استاد / اوستا

چرا کچ را بیش‌تر دوست داری؟
چون خوش‌خط‌تر می‌شود نوشت؟ یا دلیل‌ای دیگر؟

-----
با ماژیک هم می‌شه خوش خط نوشت. ولی معمولاً خیلی ریز از کار در میاد. اندازه‌ی نوشته‌ام با گچ دست خودمه، ولی اندازه‌ی نوشته‌هام با ماژیک، عموماً دستِ خودم نیست! به جز این، ماژیک همه‌ش سُر میخوره. گچ بر عکس، خودش رو درگیر می‌کنه! و این خیلی احساس بهتریه. به نظرم همینه که باعث میشه فکر کنم که بهش مسلّط‌تر هستم. ماژیک و تخته سفید، بیشتر به درد جمع‌های کوچیک می‌خوره به گمونم.
راستی من در وهله‌ی اوّل مداد (اون هم از نوع تراشیدنیش) و بعد خودکار رو به هر نوشت افزاری از جمله روان‌نویس و خودنویس ترجیح می‌دم. فکر میکنی دلیل مشترکی وجود داشته باشه؟

ده سال گذشت!‏ زود می گذرد ها!‏
ولی با این مطلب آخری من که جرات نمی کنم خاطراتم رو مرور کنم!‏

-----
:)) آره ده سال از روزی که اوّل راهنمایی بودین، گذشت! درسته دیگه؛ نه؟

تو که خودت خوب می‌دانی من در این زمینه‌ها تخصص‌ای دارم نادیدنی!

من ماژیک و تخته سفید را دوست دارم چون سریع‌تر می‌توان نوشت و کم‌تر لازم است نگران درگیری‌ی نوشتن باشم. جدا از این‌که تمیز کردن تخته سفید هم راحت‌تر است و شاید مهم‌تر از همه این‌که حسِ دست گچی کلافه‌ام می‌کند (مشکل‌ام با تمیز یا کثیف‌بودن‌اش نیست - به نظر جوری *تصور* حساسیت باشد. جوری که مجبورم انگشت‌های‌ام را پس از گچی‌شدن بلیسم(!)‌ تا تمیز شوند!!! گمان‌ام روان‌شناسان به چنین چیزی بگویند وسواس، اما که به ایشان اهمیت می‌دهد؟).

تعامل تو با مداد هم شاید کمی شبیه به تعامل‌ات با گچ باشد. لبه‌ها و سطوح‌ای که هم در مداد و هم در گچ می‌آیند و می‌روند به نوشتن تنوع می‌دهد. حالا این‌که چرا مثلا خودنویس را به خودکار ترجیح نمی‌دهی نمی‌دانم. اگر من بودی می‌گفتم به خاطر کثیف‌کاری‌اش، اما می‌دانیم که نیستی!

من مداد نوکی و روان‌نویس را بر خودکار، مداد تراشیدنی و البته خودنویس ترجیح می‌دهم.
البته چیستی‌ی روان‌نویس مقوله‌ای پیچیده است. در واقع من نمی‌دانم به چه چیزی باید گفت روان‌نویس و به چه چیزی خودکار. من آن‌هایی را ترجیح می‌دهم که جوهر لزج‌تر و روان‌تری نسبت به خودکار دارند - و نه الزاما آن‌هایی که نوک بسیار تیزی دارند و برای طرح دقیق به کار می‌روند. دلیل دوست داشتن‌ام هم هم‌چنان سرعت نوشتن است و رنگ براق و زنده‌ترشان.

عذاب وجدان‌ام هم همیشه این بوده است که با خودکار یا خودنویس‌های گران قیمت‌ای که گه‌گاه به‌ام هدیه داده می‌شود چه کنم! حس می‌کنم تباه‌شان می‌کنم.

