اينكه دليل اين علاقه ي مردم به اين نوع موسيقي چيه ؟؟!!به نظر خودم كه چيزه خوبي از آب دراومد.تونستم كه نظر بچه ها رو جلب كنم . البته چيزي كه من نوشتم 2 شب طول كشيد ولي مال شما 2 ماه!! البته هيچ وقت نميشه يه پايان نامه ي ارشذ رو با يه ....مقايسه كرد..
خوشحال ميشم كه به وبلاگ سر بزنيد و اينكه نظرتون رو بگيد . هرچند كه شما يه بار ديگه هم گفته بوديد ولي مي خوام ببينم كه چقدر پخته شدم؟!
ممنون

-----
چشم :) به زودی :) حتماً.

سروه | July 28, 2008 11:13 PM

سلام به آقای پویان.یه مطلب قدیمیتونو می خوندم درباره دگم های بابک احمدی در قرائتش از همجنس بازبودن حافظ ،می خواستم لطف کنید و یک سری اطلاعات زندگینامه ای از احمدی در اختیارم بزارید.آیا شاگرد پل ریکور بودند یا دقیقا چه مدرکی دارند یا... برای مقاله ای نیازدارم.منابعی هم در نت یا جای دیگه سراغ دارید متشکر می شم . میدونم خواست کمی نیست ولی نمی دونم چرا مطالب در این زمینه کمه.این خواهش رو به پای دوری از مرکز یک دوست بزارید.می دونم که بهتر بود درباره این نوشته مینوشتم ولی ....پویا

-----
سلام :)
والا تا جایی که من میدونم، جهانبگلو یه رابطه‌ای شبیه به استاد و شاگردی با ریکور داشته. در مورد احمدی بی‌خبرم. احمدی - باز تا جایی که من میدونم - فوق لیسانس فلسفه (یا شاید هم علوم سیاسی) از ایالات متحد داره. کدوم دانشگاه؟ نمیدونم. ضمن اینکه یه مدتی هم در فرانسه زندگی کرده و ممکنه که اونجا با ریکور آشنا شده باشه. که البته بعید میدونم.
این اطلاعات حافظه‌ی منه. اصلاً بهش اعتماد نکنین و فقط یه سر نخ بدونینش.

poya | September 26, 2008 01:18 AM

دلِ من همی جُست پیوسته یاری
که خوش بگذراند بدو روزگاری
شنیدم که جوینده یابنده باشد
به معنی درست آمد این لفظ ، باری
به کامِ دل خویش یاری گُزیدم
که دارد چو یارِ من امروز یاری؟
بدین یارِ خود عاشقی کرد خواهم
کزین خوش تر اندر جهان نیست کاری

فرخی سیستانی

[بایگانی]

حکمت

جمعه 20 مرداد 1391

کسی میگفت - و چه درست میگفت: همه جا، هر شهر و روستا و کشور و استانی، برای زندگی خوب است، الا آنجایی که قرار است خوب باشد!

8:23 صبح | يادداشتها (2)

● بزرگداشت علیرضا طبایی در خانه‌ی هنرمندان ایران
● جایزه‌ی محسن رسول‌اف در جشن تصویر سال
● سایت رسمی دانشگاه آکسفورد- درباره‌ی مدرک جعلی علی کردان
● قابل توجهِ خوانندگان پروپا قرصِ راز
● جان به لب رسید از یاری!!!

[بایگانی]

غول

سه شنبه 14 اردیبهشت 1389

امروز استاد درس «نظریه‌ها و رویّه‌های معاصر در مردم‌نگاری»مان می‌گفت «اینکه بر دوش غول‌های بیکران ایستاده‌اید، دلیل نمی‌شود که از آن بالا روی سرشان بشاشید!»

پ.ن. لابُد نیازی به توضیح نیست که گمانم نیوتون است که می‌گوید اگر بهتر می‌بینم از این‌روست که بر دوش غو‌ل‌های بزرگی سوارم...

6:10 صبح | يادداشتها (5)

شکر

جمعه 9 بهمن 1388

یک پیام صبحگاهی در زمستان مینئاپولیس: دمای هوا منهای هفت درجه‌ی فارنهایت (منهای بیست درجه‌ی سانتی‌گراد) و به زودی انتظار یک جبهه هوای سرد را داریم! اوّل با خودت فکر می‌کنی که طرف یا نمی‌داند سرد یعنی چه یا نمی‌فهمد منهای بیست درجه چه‌اندازه سرد است که تازه می‌گوید یک جبهه هوای «سرد» دارد نزدیک می‌شود. ولی بعد که با خودت فکر می‌کنی می‌فهمی که این در واقع بیان دیگری‌ست از «باز برو خدا رو شکر کن ...» -ِ خودمان.

-----
چند روز به پایان ماه میلادی مانده. پهنای باند راز، لب به لب شده و ممکن است هر آینه لبریز شود. اگر این اتّفاق افتاد و راز را ندیدید، دوباره با شروع ماه میلادی نو سعی کنید. همه‌چیز روبه‌راه خواهد بود.

5:08 صبح | يادداشتها (3)

رم کولهاس: گـفتگو با دانشجویان - سخنرانی و پرسش و پاسخ با رم کولهاس. به همراه مقاله‌ی پرواز گلوله یا آینده کی شروع شد؟ نوشته‌ی سنفورد کوینتر. ترجمه‌ی امیرحسین هاشمی. افسون خیال - شش‌هزار و نهصد تومان

طلال اسد

شنبه 29 خرداد 1389

طلال اسد، استاد برجسته‌ی انسان‌شناسی مرکز تحصیلات تکمیلی دانشگاه شهر نیویورک، در سال 1932 در عربستان سعودی به دنیا آمد و در هندوستان و پاکستان بزرگ شد. پدرش – که در چند نشریه‌ی آلمانی می‌نوشت – اطریشی یهودی‌تباری بود که به خاورمیانه بسیار علاقه داشت و در جوانی به
ادامه...