« شهروندانِ دولتِ گوگوش | صفحه اصلی | تعریف مدرسه »

به احترامِ سام

می‌گویند حرفْ چیزِ لابد بدی‌ست که به احترامِ آدمهای محترم یک دقیقه سکوت می‌طلبند. امّا من – که جز حرف زدن و نوشتن کاری نمی‌دانم – می‌خواهم چند خطّی در اَدای احترام به دوستی بنویسم که سابقه‌ی آشناییم با او به اوّل دبیرستان برمی‌گردد و حالا باید احتمالاً چهارده سالی از آن موقع‌ها گذشته باشد. البتّه قصد ندارم ادای احترام را در بیاورم و کم‌وبیش مطمئنم که اینجا را نمی‌خوانَد و همین دستم را بازتر می‌گذارد. بهانه‌اش هم باشد تولّدش که ده پانزده روز پیش بود. جشنش را هم سه چهار روز قبل در خانه‌شان برگزار کرد. در واقع، روز میانه‌ی سالروزِ تولّد خودش و همسرش را خانه‌شان مهمان بودیم و با دوستان مشترک اینقدر خندیدیم و گفتیم که به قولِ سیما فکّمان درد گرفت. همان دوستانِ مشترک می‌دانند از سام صحبت می‌کنم. سام را – گفتم – از اوّل دبیرستان می‌شناسم. سال‌های دیگرش را هم هم‌کلاس بودیم اغلب. من البتّه ته‌نشین بودم و او سرنشین. هرچند، هر وقت از درس خسته می‌شد و می‌خواست تفریح کند، ییلاق می‌کرد آخرِ کلاسْ پیش ما – من و ایمان و بهمن و علی – تا دورِ هم دوغ بخوریم و شیشه‌اش بیفتد کفِ کلاس منفجر بشود و ما پُررو-پُررو بخندیم!

دوستی و شیطنت‌مان همه‌ی سال‌های دبیرستان به جاش بود تا اینکه رشته‌ی قبولیش را در کنکور زودتر از این‌که بفهمند، خودم تلفنی به پدر بزرگوارش گفتم و اصلاً معتقدم یُمن و خوش‌خبری همان باعث شده که همین‌طور یک‌کلّه – بر خلافِ من – پیش بیاید و بشود دانشجوی دکتری مملکتمان؛ تا بین همه‌ی دوستانی که «دکتر» صداشان می‌کنیم، این یکی کمی قریبِ به صحّت باشد عنوان و خطابش! با سام کلّی مسافرت رفته‌ام و به واسطه‌اش از همه مهمتر با مهرتاش آشنا شده‌ام – که دستاوردِ بزرگی بوده برای سالهای سال.

چیزی که در سام سراغ دارم مرام و معرفتش است در حق دوستانش. اصلاً چرا حاشیه بروم؟ آنچه واداشتم این چند خط را بنویسم درباره‌ی او، یادی بود که گفتم اینجا ثبتش کنم، فردا روزی فراموشم نشود. شاید پنج شش سالِ پیش تصادفکی کردم و خسارتی از بیمه گرفتم. به من بود، پول را خرجش می‌کردم و خودرو همان‌طور می‌مانْد. سام بود که گفت صافکارِ آشنای کاردرستِ ارزان‌قیمتی می‌شناسد که هم خسارتِ تازه و هم آسیب‌های جزئی گذشته را با بخشی از پولِ بیمه درست می‌کند؛ بیا و فردا ببریمش. من فردای فرضیش را کار داشتم. سام گفت که اشکال ندارد. من ماشین را می‌برم. نشان به آن نشان که صبحِ اوّل وقت آمد دمِ در خانه و خودرو را برداشت و شبِ دیروقت – در حالی‌که کارهای ماشین را انجام داده بود – برگشت. این‌همه مرام را همین‌جا داشته باشید و اصرارهای مرا بچسبید که می‌خواستم دستِ کم سام را از خانه‌مان به خانه‌شان برسانم – که درست سویه‌ی دیگر شهر بود و هست – و انکارهای او که خودم برمی‌گردم و زحمتت می‌شود!

به نظرم باید به احترام بعضی آدم‌ها نه حرف زد و نه سکوت کرد؛ فقط باید به افتخارشان کَف زد! سام عزیز – اینجا را بخوانی یا نه – تولّد تو و شبنمِ عزیزمان را دوباره تبریک می‌گوییم. :) این چند خط را هم بگذار به حسابِ سخنرانی‌های معروفت در جمع‌هایمان – همان‌ها که به توصیه‌ات باید حفظشان کنیم. بار آخر سخنرانی نکردی، من جورت را کشیدم. ;)