« سوادِ رنگی رسانه | صفحه اصلی | در ثواب یک پژوهش علمی بزرگ، شریک شوید!:دی »

بیرون از راز چه می‌گذرد؟

1- هزارتوی «بازی» هم منتشر شد. نوشتن برای هزارتو، خصوصاً وقتی که هر دوی‌مان فرصت داریم، به سرگرمی مشترک‌مان بدل شده. در این شماره، ایده‌ی مشترک‌مان بازی‌های «نامناسب» بود؛ بازی‌هایی که یا مناسبتی با ما ندارند یا از شرکت در آن‌ها ناخرسندیم.
سیما از شیوه‌ی بازی و مشارکت «نخودی» گفته – که زیرکانه لذّت بازی را می‌بَرَد؛ امّا از مضار آن برکنار است:
اگر بازی، بازی بود، نقش نخودی، خواستِ هیچ عاقلی نبود. اما وقتی هیچ چیز سر جایش نیست؛ هنگامی‌که جدیّت – به غلط – پایش به بازی باز شده، نخودی بودن، معنای واقعی بازی و سرگرمی را یادمان می‌آورد. (اصل نوشته در هزارتو)

من هم درباره‌ی راه‌های مقاومت در برابر بازی‌گزارهای بازی‌های نادلخواه صحبت کرده‌ام:
بازی‌ها را – همه – قواعدی رهبری می‌کنند که بسیاری مورد خواست و علاقه‌ی ما نیست. اعتراضِ به این قواعد نیز این‌روزها، دیگر چندان عاقلانه نیست. چراکه مخالفت و اعتراض هم، اکنون رام و اهلی اهل قدرت شده. پس چاره‌ی کار چیست؟ (اصل نوشته در هزارتو)

2- هفته‌ی گذشته هم به مناسبتِ یک‌سالگی زمانه، یادداشتِ «زمانه؛ فرصتی برای حوزه‌ی عمومی جای‌گزین» را نوشتم و در آن از مشکلِ اساسی پیش روی رسانه‌ها گفتم که چون متعلّق به حوزه‌ی عمومی هستند، به راحتی نمی‌توانند در حوزه‌ی خصوصی جای بگیرند و ناچارند بعضی روش‌ها را استخدام کنند. امّا از روش‌های موجود، روشی که رسانه‌ی مشترکی برمی‌گزیند راهِ سرراست حل مسأله‌ست:
رسانه‌ها برای طبیعی ساختنِ حضورشان در حوزه‌ی خصوصی، از خودِ حوزه‌ی خصوصی وام و عاریه گرفتند. برنامه‌های ژنریک «خانواده» (نمونه‌ی موفّق و آشنای امروزی برای مخاطبِ ایرانی، «خانه‌ای با طرحِ نو»ست) مثال‌های خوبی برای چنین وام‌گیریهایی‌ست که در آن‌ها دکورها و آذین‌های صحنه، محیطِ گرمِ خانه و صمیمیّت آن را تداعی می‌کنند. مجری، لمیده روی مبلِ راحتی، در حالی که لباسی غیررسمی پوشیده و گاهی به زبانی خودمانی سخن می‌گوید، پیام‌آور صمیمیّتی‌ست که رسانه می‌خواهد از طریق تقلیدِ آن، موقعیّتش را در خانه محکم‌تر سازد و برای همین است که بارها تکرار می‌کند: «از این‌که ما را در محیط گرم و صمیمی خانه‌های خود پذیرفتید، سپاسگزاریم!» (اصل نوشته در زمانه)