مدرسه، مدرسه‌ی بد

اين حس نوستالژي نسبت به همه چيز هم مشخصه ي ما ايراني هاست انگار !

نوشته‌ی خوبی بود. هم این و هم مصاحبه‌ات (که مخصوصا آن یکی "خیلی جالب" و البته سوال‌برانگیز بود!).
من مدرسه را دوست داشته‌ام یا نه؟ واقعیت این است که به خاطر ندارم خیلی شوق و ذوق مدرسه رفتن داشته باشم. البته حس‌ام را درست به خاطر ندارم. شاید یکی دو سال در دبیرستان بدم نمی‌آمد، اما بعید می‌دانم مثلا دبستان را خیلی دوست داشتم. با این‌که خیلی هم اذیت نمی‌شدم. باید اعتراف کنم که دانش‌گاه را بیش‌تر دوست داشتم. تجربه‌ی جالب‌تری بود. بگذریم از این‌که دانش‌گاه -برخلاف مدرسه- هیچ‌وقت بسته‌ی بسته نمی‌شد (و نمی‌شود) و هیچ‌وقت هم بازِ باز!

من چاکرم جناب شيوا! :)

-----
بنده هم لابد مخلصم دیگه... :)

هيچ تدريسي لذت تدريس انشا رو نداره!

-----
از من هم بپرسین همین رو میگم. :)

در مورد بند ۳ به نظرم اتفاقي که افتاده خيلي طبيعي بوده.آدم سر به سر يه مهندس برق بذاره نتيجه ش بهتر از اين نميشه.
حالا از ما گفتن بود قربان :-":دي

-----
بله... یا بقول شاعر، «یا بنا کن خانه‌ای در خوردِ فیل!!»
یادش بخیر، رفیقی داشتیم که فامیلش «آل علی» بود... میگفت که «با آل علی هرکه درافتاد، ورافتاد»... همینجوری یادم اومد :)

مي دانيد، هر جايي، بدترين اسارتگاههاي دنيا هم، با حضور آدمهايي که دوستشان بداري قابل تحمل مي شوند.
مدرسه که سهل است.

راستي انشا درس مي دهيد؟ خوش به حالتان!

-----
حق با شماست؛ ولی شخصاً ترجیح میدم که با آدمهایی که دوستشون دارم، بجای بدترین اسارتگاه‌ها، در بهترین آسایشگاه‌های دنیا ـ البتّه غیر روانی! ـ زندگی کنم! ;)
ملا احمد نراقی گفته که «انصاف کجا رفت؟ ببین؛ مدرسه کردند / جایی که در آن میکده بنیاد توان کرد»... خب... حالا شما ترجیح میدین با دوستاتون مدرسه برین یا...!؟ :))) انصاف بخرج بدین! :)

بله... انشا درس میدهم؛ گمونم امسال نهمین سالیه که انشا درس میدم، درست از هیجده سالگی! :)

من که در کل سالهاي مدرسه هيچ معلمي نداشتم که الان يادش بيفتم حتي لبخندم بيايد.هرچند که با همه شان بي حسابم!!!
به نظرم آنموقع عقلم از الان بيشتر بود،مانيفست داده بودم که چون اين دوره تاثيري در آينده نخواهد داشت و بعدا حتي يادمان هم نمي آيد که نمره هايمان چند مي شد و جالب هم نيست که هر دفعه ياد مدرسه مي افتيم هيچ چيز بامزه اي براي تعريف نداشته باشيم،پس بايد هر روز يک خاطره بسازيم که بعدا يادش بيفتيم بخنديم .اينه که محض خاطره سازي و ثبت روزانه آن مجبور بوديم! بجاي رفتار عادي محصلي، هر روز دستکم يک عمليات ژان گولري انجام بدهيم.اين بخشش را دوست داشتم!(و آن بخشش را که وقتي درسمان تمام شد ناظممان به معلمها شيريني داد)

