« داشتن یا نداشتن؛ گاهی مسأله همین است | صفحه اصلی | تغییر رفتار در جوانان؟ »

نوروز خود را چگونه گذراندیم؟!:دی

از دیروز حوالی ظهر اضطرابم برای تمامِ کارهای نکرده‌ی این همه روز تعطیل شروع شد. داشتم به تک‌تکِ کارهای نکرده فکر می‌کردم و اضطراب، بیشتر می‌شد و همه‌ش به خودم فحش می‌دادم که: کدوم آدم عاقلی در دوره‌ی کارشناسی ارشد هیجده واحد می‌گیره؟ اونم دو ترم پشت سر هم که دیگه حسابی از پا در بیاد! برای دلداری جواب می‌دادم: خب، پویان هم هیچ کاری نکرده. بالاخره یه فکری می‌کنیم دیگه. با خودم گفتم: حالا زنگ بزنم ببینم چی کار داره می‌کنه؟ دو ساعت پشتِ سر هم شماره‌ی پویان رو می‌گرفتم و جواب نمی‌داد. منم با خودم فکر کردم ببین بچّه چنان غرق کارهاش شده که متوجه تلفن نمی شه! بالاخره بعد از دو ساعت که گوشی رو برداشت، پرسیدم: پس چرا جواب نمی‌دادی؟ گفت: متوجه نشدم، الان هم علی گفت که دورسخنت داره زنگ می‌زنه! (دورسخن، برابرنهادِ فارسی سَره‌ی تلفنه!)
منم تو دلم یه لحظه کلّی افتخار کردم که: بَه‌بَه! ببین چقدر با احساس مسؤولیّت کارهاش رو انجام میده! و خودم رو سرزنش کردم که: خجالت بکش و یادبگیر؛ الان پویان دو روزه تمام کارهاش رو تموم می کنه و تو هنوز هیچ کاری نکردی.
پرسیدم: حالا کدوم کارت رو داری انجام می‌دی؟ خیلی شاد برگشت و گفت: داشتم فیلم تلویزیون رو نگاه می کردم. شیش‌هفت‌تا کاری رو که می‌دونستم باید تو عید انجام بده، دونه دونه ازش پرسیدم که: انجام دادی؟ تمام جوابها «نه»های معصومانه و مظلومانه‌ای بود که باعث شد آخر سر بگم: باشه عزیزم! پس برو بقیه‌ی فیلمت رو ببین. ببخشید تمرکزت رو بهم زدم!

گوشی رو که گذاشتم تمام صحنه‌های دوران کنکورمون اومد جلوی چشمم. یاد حرص و جوش‌هایی افتادم که سر کنکور دادن پویان می‌خوردم. قضیه از این قرار بود که هرکاری می‌کردم درس بخونه، انگار نه انگار. من شاهد بودم که واقعاً برای ارشد درس نخوند. فکر کنم یکی‌دوماه مونده بود به کنکور. من درس‌های خودم رو می‌خوندم و حرصِ درس‌نخوندن‌ها و این همه خونسردی پویان رو هم می‌خوردم. یه روز مجبورش کردم بریم انقلاب و حداقل سؤال‌های سال‌های قبل رو بخریم تا دست کم ببینه سؤال‌ها چه جورین و چی میاد تو کنکور! بعد از خرید دفترچه‌های سؤالات رفتیم کافه نادری و از اونجا که می‌دونستم این سؤال‌ها رو فقط برای این که دل من نشکنه، خریده‌یم و خودش بره خونه لای این دفترچه‌ها رو باز نمی‌کنه، گفتم: تو تست‌ها رو بزن و من صحیح می‌کنم، ببینم چقدر بلدی. کل ماجرا به خنده و شوخی برگزار شد و من واقعاً نگرانش شده بودم. با خودم می‌گفتم: لابد مثلاً برنامه‌ی رفتن داره که اینقدر کنکور رو مسخره گرفته. امّا وقتی نتایج اعلام شد و فهمیدم رتبه‌اش شده یک واقعاً داشتم شاخ در می‌آوردم. خودمم تازه دارم می‌فهمم که خب دیگه... از این پیامبر من هر چی بگید برمی‌آد!

خلاصه به این نتیجه رسیدم که بهتره نگران کارهای پویان نباشم و فقط بشینم غصه‌ی کارهای خودم رو بخورم. آخرِ سر هم غصه‌های طول روز باعث شد که تمام دیشب خوابِ استاد راهنمای عزیز رو می‌دیدم که سرش رو تکون می‌داد و می‌گفت: یعنی واقعاً تو این بیست روز هیچ کاری انجام ندادی؟ ازت توقع نداشتم. و من دلم می‌خواست زمین دهن باز کنه و برم توش.
صبح که از خواب پاشدم واقعاً حالم بد بود و نمی‌دونستم باید با این همه کار نکرده، چه کنم! از جام که پا شدم حس کردم الانه که غش کنم بیفتم. امّا در آخرین لحظات یادم افتاد درسته که کلی کار تلنبار شده دارم اما عوضش فردا قراره پویان رو ببینم. نیشم باز شد و خیلی سرحال و قبراق راه افتادم برم دست و روم رو بشورم و زنگ بزنم به پویان! :پی