از فرهنگِ سیاسی ویدالوسکی تا شازده خانوم ستّار!

با آزمون موافقم! جالب مي‌شه!

-----
خب... بفرمایین. یه آلبومی رو که من احتمالاً شنیده‌ام یا امکانش هست واسم که بشنوم، انتخاب کنین و بگین که از نظر معنا ـ و نه فرم - کدوم ترک‌ها رو دوست دارین و کدومها رو دوست ندارین!

در ضمن میتوین بهم بگین که دوستاتون چه کسانی هستن، اونوقت هم میتونم بهتون بگم که چه جور آدمی هستین!

سلام
حالا اگه هيچ تاشو نشنيديم چي؟
توي کدوم دسته ايم؟

-----
توی همون دسته‌ی «خودمختار» که اول نوشته حذفش کردم دیگه! :))

هستيد نيستيد ش خيلي با مزه بود;)
البته اسلش نمي خواست:دي:پي

-----
... بوده‌اید نبوده‌اید هستید نیستید و.

;)

negahet be music e Irani hamishe baram jaleb boode :-))))) vali in dafe baram jaleb bood ke shoma sociologe ha chi ra be chi rabt nemidin!!! ;-))))) vali az shookhi gozashte idee ie azmoon jalebe.

-----
من آماده‌ی اجرای آزمون هستم بهرحال! :))

خلاق بود .
تو رو خدا از اين آلبوم هاي ۸۵ به منم بديد!

من یه تیکه از یه ترانه حمیرا را دوست دارم. من هر چی زور می‌زنم توی هیچ تا از این چهار دسته قرار نمی‌گیره. به نظرم اصالت خاصی داره:
عزیز رفته سفر کی برمی‌گردی؟ چشم من مونده به در کی برمی‌گردی؟
رفتی و رفته ز من نور دو دیده چشم من مونده به در کی برمی‌گردی
ظاهرا تقدیرگرا به نظر می‌رسد اما امیدی که توش هست و تسلیم نشدن به تقدیر توش موج می‌زنه.
یه قسمتش که خیلی برام جالبه اینه که عزیز به کار برده نه عزیزم و این رهایی از ضمیر ملکی برایم جالب است.
به نظر تو این تو کدوم دسته قرار می‌گیره؟

-----
بنظر من هم تقدیرگراست. یک اینکه نمیدونم امیدش کجاست؟ ضمن اینکه باز بنظرم آوازهای تقدیرگرا هم میتونن کاملاً «امیدوار» باشن؛ امّا چشم امید به تقدیر دارن که ابر و باد و ماه و خورشید دست به دست هم بدهند به مهر و وضعیّت را بهبود ببخشند! :))

