پرسشی دیگر

ایده‌ی فوق‌العاده‌ایست! به خصوص که برد و باخت در بازی و احساسات مثبت و منفی پی‌آمد هر کدام را میَ‌شود با زود و دیر ارضائی و بد ارضائی مقایسه کرد. با این‌حال این جوی‌استیک بیش از حد مردسالارانه است! چون مستربیشن هم زنانه است و هم مردانه و مثلا اگر من زن بودم، هیچ حسی راجع به مستربیشن نمی‌توانستم نسبت به این عکس داشته باشم (مگر اینکه مک‌لوهان را رها کنیم و اصولا سوال را بچرخانیم و جوی‌استیک را به عنوان دیلدو ببینیم که البته باز به مستربیشن مربوط می شود، اما دیگر امتداد بدن نیست).
خب... به هر حال، باز درباره‌ی خودم و این مدل جوی‌استیک نمی‌توانم چیز خاصی بگویم. از زمانی بازی‌های الکترونیک را آغاز کردم که جوی‌استیک‌های تخت آمده بودند و بعد هم که کامپیوتر بود و ماوس و کیبرد. با این‌حال این هم به زعم من در این نظریه‌ی مستربیشن الکترونیکی می‌گنجد. فکر کنم این جوی‌استیک همان‌طور که خودش قدیمی‌ است، به مستربیشن سنتی هم اشاره دارد و با حساب دانش نوین جنسی که امروز هست، روش‌های جدید بازی، مستربیشن‌های جدید هم هستند (کلا مستربیشن الکترونیکی فکر کنم در این دانش نوین باید بررسی شود. چون بخشی‌ش از طریق لمس جوی‌استیک است و بخشی‌ش از طریق دیدن. فقط درگیری تن نیست، درگیری ذهن و چشم هم هست و نزدیک‌تر می‌شود به س‌ک‌س. در واقع شاید همان‌طور که قدیم بازی‌های کامپیوتری آسیب‌زننده شناخته می‌شدند و مضر و امروز بازی الکترونیکی محرک ذهن و خلاقیت است و توصیه می‌شود، مستربیشن الکترونیکی هم که دیروز مضر و آسیب‌زننده شناخته می‌شد با ابزار جدید، جانشین و تمرینی برای س‌ک‌س شده است شاید!).
به‌هرحال، فکر کنم شاید حتی بشود، بازی‌های الکترونیکی را س‌ک‌س کامل هم دانست! (امیدوارم خیلی سفسطه‌گرانه نشود از این به بعدش!!!) اگر بپذیریم وقتی دو نفر با س‌ک‌س دارند، بدن‌هایشان در امتداد هم قرار می‌گیرد (حداقل وقتی از س‌ک‌س سالم و کامل صحبت می‌کنیم) می‌توانیم بگوئیم بازی‌های الکترونیکی جدید س‌ک‌س کاملند. هر دو دست من بازیکن در حال لمس و ماساژ و نوازش کیبرد است و تکان دادن ماوس؛ چشم‌هایم خیره به چهره‌ی دلبر (مانیتور!!!!:))) و ذهنم درگیر روش‌های جدید برای پیش رفتن. من بازی می‌کنم تا برنده شوم. تا خودم و بازی ارضا شویم. دنبال نقطه‌ی حساس بازی می‌گردم و دنبال حل معما و بازی هم با پیچیده‌تر کردن خودش من را بیشتر درگیر و تحریک می‌کند و خلاصه من و بازی در پی رسیدن به ارگ‌اسم (دچار خودسانسوری شدم از ترس کامنت‌گیر!!!) که همان پایان بازی است پیش می‌رویم. و بازی که تمام می‌شود واقعا ارضا پیش می‌آید. و باخت هم که اوضاعش معلوم است: من بازیکن می‌شوم کارول کارول سفید کیشلوفسکی و بازی هم از من جدا می‌شود تا بروم خوب شوم و برگردم!!! P:
یک همچین چیزهائی به نظرم رسید... P: D:
/
پویان عزیز، سوال‌های فوق‌العاده محشری طرح کردید و کلی وجد‌آور. کاش لطف کنید برگه‌ها را صحیح هم بکنید. من یکی که هنوز در خماری پاسخ سوال قبلی‌ام! P:
/
سرخوش باشید و پیروز امیدوارم :)

فکر نمي کنيد يه کم مردسالارانه بود اين طرح سوال؟!!!!

خواستم بگم از شما بعيد بود! بعد ديدم نه ديگه. از شما ديگه هيچ چيز بعيد نيست ! :)

سلام.احساساتم همان است که گفتنش به اصطلاح خوب نيست گفتنش! اما وبلاگ خوبي داريد.اگر به مديريت رسانه علاقه مند هستيد سري به من بزنيد.مي خواهم وبلاگم تخصصي مديريت رسانه باشد.سر بزنيد لطفا.

این«هندل» ابزار گرایش«فرد» برای کنترل شرایط و قواعد «بازی»است. این همان چیزیست که رابرت پوتنام در کتابش «بولینگ آلون»-بولینگ تکی؟- تکنولژی فردی کردن سرگرمیها و برخوردها مینامد. اینترنت، تلویزیون و «واقعیت مجازی» نمودهای چنین تکنولژی اند. از این زاویه چنین ابزار تکنولژیکی برخوردها و مراوده‌های جامعه مدنی را تضعیف میکند و منجر به زوال «سرمایه اجتماعی» میشوند. در پژوهشی که اخیرن در (the journal American Sociological Review) منتشر شد، (Lynn Smith-Lovin) استاد جامعه شناسی دانشگاه دوک آمریکا این نکته را بر جسته میکند که در دو دهه گذشته یک فرد بطور متوسط یک سوم دوستان نزدیکش را از دست داده است. این به معنای از دست دادن حلقه دوستان نزدیکی استکه یک شبکه امن اجتماعی را تشکیل میدهند. چنین کاهشی دربرخوردهای رودر رو با دوستان نزدیک برای سلامتی کل جامعه نیز مضر است، چرا که همین حلقه نزدیک دوستی فردی استکه به درگیرشدن مدنی و عملکرد سیاسی منجر میشود.

از دید بودریار واقعیت و نیز امر اجتماعی تا پیش از ظهور رسانه ایش ، به رسمیت شناخته نمی شود و به محض اینكه وارد رسانه شد، بالكل قلب ماهیت داده و به یك واقعیت رسانه ای تبدیل می شود، واقعیت رسانه ای كه بودریار از آن با عنوان «حاد ـ واقعیت» برعكس امر واقعی، چیزی شبیه به یك نمایش است، یك شوی تلویزیونی كه مخاطب خود را سرگرم می كند و او را از روزمرگی در می آورد

مك لوهان نشان داد كه كلیشه های آفریده شده توسط رسانه های جمعی، چه نقش عظیمی در شكل تماس انسان های معمولی با پدیده های زندگی روزمره دارد
این معنا كه رسانه دشمن اصلی «تك بودگی» دانسته می شود و به جنگ عناصر، افراد و گروه های متفاوت و منحصر به فرد می رود، تفاوت ها را از بین می برد و احساس یكپارچگی در بین دایره مخاطبان خود ایجاد می كند .

بعد چند وقت سر زدم ... همچين فضا يه کم جالبتر شده! دلم تنگ شده! (واسه شما البته!)

يعني به همين خاطر است كه مردها بيشتر از زنها به بازيهاي كامپيوتري آنهم با اينجور دسته ها علاقه دارند؟؟ يا شايد رويشان نمي‌شود بازي كنند.

با وجود اینکه مسئله جالبی مطرح کردی، ولی دیدگاه -بگذار روراست باشم- مسخره ای بود. بیشتر یاد تیزرهای تبلیغاتی افتادم.

به هر حال فرهنگ اين چيزها رو هم داره

پستهاش بی ناموسی
کامنتهای بی ناموسی تر!

هه!! چرا منو تحويل نمي گيري... بايد جور ديگه سلام کنم که جواب بدي...

سلااااااااااااااااااااام!!

دید قشنگیه ای کاش با قضیه ی دسته خراب نمی شد چون این مستر بیشن رو بدون دسته هم میشه فرض کرد

خوشم مي ياد که به غير از ... به هيچ چيز فکر نمي کنيد.چه شود آن مطالعات فرهنگي!!!
با خانم دکتر احمدنيا موافقمِ: از شما هيچي بعيد نيست!

سلام. سنگين بود اين پاييني ...

عمو جان! خدایی اول این عکس رو ندیدی بعد این ایده تابناک به ذهنت رسید؟
یا تو جمع دوستان راجع به جوی استیک شوخی می کردین و بعد به ذهنت رسید که یه ظاهر روشنفکرانه به قضیه بدی؟!
آخه به شقیقه چه ربطی داره!