خب! من که به خاطر علاقه‌ی شدیدم به پائیز، سعی می‌کنم هر سال حجم بیشتری از خاطرات مدرسه‌های بد و معلم‌های بد (چقدر جریمه باید!)ها را از ذهنم پاک کنم. از مدارس حالا چندان خبر ندارم، اما شک ندارم به سادگی می‌توانم مثلا دبستانم را با چرخ‌گوشت‌های دیوار مقایسه کنم (اصلا از همه چیز هم که بگذرم، مگر می‌شود از آن روی زمین نشستن و امتحان دادن‌ها که آخرش آدم راست نمی‌توانست بایستد یا مثلا شیلنگ خوردن‌های گروهی، به خاطر تربیت گروهی و به خاطر جرمی که مجرمش معلوم نیست، بگذرم؟ و صد البته از شستشو مغزی‌ها... اصولا مدرسه غیرقابل گذشت است!!!) راستی... از امروزها هم یک خبرهای جالبی می‌رسد. مثلا پارسال برادرزاده‌ی هفت ساله‌ام آمد پیشم و از من سراغ حافظ و سعدی و فردوسی گرفت. با حیرت همراهی‌اش کردم تا کتاب‌خانه‌ام و وقتی گفت می‌خواهد شاهنامه بخواند، شاهنامه‌ام را نشانش دادم و گفتم خب این برای تو خیلی سخت است، اما اگر بخواهی ساده شده‌اش را برایت می‌گیرم. گفت نمی‌خواهد. حافظ و سعدی بیاور!!! آوردم و گفتم حالا دنبال چی هستی؟ و گفت دنبال نوحه‌هائی راجع به... (اسفند بود و محرم!) ذوق کرده بودم که بچه‌م چه زود ادبیات دوست شده و این را که گفت وارفتم. گفتم عزیزم، اینها که از این چیزها ندارند. گفت چرا، مطئنم دارند. گفتم از کجا مطمئنی؟ گفت معلم‌مان امروز گفت که کلی شعر دارند. کمی بزرگتر بود راجع به گرته‌برداری از داستان سیاوش چیزهائی برایش می‌گفتم!!! / من هم فکر می‌کنم نداشتن خاطره‌ی خوب از آن مدارس، خیلی بیشتر از انرژی هسته‌ای، حق مسلم‌مان است! / خب... آن جناب مهندس که گفتید، حسابی حرصم را در آورد. حیف که هیچ‌وقت نشد انتقام درست و حسابی‌ای از معلم‌ها بگیرم. و حیف که هیچ‌وقت یک معلم ادبیات خوب هم نداشتیم. معلم انشای‌مان همان معلم حرفه و فن‌مان بود که سر زنگ انشاء انواع غسل و انواع فحش یادمان می‌داد!!! / راستی! در آن گفتگو آنچه راجع به هیجان گفته‌اید، محشر بود. عالی! :)) و آن دوست بسیار بسیار فداکار هم همین‌طور. / یک چیز دیگر اینکه، خب درباره‌ی مدرسه و دوست با شما کاملا هم‌عقیده‌ام. یکی از بهترین دوستانم از همان روزگار برایم مانده. / شرمنده، کامنت طولانی و احتمالا بی‌ربطی شد. اما یک اعتراف حسودانه: حدس می‌زدم معلم باشید، اما الآن که مطمئن شدم حسابی به شما حسودی کردم. برای خودم هم عجیب است که با این بیزاری‌ام نسبت به مدرسه و درس، این‌قدر معلم بودن را دوست دارم (لابد سیستم‌ام مثل سیستم نماینده مجلس‌هائی‌ست که فکر می‌کنند اگر بروند آنجا چه‌ها که نمی‌کنند!!! / جالب اینکه از آن آرزوهای دست نیافتنی هم شده برایم با آن تحصیلات چپ‌اندرقیچی و دندان‌موشی که مثلا داشتم!) خلاصه اینکه معلم بودن، آن هم معلم انشاء بودن، رویایی و هیجان‌انگیز است انصافا.
سرخوش باشید و پیروز امیدوارم.

