« هزارتوی رقص | صفحه اصلی | درباره‌ی گافمن و چرا نمی‌توانم برقصم؟! »

سیب‌های راز: هشتاد و شش

رسمِ معرّفی سیب‌های راز، اکنون سه ساله می‌شود. مُبدع و مَبدأ گزینشِ نوشته‌های برتر وبلاگ به انتخابِ نویسنده در سالِ رفته، مهدی خان جامی بود و عنوانِ «سیب»ها از وبلاگش سیبستان می‌آید. هرچند این رسمِ وبلاگستان، اکنون رو به فراموشی‌ست؛ بد ندیدم به روالِ دو سال گذشته، شده برای آگاهی شخصی، سیب‌های هشتاد و شش را معرّفی کنم – تا دستِ کم یادآورم شود که سالِ کم‌کاری را گذراندم.

× فروردین
دهمِ فروردین گذشته، «داشتن یا نداشتن؛ گاهی مسأله همین است» را نوشتم. یادداشت، سرآغازی شد برای زنجیره‌ی نوشته‌هایی که از نظر زبانی همشکل بودند: نقّاد و گزنده با استفاده از حکایت و روایت - که رفته‌رفته رک‌تر و تیزتر می‌شدند.

بیست و سوّم همان ماه، «اعتیاد: انتخاب یا بیماری؟» را نوشتم. این نوشته در خود نگاهِ نو و شیوه‌ی تازه‌ای داشت در برخورد با اعتیاد و معتاد و بعدها، چند بار بهش ارجاع دادم.

× اردیبهشت
هفدهم اردیبهشت، «آنکه ماندنی بود؛ آنکه رفتنی شد» را نوشتم؛ با زیر عنوانِ «لالا نرسد به خرسواری، لولی نرسد به بچّه‌داری». هرچند محتوای نوشته اکنون برایم بی‌اهمیّت است و زور اضافی به نظر می‌رسد؛ شکل و شیوه‌اش را بخشی از همان زنجیره‌ای می‌دانم که گفتم.

بیست و هشتم همان ماه، «درس‌هایی که آموختم» را نوشتم. یادداشت، پاسخی بود به بازی وبلاگی آن دوره درباره‌ی آدمهای تأثیرگذار در زندگیم. دوستش دارم؛ چون همانند دیگر نوشته‌های همان زنجیره‌ لحن دارد.

× خرداد
دوازدهم خرداد، در «سلیقه و بافتار» به موضوعی مغفول در مطالعه‌ی فرهنگ مردم‌پسند اشاره کردم.

بیست و نهِ همان ماه، قطعه‌ی دیگری از زنجیره‌ی مذکور را کامل کردم با نام «حکایتِ درویشی و نادرویشی». ویژگی سلسله‌ای که گفتم به روشنی این بود که کم‌کم نوشته‌هایش برایم از منظر محتوا تهی و از نظر شکل، ارزشمند می‌شد.

× تیر
اوّل تیر، در «واژه‌ورزی و سرگرمی»، کلّا نوشته‌های تیزم را از محتوا خالی کردم و به سرگرمی تبدیل. خواستم به خودم نشان بدهم که به مثل و اصطلاح - به گمانم: رکن اصلی نقد - واردم.

نوزدهم تیر، گفتم که «سینما یعنی اغراق» و به همین خاطر «رئیس» کیمیایی را دوست دارم.

× شهریور
بیست و دوّم شهریور، در «بوی امسال‌شنیده‌ی لتّه‌ی پارسال‌سوخته»، با زبانی گزنده، پاسخ رفیقی را در دفاع از ایده‌ام دادم. نوشته‌ام را به معنی درست، اقناع‌کننده می‌دانم و برای همین دوستش دارم. رفاقتمان هم با دوستمان سر جایش هست.

سی‌ام همان ماه، نوشتم که «وطنم ایران است» و ایرانی بودنم را بسیار دوست دارم.

× مهر
به «بدن» بند کردم و «بدن‌های ورزشی» را نوشتم. نوشته‌ی آگاهی‌رسانِ بدی نبود.

× آبان
در آبان «گرگان: پاییزِ درختانِ شعله‌ور» در نگاره چاپ شد. چون، نسخه‌ی مجازی دیگری ازش نبود، در «راز» هم گذاشتمش.

× دی
از آخر پاییز تا اواسط زمستان درگیری خوشایندِ جشن ازدواجمان پیش رومان بود. پس کمتر نوشتم. «ستاره‌هایی که باید دانه‌دانه کَند» را به تاریخ بیست و یکم دی از این جهت انتخاب می‌کنم که یادم باشد یکی از کارکردهای وبلاگ‌ها اطّلاع‌رسانی‌های خودمانی‌ست درباره‌ی کیفیّت کالاها و خدمات و معرّفی جاها و خریدنی‌ها و راهنماهای شخصی در چگونگی انجام کارها.

× بهمن
«کژوال‌ها» به تاریخ بیست و هشتم بهمن باز، آگاهی‌بخشی کم‌خلاقیّتی بود که در فاصله‌های کوتاه بی‌کاری می‌نوشتم.

× اسفند
بعد از دیدنِ سنتوری، سوّم اسفندماه «برو خودتو اصلاح کن» را نوشتم تا تأویلی باشد از فیلمی که بیشتر به واسطه‌ی موسیقیش دوستش داشتم.

به این‌ها اضافه کنید:
+ «ما نمی‌خواهیم یکی از انبوه مشتریان رسانه باشیم» را در وبلاگ رادیو زمانه.

+ «درباره‌ی باهمایی لذّت متن، لذّت تن و آزادی» (از شهرزاد تا برگسون) را در هزارتوی لذّت.
+ «آن هویّت که یک هویّت نیست» را در هزارتوی هویّت.
+ «متمدّنانه خوابیدم» را در هزارتوی خواب.
+ «بازی‌هایی که بازی ما نیستند» را در هزارتوی بازی.
+ «خیانتِ ناگزیر» را در هزارتوی خیانت.
+ «ذوق‌ورزی روشنفکرانه» (یا: روشنفکر به مثابه‌ی تراک میکسر) را در هزارتوی روشنفکری.
+ «تنهایی تنها سزاوار خداوند است» (یا: قل هو الله احد) را در هزارتوی تنهایی.
+ «توهّم‌زدایی از شهر، تقدّس‌زدایی از روستا» را در هزارتوی شهر.
+ «من نمی‌توانم برقصم» (یا: موردکاوی پریشانی و فروپاشی ذهن جوانی که رقص نمی‌داند) را در هزارتوی رقص.

سابقه
سیب‌های راز: هشتاد و پنج
سیب‌های راز: هشتاد و چهار