« چرا بانکِ پارسیان به لعنتِ خدا نمی‌ارزد؟ | صفحه اصلی | هزارتوی خدا »

14/4

چند وقتی‌ست سرعت زیاد زندگی و کارهایی که از این‌ور و آن‌طرف سرمان هوار می‌شود، فرصت نوشتن را از دوتامان گرفته. اما چهاردهم تیرماه که روز عزیزی‌ست برامان، بهانه‌ای ‌شد که اگر حتا اندک دستِ کم همین چند سطر را بنویسم تا باز هم به تکرار بگویم چقدر دوستت دارم. از همان چهارده تیرماه عزیز به این‌سوست که به جد و جهد تلاشم را کرده‌ام تا نشان دهم همیشه قَدرَت را خواهم دانست. از همان روز عزیز به این طرف است که با هم بودن و عاشقی را دوباره تجربه کردیم. چهاردهم تیر – که امروز سالگردش باشد – شد آغاز دوباره‌ای که تا به اینجا راهنمامان بوده به سوی هرچه خوبی و شادی و آرامش و عشق است.

خیلی وقت‌ است ننوشته‌ام؛ امّا هر روز هزار بار و هر بار به هزار زبان می‌گویم که چقدر عاشقانه می‌پرستمت و بیش از این چه اندازه مطمئنم که تو تمام این‌ها را خوب می‌دانی و می‌فهمی. برایم بسیار عزیز است که تو عشقم را حتّا بیش از خودم درک می‌کنی.
خیلی وقت است ننوشته‌ام؛ امّا گاهی دلم می‌خواهد این همه عشق و محبّت را فریاد کنم. دوست دارم فریاد بزنم تمام خوشبختی‌ام مدیون همراهی انسان پاک و بزرگوار و صبور و صادق و مهربان و آرام و با گذشتی‌ست که به یُمنِ وجودش، تمام ناآرامی‌ها از وجودم رخت بربسته. دوست دارم بلندبلند بگویم که تک‌تکِ لحظه‌لحظه‌های همراهی مهربانانه‌ات را، تمام گذشت‌ها و صبوری‌هایت را و تمام محبت‌های بی‌دریغ و کم‌توقعت را خوب می‌فهمم و اگرچه توان جبران ذره‌ای را از این همه ندارم؛ دلم می‌خواهد بدانی با تمام وجود همه‌شان را دریافت می‌کنم.

خوب می‌دانم که شادی و آرامش و روحیه و اعتماد به نفسِ بازیافته‌ام را مدیون منطق گفتگویی‌ام که از همان چهاردهم تیرماهِ عزیز، شد اولین قانون بی‌چون و چرای رابطه‌ی قشنگمان. منطق ساده و مهربانی که تنها متعلق به پیامبر عزیزِ من است. منطقی که اینقدر ساده و راحت و درست کار می‌کند که چاره‌ای جز تسلیم و تصدیق باقی نمی‌ماند. منطقی که قانونش گفتگوست؛ گفتگویی با هدف آرامش بیشتر؛ گفتگویی که در سخت‌ترین شرایط همیشه نتیجه‌بخش است.
پیامبرم؛ مهمترین قانونِ نانوشته‌مان بزرگترین ناجی‌ِ زندگی‌ام بوده. همیشه تابع این قانون و قدردان و شاکرِ وجودت و مهربانی‌های بی حد و اندازه‌ات هستم.

دوست می‌دارمت به بانگ بلند

مرتبط:ممنونم :)