دست‌مریزاد! عالی بود پویان عزیز (یعنی اصولا باید بگم تو مایه‌های آخرش بود رسما! P:!) این چند روز، چند بار خواندم این یادداشت را و حسابی کیف کردم.
/
(البته خودتان هم در اشاره به آسا برگر گفته‌اید با این‌حال،) واقعا این دسته‌‌بندی پلورالیسم فردی!! را انگار کمی زیر سوال می‌برد. در اصل، می‌خواهم بگویم، نمی‌شود گفت یک نفر در موقعیت‌های مختلف، ممکن است در دسته‌ای متفاوت (در این 4) قرار بگیرد. مثلا کسی ترکیبی داشته باشد از فرهنگ تقدیرگرا و فرهنگ سلسه‌مراتبی (تقدیرگرائی که از بخت خوش، توانسته پادشاه بشود! البته شاید بتوان گفت، در این شرایط، یکی از این فرهنگ‌ها بر دیگری غلبه می‌کند؛ با این‌حال، این سوال هنوز برایم باقی است).
راجع به موسیقی هم همین‌طور. هم راجع به برخی قطعات و هم راجع به برخی سلائق: مثلا ترانه‌ی "گیتار" شماعی‌زاده. وقتی می‌گوید: «وقتی داری می‌ری سفر / هر چی دلت می‌خواد ببر /.../ اما گیتارمو با خودت نبر» به نظر فردگرا می‌آید، چون تقریبا می‌گوید «می‌خوای بری؟ برو!» و گیتارش برایش مهم‌تر است. با این‌حال گیتار برایش مهم است چون: «آخه گیتار من آهنگای خوبی از بره / تو نباشی اون منو به خیلی جاها می‌بره / جای خالی تو با ترانه هم پر نمی‌شه / اما این‌جوری تحملش برام ساده‌تره» (مطمئن نیستم مصرع آخر را دقیق نوشته باشم). به هرحال، در این بخش به گمانم آن نگاه فردگرا کنار گذاشته می‌شود (شاید بشود گفت تقدیرگرا می‌شود). از طرفی کل قضیه، که او هر چه دلش می‌خواهد می‌تواند ببرد، کمی نگاه سلسله‌مراتبی را به خاطرم می‌آورد و هم‌زمان نگاهی برابری‌طلب (این حق توست که اگر می‌خواهی بروی و از آنچه با هم داشته‌ایم، هر چه دلت می‌خواهد ببری). خلاصه این ترانه‌ی هایپررومانس‌اینتلکچوالی! به نظر ترکیبی از تمام این چهار گروه می‌آید.
یا خیلی وقت‌ها می‌بینیم کسی ترانه‌های مختلف یک آلبوم را به دلایل مختلف، یک اندازه دوست دارد و گوش می‌کند (مثلا در آلبومی از مهرداد که نامش را به خاطر ندارم، "بازی عشق تو رو مردانه باختم" به خاطر عشقی از دست رفته گوش می‌کند و بعد که همچین سیر گریه کرد!!! "ماهک من" را به یادعشق تازه‌ای گوش می‌کند، "مردا این‌ور / زنا اون‌ور" را هم به یاد علائق برابری‌طلبانه‌اش. (عجب!)
خلاصه اینکه این‌طوری می‌شود نگاه کرد قضیه را؟
/
این قضیه‌ی آزمون هم محشر است. البته هرچه فکر کردم، دیدم بعضی ترانه‌ها را به خاطر موسیقی‌شان یا چیزی اصولا بی‌ربط به آنچه هستند گوش می‌کنم (گاهی صرفا یک شوخی دوستانه باعث شده ترانه‌ای را بارها گوش کنم و زمزمه کنم. مثلا با اینکه فمینیستم، اطرافیان به زور مجبورم می‌کنند "زن زیبا"ی ویگن را بخوانم!!! (عجب روزگاری!) خب! من هم مجبورم هی گوش کنم یادم بماند!/ این فکر کنم سلسله‌مراتبی باشد!). و یک سوال هم اینجا: ترانه‌های غیر ایرانی هم حسابند دیگر؟ و آیا اصولا ترانه‌های عامه‌پسند در این تحقیق به حساب می‌آیند یا اینکه هر قطعه‌ی موسیقی؟
/
واقعا یادداشت فوق‌العاده‌ای بود پویان عزیز و حسابی هیجان‌انگیز.
سرخوش باشید و پیروز امیدوارم.

-----
ساسانِ عزیز، درباره‌ی آنچه عنوانش را پلورالیسم فردی گذاشته‌اید کاملاً همعقیده‌ایم. امّا واقعاً دوست دارم بدانم که کدام ترکیب‌ها محتمل‌تر است؟

این تفکیک گروه ها خیلی جالب بود و از اون جالبتر، دسته بندی و دیدتون نسبت به محتویات آهنگ ها بود.آخه اینا چه جوری به ذهن شما فرهنگ شناسها می رسه؟ اما فکر می کنم با توجه به این که همه چیز نسبی است،نمیشه یه آدم رو جزو تنها یک گروه خاص ، قرار داد ؛ و هر کس،بسته به شرایط گوناگون زندگیش و حالت های روحی مختلفش، ممکنه به گوش دادن ترک های مختلف روی بیاره .
حالا از این حرفها گذشته، من که موسیقی بدون کلام رو ترجیح می دهم،جزو کدوم دسته قرار می گیرم؟!

----
گروه آدم‌های آرام! :)

