گل‌های معرفت

مرسی! این یادداشت یکی از بهترین معرفی کتاب‌هائی بود که خونده بودم :D
البته سوگند می‌خورم زیاد نخندیدم!!! :P
به‌هرحال در اسرع وقت این کتاب رو می‌خونم. ممنون (یاد زمانی افتادم که داشتم "چنین کنند بزرگان" رو می‌خوندم؛ قضیه برعکس بود. تو تاکسی نشسته بودم و یهو پقی زدم زیر خنده و بعد یه‌کم بلندتر و بعد دیگه قهقهه شروع شد. کتابو ول کرده بودم و هرهر می‌خندیدم، مسافر بغلیه هم کتابو گرفت ببینه چه خبره، اونم شروع کرد!!! حالا دارم فکر می‌کنم با حساب اینکه به طور معمول به خاطر ضعف چشم،‌همین‌طوری دستمال دستمه و کتاب می‌خونم، احتمال موقع خوندن داستان مورد بحث آب‌قند لازم بشم!!!)
بازم مرسی
سرخوش باشید و شاد امیدوارم
------
:)) خیلی خوشحالم که خوشتون اومده. البته شاید ما زیادی حساس بودیم. خیلی دلتون رو صابون نزنید که آب قند نصیبتون بشه;)

:D:D:D می روم می خرمش
--------
امیدوارم که خوشتون بیاد. حالا زیاد گریه نکنید ها:دی;)

به به؛ چه خوب که قراره بیشتر بنویسید؛ خسته شدم بس که اومدم و رفتم و هر بار چشمم به همون نوشته ی ِ قبلی خورد!
راستی اون نوشته ی ِ"از لحظه های با تو بودن" ات رو هرگز فراموش نمی کنم؛ فوق العاده بود، تلفنی برای خیلی ها خوندمش.حالا اگه این استاد ما به اسم خودش چاپش نکنه خوبه! چه خوب می شه باز هم از این ها بنویسید:))

----
آرام عزیز، ممنونم از این همه مهربونیت:)

این اثرپذیری ژرف و عمیق (!) شما و پویان را، احتمالاً، باید بر پایه‌ی نظریه‌ی بافتار اثر جناب پویان بررسی کرد؛ چون من که دو سالی پیش‌تر آن داستان را خواندم، و تازه آن‌وقت‌ها هم بسیار سانتیمانتال‌تر از حالا بودم، هیچ احساس اندوه نکردم! و خب، شاید که مشکل از من بوده! :)

------
نمی دونم. شایدم. اما یادمه تا یه جاهاییش با خودم می گفتم اینکه حالا خیلی هم گریه نداشت. راستش یه جورایی مقاومت کردم اما دیگه چند صفحه آخرش اصلاً دست خودم نبود.

نه سیما جان! این‌طوری نه!!!

-----
سولوژن عزیز، آی کیوی من رو با آی کیوی خودت مقایسه نکن. بابا واضح تر بگو کدوم طوری نه؟:)

من بيشتر دوست دارم بدونم نظر آقاي پويان راجع به اين نوشته چيه(رك و راست). من كه لذت بردم و بدم نمياد بازم از اين دست بخونم. با اجازه سولوژن "آره سيما جان! همين طوري ادامه بده".

------
وای، آقای امیری، شما همیشه به من خیلی لطف داشتید. ممنونم. چشم بازم می نویسم. منم بدم نمیاد نظر پویان رو بدونم :دی

خوبه باز یکی تو این مملکت اریک امانوئل اشمیت رو می شناسه .انقدرم دیگه غم انگیز نبود.

