« اقامه‌ی دلیل در برتری بچّه‌ی انسان به بچّه‌ی جانورانِ دیگر! | صفحه اصلی | «زمانه»: یک قدم تا جنوب »

سفر

۱
از سفر خاطره‌انگیز دیگه‌ای برگشتم. دو روزی با سینا و مهرتاش و حمیدرضا رفتیم گرگان و چقدر خوش گذشت. خیلی کوتاه و فشرده، امّا به‌همون‌اندازه مفرّح؛ طوری‌که الان صدام در نمیاد، بس که هوار کشیدم!

۲
وقتی از خیابونهای شهر رد میشدیم و به بچّه‌ها میگفتم که مثلاً اینجا مدرسه‌ام بوده؛ اینجا سالن ورزشی بوده که والیبال بازی میکردم؛ اینجا فیلم میدیدیم؛ خونه‌ی فلان دوستم اینجا بود و ... مهرتاش گفت که خیلی حال میکنی وقتی اینها رو توضیح میدی. گفتم که آره؛ حسّ خوبیه... چطور بگم؟ حسّ تعلّقه؛ تعلّقی که ممکنه خیلی هم واقعی نباشه!

۳
قبل از رفتن فکر میکردم خونه‌ی مامانبزرگ، بدونِ خودِ مامانبزرگ آزاردهنده باشه. ولی همون اوّل، وقتی که دوستام یادش کردن، خوشحال شدم. میدونستم اگه بود و بچّه‌ها رو میدید، خیلی شاد میشد. کمااینکه چندباری که با بچّه‌ها رفتم و بهش سر زدم، خیلی دوست داشت با ما بودن رو ـ و ما هم دوستش داشتیم. چند وقت پیش داشتم عکسهای دوستام رو با مامانبزرگ میدیدم... یادش بخیر. :)

۴
این دو روز، سه بار هم مهمون بابام بودیم! ظهر اوّل، بدونِ حضور میزبان ناهار خوردیم و دو شب هم، واسه شام رفتیم سلطان‌آباد و زحمت دادیم. :) کباب درست‌کردن‌های اونجا هم خاطره شد. شب اوّل، من و سینا کباب رو طوری سوزوندیم که... ببخشید، آتیش زدیم که یه چند ده ثانیه‌ای داشتیم گوشت رو فوت میکردیم تا خاموش شه! خلاصه، به پدرم هم حسابی زحمت دادیم. گرچه، بچّه‌ها خیلی همکاری میکردن و من فقط سعی میکردم که زود برگردیم خونه که مزاحم کار فردا صبح پدرم نشیم. بابام، دوستام رو دوست داره و از اون‌طرف، دوستام هم احترام خاصّی براش قائلن و این دوستی‌ها و اعتمادهای متقابل، خیلی خیلی خوشحالم میکنه. وقتی مثلاً سینا با بابا صحبت میکنه؛ همونطوری صمیمی که با من صحبت میکنه، یا وقتی بابام دوستام رو تحویل میگیره؛ همونطوری که من رو، خیلی خوشحال میشم. :) بذارین همینجا یه خاطره‌ی ارزشمندم رو تعریف کنم. باین سفر مربوط نمیشه؛ ولی یادم اومد دیگه یهو. کل ماجرا خیلی خنده‌داره... ولی بهرحال، یه وقتی واسه یکی از دوستای عزیزم ـ که اسم نمیبریم! ـ اشتباهی مشکلی پیش اومد و لازم شد که من شناسنامه‌ام رو بذارم تا آزادش کنن. قبل از اینکه وارد کلانتری بشم به پدرم زنگ زدم که من دارم همچین کاری میکنم. نظرت چیه؟ میشه اینجور موقعها تصوّر کرد که خیلی از باباها میگن که «به تو چه آخه؟ دنبالِ دردسر میگردی؟ به دوندگیهاش نمیرزه...» و از ایندست. امّا بابای من گفت که «آره. اگه مطمئنی که لازمه و دوستت مشکلی نداره، حتماً اینکار رو بکن.» همین دیگه! :)

۵
روز دوّم هم یه دو ساعتی از وقتمون صرفِ بحث جدّی و در عین حال خنده‌داری شد درباره‌ی ذوق ادبی با حضور دکتر قرنجیک ـ که این مدّت با خوش‌قلبیش سعی کرد بهمون خوش بگذره و راحت باشیم. فکر کنم دکتر متعجّب شد که ما همزمان جدّی بحث میکنیم و بعد میزنیم به درِ شوخی! شوخی‌ای که برگشتنی با همکاری من و داش‌مهرتاش، با سرودن شعرِ «خچار [xočar= فشار]-َم دِه!» ادامه پیدا کرد.

۶
جز اینها، رفتیم آبشار کبود وال در شرقِ گرگان: علی‌آباد. منظره‌ی دیدنی و زیبایی بود. نیم‌ساعتی جنگل/کوه‌نوردی کم و بیش آسون داره در امتداد مسیر رودخونه و آبشارهای کوتاه و بلند زیبا. با سایه‌ی سبز جنگل ـ که خیلی دوستش دارم. بعدش هم در ادامه‌ی همون‌روز رفتیم بندرترکمن و آشوراده و یه دعوای کوچیکی هم با قایقرونِ اردبیلی اونجا کردیم که شد یکی از ترجیع‌بندهای سفر: با هنرنمایی مهرتاش که نیّت کرده بره کلاس ورزش. فعلاً فقط قصدش رو داره... دیگه حسابش رو بکنین اگه واقعاً ثبتِ نام بکنه، چی میشه!

کبودوال، آبشار و جنگل زیبای علی‌آبادِ کتول

۷
خاطره از سفرهایی که با این جمع از دوستان ـ با کم و زیاد شدن اعضا از آغاز تاکنون! ـ رفتم، فراوونه. از نوروز هشتاد و سفر شمال، از اسفند هشتاد و یک و اوّلین سفر گرگان و سفرهای بعدی تا همین یکی مونده به آخری ـ که اردی‌بهشت پارسال بود و بیشتر دوستان، حاضر بودن. اینبار، حمیدرضای عزیز هم به جمع اضافه شد و جز این، زحمت رانندگیهای کلّه‌ی سحر و بعضاً آخرشبمون هم با حمیدرضا بود که ممنوشم.

۸
گرفتاریها زیاد شده و دیگه نمیشه همه‌ی بچّه‌ها رو جمع و جور کرد. ولی سفر اخیر، یه مانور هم محسوب میشد تا توانمون رو یه بار دیگه محک بزنیم: توان اینکه یه چیزی حدود دوازده ساعت قبل از رفتن تصمیم بگیریم و بعد هم دوستان رو از گوشه و کنار جمع کنیم و بزنیم به جعده! هنوز هم میشه گفت که نیروهای خودی، کم و بیش رو فرمن! خلاصه اینبار هم جای دوستانی که دوست داشتم پیشم باشن و نبودن، خالی بود! :)

۹
شاعر میفرماید: هر لحظه جدا از تو برام، ماهه و سالی / با هر نفسم داد میزنم جای تو خالی... جات خالی! :)