از انشاء نوشتید،یاد انشاء برادرم افتادم که سال هاست برایمان خاطره شده.خیلی کوچک بود که معلمش خواسته بود راجع به تلفن بنویسند
وقتی به خانه اومد با خوشحالی انشاءشو بهم نشون داد وگفت:آبجی ببین چه انشای قشنگی نوشتم معلممان خیلی خوشش اومده بود؛
آخه روز اولی بود که چیزی نوشته بود.آقا،من نوشتشو که خوندم از اول تا آخر خندیدم،داداشی می خواسته خیلی لفظه قلم وادبی بنویسه،انشاءش کلی خنده دار شده بود.نوشته بود:"تلفن یکی از وسایط نقلیه است!"و...
برام خیلی جالب بود که معلم از انشاءش تعریف کرده بود و نمره اش شده بود18.5!

من هميشه آرزو داشتم و دارم که يه روز بتونم معلم انشا بشم. با دستي باز البته.

-----
حتماً معلّم انشای خوبی میشی :)

تنها ناراحتي منم از اومدن تابستون نديدن سه ماههء دوستان بود.ولي نمي دونم چرا تو دانشگاه ديگه اينطور نيست!نه اشتياقي براي شروع هست و نه افسوسي از پايان!

-----
راست میگی علی جان :) حق با توئه... شاید باین خاطر که بقول امیرمسعود نه چیزی واقعاً شروع میشه و نه تموم میشه :) (نقل به مضمون البته.)

آقا!
ما دچار افتخار شدید و فراوصف‌ناپذیر شدیم که از ما نقل به مضمون کردید! رفتم خودم ببینم چه نوشته‌ بودم که مورد نقل واقع شدیم. (;
یک چیز دیگر هم می‌خواستم بگویم به گمان‌ام که یادم رفت.

-----
قربان!

البتّه باعث افتخار ماست که هر طور میتوانیم ـ مستقیم، غیرمستقیم، بمضمون و ... ـ از شما نقل نماییم. ;)
هروقت بخاطر آوردید آن چیز دیگر را هم بفرمایید. :)

بهترين معلم من دبير ادبيات بود. اولين خاطره‌ام باهاش با بيرون کردن من از کلاس همراه بود يعني سوم راهنمايي و آخرين خاطره‌ام هم همينطور يعني پيش‌دانشگاهي در هر دو بار هم کلي بعدش خنديدم:-) سال سوم دبيرستان تمامي کلاس تبديل شده بود به کلاس انشا. من يادمه اون سال شيوه انشاهاي سريالي را ابداع کردم.

از حال و هوای اول مهر و خاطرات گذشته خیلی خوب گفته اید!
بعضی وقتها فکر می کنم بین حال و هوای مدارس امروز با مدارس دوران تحصیل ما یک نسل فاصله است!
با اینکه تفاوت سنی ام با شاگردانم به ده سال هم نمی رسد!

-----
حق با شماست. وبلاگتون رو دیدم. از این پس، خواننده‌اش خواهم بود. :)

سلام امير جان من حميد ثنائي هستم همکلاس دوران ابتدايي تو دبستان فيضيه.در جستجوي يک وب بودم که وب زيباتو ديدم ياد اون موقعها و گرگان افتادم تو حياط مدرسه.و کلاس سوم يا چهارم که معلممون فوت کرد و اينکه شما هميشه شاگرد اول بودي و .......
خيلي دلم براي اون روزا تنگ شده گاهي يادت ميفتم شايد شما الان منو يادت نباشه اما هميشه مسير شاليکوبي رو با هم برميگشتيم خونه با کيفي که هميشه دو تا بنداشو پشتت مينداختي...
شايد مقداري راه من و شما فرق کرده اما هنوز صميميت رو احساس ميکنم
دوست داشتي ميتوني به وب من هم بياي اخوي.قربونت حميد

