« از غرایب | صفحه اصلی | مرام یعنی شما و عبوس نباشید! »

خیر نامحدود-3

سلام!

این روزها نه که به شدت سرمون شلوغه و وقتِ سر خاروندن هم نداریم؛ قرارمون با دوستان موکول شد به صبحونه! جاتون خالی امروز با دوستان بسیار بسیار عزیزی برای صرف صبحونه رفتیم گل رضائیه و حسابی چسبید. دیروز هم که با دوستای خوب دبیرستانم بودم و کلی از خاطره‌های زمان بچه مثبتیّتم زنده شد. روز قبلترش هم در یه جمع دوستانه و خودمونی تولد سینای بسیار بسیار عزیزمون رو برگزار کردیم و مقام شامخش رو بزرگ داشتیم! بازم جاتون خالی، اون هم چسبید. :دی
خلاصه همین طور که می بینین خیلی درگیریم و فرصتی نیست برای وبلاگ نوشتن؛ برای همین- قابل توجه میرزا :دی- گفتم یه درس دیگه‌ی رانندگی رو بذارم اینجا تا «راز» جانم هم خیلی سوت و کور نشه.

***

دیدین بعضی از آدما آروم و قرار ندارن؟ هی می‌خوان برای خودشون دردسر درست کنن. هی یه دشمن فرضی تعریف می‌کنن واسه خودشون و می‌خوان باهاش مبارزه کنن. شب و روز به این فکرن که طرف چی کار می‌کنه، تا اونا هم یه جوری ازش تقلید کنن؟ همه‌ش به این فکر می‌کنن چی بگن حال طرف رو بگیرن؟ منتظرن یه حرفی یه جا بزنه، بگن آخ آخ دیدی؟! دیدی؟! با من بودها؛ یه جوابی بهش بدم که حظ کنه. حالا بررسی هم بکنی می‌بینی فرد موردنظر اصلاً حول و حوش مقصود اون آدم هم فکر نمی‌کرده! اینجور آدمها، همه‌ش مواظبن مبادا یه وقت عقب بمونن و خلاصه هزار زجر و مصیبت به خودشون می‌دن، غافل از اینکه طرف مقابل اصلاً خبر نداره که اون بنده خدا داره اینقدر خودشو خفه می‌کنه و می‌کشه! بدتر از اون، گاهی هم که خبر می‌شه فوق فوقش اینه که می‌خنده و می‌گذره و آروم آروم کار خودش رو می‌کنه. پویان که اینجور موقع ها می گه: «بینوا! گناه داره!». - جمله‌ی آخر رو واسه این اوردم که یادی هم از پویان کرده باشم:))):دی

خلاصه، واسه اینکه دوستانی که سری این طرفا می‌زنن، دستِ خالی برنگردن، یه دونه دیگه از درس‌های عزیزم رو می‌ذارم اینجا تا همگی با هم بخونیم و زندگیمون رو راحت بگیریم! کار خودتون رو بکنید عزیزان؛ چی کار دارین که بقیه چقدر از شما زدن جلو یا عقب موندن؟ خوش بگذرونین که دنیا دو روزه! :دی هر روز هر روز، مسابقه ندین. از سفر لذت ببرین بابا جان! :دی چه کاریه آخه؟ :))
این هم از درس امروز؛ نمی‌گم لذت ببرین تا میرزا ناراحت نشه. ;)