-------
بابا ما خیلبی می شناسیمش. من خرده جنایات زنا شوهری و انجیل های من رو هم خیلی خیلی دوست دارم. مخصوصاً که هر دو رو هم پویان بهم هدیه داده:)

:))
جالب بود . اگه کتابخونه علوم اجتماعی بودید البته مسلما این اتفاق بامزه نمی افتاد . چون اینجا اینقدر شلوغ و پر سرو صداست که تو داستان هم نمی شه اینقدر دقیق شد . چه برسه به درس
:))

-----
سلام هدی جون. می گم چند وقته خبری ازت نیست. پس حسابی مشغول درس خوندنی:دی
اما راست می گی واقعاً. چون امروز من می خواستم برم بشینم تو کتابخونه تون تا پویان کارش تموم شه، دیدم چه خبره.
یه هو شوکه شدم اون همه آدم رو با اون همه سر و صدا دیدم.

سلام سیما خانوم عزیز :)
ممنون که خبر از من جستین
امتحووناتمون تموم شد و قراره سر و کلم اساسی پیداشه :))
البته دلیل غیبت زیاد خوندن نبود . جبران تنبلوویی های در طول ترم توجیه بهتریه .
من این چند تا پست آخر رو تازه الان نشستم خوندم از معرفی کتابها به این طرف
جالب بود . روزمرگی هات دوست داشتنی هستن و می خونیمشون حتما
شاد و سلامت باشی :)
-------
:)) خب خدا رو شکر که امتحانات تموم شد. من منتظر آپدیتم ها:)

نه؛ آخه این سؤال داره؟! :))
من رک و راست، از این نوشته کلّی خوشم اومد؛ کلّی خندیدم و کلّی تجدید خاطره شد.
ضمن اینکه منتظر نوشته‌های بیشتری از ایندست هستم. :)
این توضیح کافیه یا اینکه سؤال خاصّی هست!؟ :))
من بعنوان یکی از شخصیّت‌های داستان بالا، آمادگی خودم رو برای پاسخگویی به سؤالات خوانندگان اعلام میکنم. :)
------
:)))))))) قربون شما برم من. می خوای بقیه داستان هاتم بنویسم؟ دوست داری؟:دی::*

واقعا آدم لذت میبره این جوونا رو می بینه :دی

------
نمی دونی این جوونا چقدر لذت می برن که دوستانشون در غربت شاد بشن;)

سیما جان!‌ منظورم این است که پویانِ بنده (البته ببخشایید مرا از این فضولی در آستان‌تان) داستان که می‌خواند غم توی چهره‌اش نمی‌دود چه برسد به دیگر قضایای ناخواسته!
در مورد آی.کیا هم بنده را می‌نوازیدها!
------
-------
امیر مسعود عزیز من که بازم نفهمیدم. منظورت اینه که چرا نوشتم پویان گریه کرده؟!!!

اما در مورد آی کیو. نوازش چیه دوست عزیز؟ مگر کسی هم پیدا می شه که در بالا بودن آی کیوی شما شک داشته باشه؟:)

عجب ارواح لطیفی دارند اساتید ما :دی
خدایا به ما نیز عنایت بفرما:دی

ولی واقعن خیلی ستون خوبیه این روزمرگیها، ما که هر لحظه مشتاق تر می شیم بقیشو بشنویم

-----
:)) من دعا می کنم خدا از این ارواح لطیف به شما هم عنایت کنه. اصلاً نگران نباشید:دی
اما در مورد روزمرگی ها ممنون از استقبالتون. این جوری استقبال می کنید من ذوق می کنم:دی

وای مرسی ! یه عالمه خاطره رو واسه من زنده کردی سیما جان ! من این کتاب رو به پیشنهاد یکی از دوستان از نمایشگاه کتاب خریدم. اون خیلی روی داستان « ابراهیم آقا و گل های قرآن » تاکید داشت. حق هم داشت. داستان خوبی بود ولی چیزی از داستان « اسکار و بانوی گلی پوش » نگفته بود. لحظه ای که من شروع به خوندن این داستان کردم ، چنان حس لذت بخشی وجودم رو گرفت که قابل وصف نیست. بی اغراق میگم که با هر صفحه داستان گریه کردم ؛ درست مثل تو و پویان.
بازم مرسی ! خیلی من و سر ذوق آوردی.

------
خواهش می کنم:) منم خوشحالم که سر ذوق اومدید:)