iranebimar.blogfa.com

-----
سلام حمید جان :) حافظه‌ی لعنتیم اصلاً اینجور وقتها یاری نمیکنه. ولی نمیدونمی چقدر خوشحال شدم که خاطره‌های مشترک رو دوره کردی. اینرو میدونم البتّه که سال چهارم بود که معلّممون ـ آقای خلیقی ـ فوت کرد.
راستی... بواسطه‌ی یکی از دوستان، از یه همکلاسی مشترک دیگه هم خبردار شدم: سام امینی. تو چیزی خاطرت هست؟ بهرشکل... جداً خوشحالم کردی. :)

دلم برای کلاس انشای سوم راهنمایی تنگ شده... دلم برای کلاس شهرتون تنگ شده... لاله زار رفتن و شهرک سینمایی و شعرای مزخرف من که خوندین و گفتین خوبه!... دلم برای خودتون تنگ شده............... راستی شنیدم رفتین مفید... مطمئن نیستم... رفتین؟

-----
سلام میثاق جان. :) شعرای تو البتّه که خوب بودن. من هم دلم تنگ شده... فکر کنم شب نوزدهم راهنمایی یا شب بیست و یکم دبیرستان، فرصت خوبیه واسه اینکه دوباره هم رو ببینیم. :)
آهان... راستی، درست شنیده‌ای.

در باب معلم ها يک مورد انقلابي سر کلاس يک معلم هرزه يادم مياد که البته خلق اون معلم رو بدجوري تنگ کرد و تغيير روش داد ( دست کم همون جلسه)/ ايامي بود که گذشت ولي من متاسفانه هيچ وقت معلم انشاي خوبي نداشتم حتي يک مورد هم نبود. هميشه شوق انشاء داشتم و هيچ وقت تشويق نشدم تا اينکه به گمانم خشکيد./ البته با معلم هاي انشايم مشکل حادي نداشتم خيالت تخت همکار! :)

-----
خب... احتمالاً در مورد «خشکیدن» خیلی اتّفاق نظر نداشته باشیم. :))

من هميشه انشا مي افتم. سخته لامصب. آها! راستي وبلاگ قشنگي داريد. به ما سر نزديد هم نزديد!

سلام امير جان.خوشحال شدم که منو يا د سام انداختي.
آره يادم هست عزيز تا اونجاييکه يادمه سام موهاي تقريبا فري داشت و کمي سبزه بود.يادش بخير
من خيليها رو يادمه اسم چند تاشونو برات ميزارم شايد يک خاطره غمناک و شايد هم شاد برات تداعي بشه. ولي من هميشه آرزو ميکنم اون روزا دوباره تکرار ميشد.
ولي مازندراني. جلال صلاحي. تايماز. علي ديني. مهدي دهقان. هوشنگ باقري. مجيد عباسپور اگر يادت باشه خيلي درشت هيکل بود.

خواستم خاطرات رو با نام بعضي از بچهاي اون موقع برات تکرار کنم تا شايد بتونيم از اموختن گذشته چيزهاي بهتري رو بياميزيم و بياموزيم.
قربانت دوست تو حميد

-----
ممنونم :) واقعاً به حافظه‌ات غبطه میخورم. یه سری عکس دارم احتمالاً و باز احتمالاً اسم بعضی از بچّه‌ها رو پشت عکسها نوشته‌ام باید برم و دوباره نگاشون کنم. راستی سال اوّل راهنمایی هم دو تا دوست صمیمی داشتم. یکیشون مانی وزواری (فامیلش رو درست میگم؟) بود و یکی دیگه عادل سادات صفوی. از اونها هم خبر ندارم. :(

بهرحال خوبه که این اسمها اینجا باشه تا شاید یکی از بچّه‌ها بگرده دنبال اسمش و اینها رو اینجا ببینه.

خیلی خوشحالم کردی. :)