گمان‌ام رسم استفاده از نوشت‌افزار جزو آیین‌های فردی حساب آید و شایسته‌ی بحث‌ای مفصل! (;

-----
البته فکر کنم بخشیش به دست‌خط برمیگرده؛ بگذریم! ... ;)

در مورد وسواس باید بگن که شاید من هم ابتلایی نظیر مال تو رو داشته باشم، امّا از اون طرفی: معمولاً کفش نو و شلوار جین نو رو دوست ندارم. باید یک کمی خاکی و کثیف بشن، تا بشن لباس واقعاً! دست هم همینطوره واقعا. شاید دلیل اینکه دستم رو نمیشورم بعدِ نوشتن با گچ، همین باشه که این دست رو بیشتر قبول دارم!

در مورد خودکار و خودنویسهای گرانقیمت هم - بر عکس برادرم - با تو همنظرم. علی - بر خلاف من و تو - دوستشون داره و خودش حتّا میره و مثلاً خودنویس عالی میخره. من هم برای تفنن نوشتن با خودنویس رو دوست دارم (خصوصاً اگه علی صاحبشون باشه! و از اونجایی که درس هم جوری تفنن محسوب میشه، یه مدتی هم با خودنویس یادداشتهای سر کلاس رو مینوشتم!) و اتفاقاً امروزیهاش کثیف‌کاری خاصی هم ندارن. فقط اشکال کار اینجاست که خودنویس هم شبیه ماژیک و روان نویس و چه و چه روی کاغذ گیر نمیکنه لامصب! من با خودکار میتونم فی‌البداهه یادداشت یا نامه‌ی کم/بدون غلط بنویسم. امّا نمی‌دونم چرا فرضاً با روان‌نویس نمیشه و هی باید خط خطی کنم. بعد بی‌انصاف هی پس میده اونور و کفرم رو درمیاره. بهر شکل، انگار خودکار وقت و فرصت بیشتری برای تأمل میده. مداد تازه تراشیده هم برام دردسره. یه خرده که مینویسم و کند میشه، خیلی باحالتره!

نویسنده‌های بزرگ، یادداشتهایی دارن به اسم عاداتِ نوشتن - که مثلاً باید از شب تا صبح به صورت یه لنگ در هوا، در حالی‌که یک در میون چایی و قهوه میخوریم و سیگار میکشیم، روی ورق کاهی با خودکار بیک سبز بنویسیم تا نوشتنمون بیاد!‌ من هم گمونم باید دست به کار شم تا از اینورکی، جزو جامعه‌ی فضلا حسابم کنن. از اونورکی که نشد!

یه خورده مونده به ده سال؛ مهر 77 بود که شما رو زیارت کردیم!‏
البته زودی ما رو انداختن بیرون، تبعید شدیم به نمایشنامه نویسی!‏ گرچه تجربه خوبی بود، ولی فهمیدم بازیگر خوبی نمی شم!‏

در مورد این بحث بالا:
با مداد کند شده نوشتن برای من لذتبخشتره-گرچه دردسر تراشین داره؛ درختها رو از بین می ره - امروز روز زمینه دیگه!- واین حرفها!-، خوش خط تر هم میشه، صدای نوشتن هم میده!‏
البته بیشتر از منظر خوشنویسی عرض می کنم خدمتتون!‏

-----
آره دیگه... در واقع دهمین سالیه که دارم درس میدم. مهرِ امسال میره تو یازدهمین سال! :) ... اوممم... بعدش هم آفتاب پیش اومد و باقی قضایا. اینجوریا...
مدادِ کند رو هم هستمت!

معلمی آرزوی تمام کودکی من و کار دوران دانشجویی ام بود ... و شغلی که باز پس گرفته شد ... آقای پویان هنوز به خاطرهء خوش جمع شدن در کنار تعدادی همکار، که به اندازه من به کارشون عشق می ورزیدن ، توی اون جلسات "تدریس برای فهمیدن" با خانوم دکتر قاجار ، جزء لحظات بسیار شیرین زندگی من خاطره هست... هنوز به یاد اون چیز ها، اون روز ها، اون عشق مشترک ...، به وبلاگتون سر می زنم ... ریحان

-----
:) خوشحالم بابتِ خاطراتِ خوش و اینکه به اینجا سر می‌زنین. :)