خوشحالم که هم‌هقیده‌ایم :)
خب... راستش فکر کنم همه امکان ترکیب با هم را داشته باشند، اما بعضی با هم‌سازی بیشتر: مثلا احتمال اینکه در کسی فرهنگ فردگرا و سلسله‌مراتبی با هم جمع شوند بی‌شک بیشتر از امکان ترکیب فرهنگ سلسله مراتبی و برابرطلبی‌ست. فردگرا برای خویشتن‌اش ارزش بیشتری قائل است، در نتیجه "فرد اول" خودش است. فرد اول، می‌تواند فرد برتر هم باشد. (البته ببخشید همین‌طور بداهه دارم می‌گم! قطعا دلایل بیشتری هم می‌شه پیدا کرد!). با این‌حال اهل فرهنگ سلسله‌مراتبی می‌تواند برابرطلب هم باشد، منتها در طبقات فرودست‌اش (مثلا همان وجه‌مشترک نخبه‌گرائی می‌تواند حتی هم‌زیستی خوبی هم ایجاد کند. جمهور افلاطونی، رسما هم نظام سلسله‌مراتبی است و هم برابری طلب.)
تقدیرگرائی برابری‌طلب را می‌شود بین مذهبیون دید (آنهائی که ارتدوکس باقی مانده‌اند البته! و به هر حال، حداقل می‌شود شنید!) همین مذهب، ترکیب تقدیرگرائی سلسله‌مراتبی را هم به دست می‌دهد.
شاید بشود از همین مسیر، رهبانیت را ترکیب تقدیرگرائی و فردگرائی دانست.
به گمانم آنارشیسم، محلی برای ترکیب فردگرائی و برابری‌طلبی باشد. و خیلی وقت‌ها ممکن است ترکیب‌های سه‌تائی و چهارتائی هم شکل بگیرند. فکر کنم همه‌چیز بستگی به محمل‌شان دارد. اینکه فرد یا افراد موردنظر در چه نظام فکری یا اجتماعی باشند.
یک همچین‌چیزهائی! ؛)
باز هم مرسی. سرخوش باشید امیدوارم پویان عزیز.

-----
ساسان عزیز،
اینهایی که گفتی دقیقاً فرضیه‌هایی هستند که دوست دارم بسنجمشان :) ممنونم از نظراتت. :)

راستی (ببخشید این یادم رفت) الآن این گروه آدم‌های آرام را که دیدم برای من هم سوال پیش آمد. من هم کلاسیک غربی (بیشتر باروک و رمانتیک) گوش می‌دهم، هم کلاسیک ایرانی (بیشتر آوازی)، هم فولک (غربی، شرقی و شمالی!) هم راک (ترجیحا حداکثر تا آخر هشتاد)، هم پاپ (شرقی، غربی/ باز هم ترجیحا قدیمی‌‌ترها. اما جدیدها هم. مثلا هم پوران دوست دارم و هم هلن. هم بانی‌ام و آبا، هم ایس‌آو‌بیس!). و کلا هر موسیقی‌ای که بشود موسیقی نامید و گوش کرد و حالش را برد! خیلی کنجکاوم بدانم در کدام دسته قرار می‌گیرم. (امیدوارم نگوئید «برو قرصاتو بشور، بخور!» P: :))

-----
گمونم تو آدم پلورال و دموکراتی هستی! :))

... در ضمن"آقا معلم"، اگه تا حالا ترانه های سایت بادبان رو شنیده باشید،باید اضافه کنم این آهنگ ها رو خیلی دوست دارم: «آخ اگه تو»،«آخ روزگار»، «زندگی»،«وعده ی دیدار»(که این رو حتی خیلی بیشتر از دکلمه ی مرحوم آقاسی دوست دارم) ،«نمیشه»(با موسیقی بسیار زیبای ونجلیسalpha-) ،«دنبال اون نگردی»،«چکاوک»(این آهنگ دایوش همراه با دکلمه ی شازده،فوق العاده شده) و خلاصه زیادند ترانه های خوبش که بخوام اسم ببرم. به نظرم هم این ترانه ها خیلی با محتوا هستند و هم شازده لحن خوبی داره(از اون دست آقایونه که فرکانس صوتی پایین و کاملا مطلوب داره و به آدم آرامش می ده؛لااقل آدم یه صدای کاملا مردانه میشنوه!). پیشنهاد میدم اگه تاحالا این آهنگ ها رو گوش ندادید،حداقل یکیش رو دانلود کنید، فکر می کنم ارزش شنیدن داشته باشه.
www.badeban.com

ببخشيد ولي يک جورايي آدم ياد پارک و ميافته! آخه برادر من بنا به شرايط روحي آدم به انواع مختلف موزيک و آهنگ و تصنيف و ترانه و ضرب گرفتن و غيره علاقه نشون ميده. با اوصافي که شما فرموديد من يک پلورال سکولار دين مدار دموکرات چپ راستگراي افراطي سوسيال همو سکچوال ( نعوذ بالله روم به ديفال) آنتي هموسکچوال ... و خلاصه از اين دست هستم!

-----
همینطوره که میفرمایین، قربان. :)

http://www.golagha.ir/vijename/2006/Oct/%201/838.php

اينو اتفاقي ديدم !
خيلي جالب بود !

-----
ممنون، لطف دارین :) تو پست بعدی لینک دادم :)