نهم. زندگی مسابقه نیست؛ سَفَر است

مسابقه‌های ماشین‌سواری ـ از رالی‌های کوتاه و چند روزه تا مسابقه‌های فرمولا و سرعت و وحشی‌بازی‌هایی مثل نَس‌کار ـ هر یک هدفی مشخّص دارند و به منظوری طرّاحی شده‌اند. در یکی باید درست نقشه بخوانی؛ در دیگری درست به موقع دنده عوض کنی تا سریع‌تر برسی و در یکی دیگر، باید از کمند حریف فرار کنی. با همه‌ی تفاوت‌ها، مسابقه‌ها در یک موضوع مشترکند: در هیچ‌کدام نقطه‌ی شروع، خط پایان، هدف و جایزه را شرکت‌کنندگان تعیین نمی‌کنند. همه چیز از پیش مقدّر و معلوم و معیّن است.
در سفر با خودرو امّا ـ به نسبتِ مسابقه ـ بیشترِ عامل‌ها را تو ـ خودت ـ تعیین می‌کنی. تو، بسته به میلت ـ که راننده‌ی روزی یا شب ـ می‌دانی کِی باید حرکت کنی؛ هر جا دوست داشته باشی، توقّف می‌کنی؛ هر وقت خواستی، کناری می‌ایستی و منظره‌ای را تماشا می‌کنی و حتّا ممکن است مسیرت را در میانه‌ی راه ـ بنا به خواستِ خودت ـ تغییر دهی و تجربه‌ای تازه را رقم بزنی.
***
راننده‌ی کهنه‌کار می‌گوید: راننده‌ی جوان بداند! رقابتْ بد نیست؛ امّا، فهمِ عام می‌گوید خودرو بیشتر برای سفر طرّاحی شده تا مسابقه. اگر مسابقه عادت شود، دستِ بالا می‌شوی «شوماخر» که رقابت، حرفه‌اش است. بدبخت است آدمی که زندگی‌اش تمام و کمال، حرفه‌ای باشد! آن‌وقت مسابقه که می‌دهی، هیچ لذّتی از مناظر اطرافت نمی‌بری. تنها اعمالی مکانیکی را ـ که در تمرین‌ها آموخته‌ای ـ با کمترین خلّاقیّت ـ چراکه خلّاقیّت ریسک دارد! ـ با محاسبات پیچیده انجام می‌دهی تا فقط و فقط چند صدم ثانیه از حریفت زودتر به خط پایان برسی. این‌جا هیچ چیز در اختیار تو نیست: قراردادت با باشگاه یا شرکتی که حامی توست، تعیین می‌کند کِی باید برانی و کِی بازنشسته شوی و نقشه‌ی مسابقه‌ست که نشانت می‌دهد کجا باید بروی و کجا نه.
راننده‌ی جوان بداند! زندگی خوب و آرام بیشتر از آن‌که پیروِ منطق مسابقه باشد، دنباله‌روی فلسفه‌ی سفر است. تعمّق، تأمّل، آهستگی، لذّت، آب و هوای نو، آرامش، تجربه‌های تازه و تنوّع ـ همه و همه ـ هم‌بسته‌های سفرند که هیچ‌گاه با مسابقه به چنگ نمی‌آیند. هرقدر در مسابقه، قواعد و ضوابطْ از پیش مقدّر شده؛ در سفر دستت باز است و آزادی. می‌دانم که آزادیِ مطلق ممکن نیست: وضعیّت آب و هوا، میزان درآمد و تعداد روزهای تعطیل، آزادی‌مان را در سفر محدود می‌کنند؛ ولی همین‌قدر آزادی و رهایی موجود در سفر را هرگز در مسابقه نخواهی یافت. دنیای آدمِ مسابقه، تنگ است؛ همه چیز محدود شده. در عوض اهلِ سفر، دنیایش را باز و رها و گشاده و بزرگ می‌خواهد.
***
بسیاری را می‌شناسم که عمرشان را برای رقابت گذاشته‌اند و هنگامی‌که به جای مقام اوّل، دوّمی را به چنگ آورده‌اند، دیوانه‌وار از زمین و زمان شکایت کرده‌اند. وضع‌شان اصلاً بد نبوده،‌ ولی رقابت آن‌ها را طوری بار آورده که نگاه‌شان تنها به قلّه باشد و قدرِ منزلت و مقامی را که دارند، ندانند و ناشکری کنند و نفهمند که حالا هم روی قلّه ایستاده‌اند؛ گیرم قلّه‌ای دو سه چند متر کوتاهتر. کسانی را هم می‌شناسم که راه را از دشتِ پست تا بلندبالاترین قلّه، خوش‌خوشان می‌روند؛ در طول مسیر بسیار بسیار می‌آموزند؛ لذّت می‌برند؛ خوشحالند و از قضا وقتی چشم باز می‌کنند، می‌بینند ـ گیرم دیرتر ـ درست نوکِ قلّه‌ی اصلی هستند.

و باز هم....خودتون می‌دونید دیگه:دی;)

ارسال نظر

بهتر است نظر یا پیشنهادتان درباره‌ی نوشته‌ی من باشد. به‌هرحال، ممنونم که عقیده‌تان را ابراز می‌کنید. یادداشتِ شما پس از بررسی در همین بخش قابل مشاهده است.

(If you haven't left a comment here before, you may need to be approved by the site owner before your comment will appear. Until then, it won't appear on the entry. Thanks for waiting.)

نام:

رایانامه:

وب‌گاه:

مرا به یاد آور?

نظر: