درباره‌ی قاضی بی‌شرفِ دادگاهِ جیمز جویس

خب ... در مورد پی نوشت ........ می تونین اونقدر رپ گوش بدین که دیگه همچین چیزی رو نخواین D: ... مخصوصا گروه های رپ Underground ی که توی ایرن جدیدا تشکیل شده ن ... مثل زدبازی .... دیگه حال آدم رو از فحش دادن بهم می زنن...

چه حکمی! دارم فکر می‌کنم نظر این جناب قاضی نسبت به باتای چه می‌توانست باشد؟ (احتمالا نمی‌گفت یک لحظه دادگاه را ترک کنید تا من تنهائی بخوانم!!!؟) و اینکه آنچه شما گفتید هم بسیار جالب بود و خوب.
البته باید بگویم روی حساب آلرژی شدیدم به موسیقی گوم‌دیس‌گوپ!!! چندان حوصله‌ی شنیدن یک‌سری از کارهای تازه را نداشته‌ام، اما با شما بسیار موافقم.
این ماجرا من را یاد این جمله‌ی بسیار معروف "از تو همچین انتظاری رو نداشتم" می‌اندازد و "حرف بد، بده!"(البته اعتراف می‌کنم دقیقا نمی‌دانم چرا یاد این دو جمله افتادم!!!) به هر حال توجیه و توضیح خیلی خوبی بود. و یک چیز دیگر را هم اعتراف کنم: راستش بار اولی که شنیدم رضا صادقی شعر دریچه‌های زنده یاد اخوان را خوانده، کمی شوکه شدم. اما این را هم باید بگویم که اگر روزی بشنوم استاد شجریان دارد دریچه‌ها را می‌خواند هم احتمالا شوکه می‌شوم!!! (چه پاراگراف آشفته‌ای شد!)
بعد دیگر اینکه، یک چیز خوب هم در این ترانه‌ها همیشه جذبم کرده. تقریبا اغلب عشاق شکست‌خورده دوست دارند بعد از شکست ناله کنند و نیاز به تیمار دارند و نیاز به اینکه کسی بگوید "تو خوب بودی،‌ اون لیاقتتو نداشت"، در این زمانه هم کمتر کسی وقت دارد از این لطف‌ها به دوست شکست‌خورده‌اش بکند. خب! شاید بشود گفت حالا یکی پیدا بشود و برای هزاران عاشق شکست خورده بگوید که زندگی بی تو آخر عشق و حاله! چه اشکالی دارد؟
(البته یک نکته‌ی آیرونیک دارد احتمالا که هر دو طرف همین ترانه را زمزمه می‌کنند و اشک می‌ریزند!)
خلاصه اینکه به هر سه طرف هم می‌شود قاعدتا حق داد. کسی که از زبان آکادمیک! در توصیف س‌ـ‌ک‌ـ‌س*و عشق استفاده می‌کند شاید فقط مشکلش این است که خیلی دچار خودمحورپنداری! می‌شود و چون خجالت می‌کشد از آن حرف‌ها در جمع بزند می‌گوید پیف! (البته این را هم نمی‌دانم زبان آکادمیک اروتیک چه جور چیزی می‌شود!) طرف سوم هم قاضی جویس است، که خب! آن بیچاره هم لابد دلش ادبیات محرک می‌خواسته نه تهوع‌آور. فقط مشکلش این بوده که در حکم علت استفراغ‌آور را توضیح نداده و اصلا هم متوجه نبوده طرفش جناب جویس است (فکر کنم بیشتر فهمیدم چرا این یولیسز هنوز مجوز چاپ نگرفته!)
راستی! یک فضولی راجع به پ.ن! آخ که چقدر خوب است. من هم تازگی‌ها یواشکی برای خودم متون قاضی‌ناپسند می‌نویسم (البته حمل بر خودپسندی و قیاس با جویس نشود!!!) و خیلی دلم می‌خواهد یکی دو بار حسابی فحش بدهم! خسته شدم بس که فقط جلوی تلویزیون فحش دادم.
ببخشید که باز آشفته شد کامنتم.
سرخوش باشید و پیروز.
*کامنت‌گیر به من ایراد گرفت که چرا حرف بد زده‌ام!!! خوب شد که به خاطر حکم آن قاضی به واژه‌ی "جویس" ایراد نگرفت. وگرنه مجبور بودم جویس را هم تکه‌تکه کنم.
:P

ضمن تشکر از قاضی‌ی بی‌شرف و اعضای محترم هیات دبیره‌ی مستقر در هیات ژوری، لازم و واجب است به سمع و نظر حضرت‌عالی -که عمرتان مستدام و نفس‌تان بی‌خوره باد- برسانم که قرن هفتم یک سعدی داشت و قرن هشتم یک حافظ و وحشی هم به تنهایی در یک قرن مجزا و مستقل زندگی می‌کرد و مطمئن‌ام -اما نه خیلی- که در آن زمان مردم هم‌چنان عامه‌پسند بودند و ترانه‌های همه‌پسند آن روزگار به ابتذال ترانه‌های مبتذل این روزگار بوده است و آن زمان نیز سنت روشن‌فکری‌ای بوده است یحتمل با نام و لقب‌ای دیگر و غیره و ذلک ای قربانِ خشم محوطه‌ی جریمه‌ات بروم!

خيلي ممنون که نمي دانيد ابتذال يعني چه!

جناب بافقی هم اگر در زمان خود همه پسند بودند مبتذل میشدن؟ یعنی مثلا امثال جک های عبید زاکانی که امروز به عنوان حکایاتی ادبی می آیند در زمان خود چیزهایی همه پسند و مبتذل بودن؟
در ضمن درخواست می کنم(هر چند فکر نمی کنم به این درخواستم پاسخی جدی داده شود!) راجع به مفهوم«خز بودن» هم کمی صحبت کنید. خز، اصطلاحیه که توی نسل ما رایج شده. هر چیزی همه پسند بشه، به نوعی خز شده، یا کافیه که دیده بشه یه آدم احمق یا یه آدم خیلی بیش از حد مهمولی کاری رو بکنه تا این عبارت گفته بشه : ای بابا این کار هم خز شد! . البته چند روز قبل در جایی با دوستان متوجه شدم که مفهوم خز تنها به میزان همه پسندی مربوط نیست و با فاکتورهایی چون جواد بودن و بعضی فاکتورهای دیگر که برایم هنوز ناشناخته اند مرتبطه. به هر صورت فکر کنم خز بودن و همه پسند بودن و مفاهیمی ازین دست، مفاهیمی که در جامعه شناسی مورد توجّه باشن هستن و ارزش یه پست رو دارن!

حالا از کجا معلوم وحشی بافقی متعلق به فرهنگ والا بوده؟ یعنی پیشینیان ما فرهنگ مبتذل! نداشتن؟

یه چیز جدیدی کشف کردم! فکر کنم موسیقی هم عرضه و تقاضا داره! یعنی یه جورایی نبود معشوقو با سفر و مردن و این جور چیزا نمیشه توجیه کرد (کاری که معمولا تو آهنگای دامبولی قبل انقلاب میکردن) باید هر طور باشه آدم امروزی که این شعرا رو میشنوه یه جوری احساس ارتباط بکنه دیگه. خوب این روزا سفر کردن خیلی خزه! پس میگن مثلا «تیریپ گریه بر ندار» که وقتی یکی میشنوه همچین سری تکان (!) بده بره تو فکر که هییییییییییی فلانی هم همینجوری بودا. شاید علت اینکه این مضمون یه دفه اینقد «مد» شده همین باشه!
(کلا گفتم! به من فکر نکنید! مشکلم داره حل میشه!)