بازخوانی تجربه‌ی مردانه در ترانه‌های عامیانه – ۱

فکر میکنم بعضی وقتا حرفاتون به طرز بی رحمانه ای واقعیت داره! واقعا برای چند لحظه ایمان آووردم که پشت همین چیزایی که من با وقاحت تمام بهشون هنر مبتذل میگم یه دنیا حرف قایم شده. حرفاتون راجع به آگاهی و تجربه شکست رو واقعا با جون و دل احساس کردم. لازمه که آگاهی رو وارد عشق کرد. شاید اینطوری راحتتر بشه عاشق بود ...
اما به نظرم یه جا با هم مشکل داریم. شما از تجربه پیروزی حرف نزدین. از شکستی که به پیروزی تبدیل میشه. از آگاهی که میتونه قبل از سقوط وارد بشه و شرایط رو به نفع عاشق تغییر بده. به نظرم این یکی از حالات ممکنه، هر چند کم پیش میاد یا شاید اصلا پیش نیاد. شاید هم این آثار همون غرور باشه که ازش صحبت کردین. من مغرورم، شاید دارم سقوط میکنم و هنوز به اون سطح آگاهی نرسیدم که این قضیه رو ببینم. شاید میخوام "مردانه ببازم، مغرورانه!" به هر حال، من این حالت رو هم غیر ممکن نمیدونم.
بازم ممنون از کمکتون.

----
سیاوش جان، من هم این حالت رو غیرممکن نمیبینم. ولی اینجا فقط از یه تجربه حرف زدیم. :) راستی... من دلبسته‌ی هنر مبتذلم! ;) و دستِ آخر اینکه... کمکی نبود عزیزم؛ درد دل دوستانه بود! :)

آقا . به نظر مي‌آد که آشق شده باشي !

----
من حداکثر بتونم «عاشق» بشم! :)) میمونه یه توصیه و اون هم اینکه از نوشته‌های وبلاگها، مستقیم درباره‌ی نویسنده‌هاشون قضاوت نکن... معمولاً درست در نمیاد! :)

«شکستِ عاشقانه، تجربه‌ی بسیاری از مردان جوان است»؛ شما حتي اين را نديده ايد که شکستِ عاشقانه، تجربه‌ی بسیاری از دختران و زنان هم هست؟ شما فکر نمي کنيد که شکستِ عاشقانه، تجربه‌ی بسیاری از «انسان»هاست؟

----
چرا مهرنوشِ عزیز! بنظر من هم همینطور میاد. اگه میخواید اینرو بشنوید، میگم: شکستِ عاشقانه تجربه‌ی بسیاری از انسانهاست؛ فارغ از جنسیّتشون. ولی من مسؤول نوشتن تجربه‌های دیگران نیستم... اینهمه توی وبلاگها درباره‌ی تجربه‌های زنانه نوشته‌اند (اصلاً یکی از دلایل شهرت وبلاگهای فارسی صدایی‌ست که زنها دارن و بحق هم صدای رساییه و خودم از خوندنشون لذّت میبرم) بذارین من هم از تجربه‌های مردونه بنویسم و به دنبال هویّت مردونه بگردم. فکر کنم این رو یه بار وقتی «من از نسل مردان مردّدم» رو نوشتم، گفتم.

و یک توصیه‌ی دیگه به همه: آدم وقتی چیزی رو نمینویسه، معنیش این نیست که اون رو ندیده... این رو هم وقتی «کشف قابلیتی بالقوه» رو مینوشتم، گفتم.

نظر من ربطی به این نوشته ات نداره پویان،‌ فقط می خوام بگم امشب که اینجا اومدم احساس کردم بی خود به تو اعتماد نکرده بودم،‌ به شور و شعورت، هیچ چیز به قدر آن یک مربع کوچک از تنهایی درم نیاورد،‌ می فهمم ات و احساس می کنم می فهمی این حرف را از چه منظری می زنم ... ممنون.

-----
پیام جان! لازمه دوباره موضعم رو اعلام کنم؟! :)

راستی اون کامنت قبلی رو اگه دوست نداشتی نذار، نوشتم که حس ام رو بودنی،‌برای قدردانی بود، چون دسترسی نداشتم اما دوست داشتم این رو بدونی ...

-----
من موضعم رو اعلام کرده‌ام در هر صورت! اصرار نکن :)) اون قبلی رو هم گذاشتم. چون میدونم که میدونی چقدر به همین چیزها دلگرمم. :)

بهتر است نظر یا پیشنهادتان درباره‌ی نوشته‌ی من باشد. . .

اوهوم م م م م م م م م م. . . . . .

-----
ممنون که نظر و پیشنهادتون درباره‌ی نوشته‌ی من بود!

آقاي شيوا
قضيه دور کردن مردها از زنها به اندازه کافي در جمهوري اسلامي جريان داشته و داره؛ فکر نمي کنم لازم باشه بهش دامن بزنيم.
يعني اين طوري که پس حالا که فمنيستهاي ايراني(که فکر مي کنم نظرم رو راجع بهشون مي دونيد و لزومي نمي بينم که در اينجا راجع بهشون حرف بزنم و براي خودم دشمن بتراشم) اگر دنبال حرف زدن راجع به موضوعي خاص هستند؛ من هم بايد از موضع مردها حرف بزنم.
دليلي نمي بينم که شما بخواهيد درست عکس يک رفتار؛ رفتار کنيد تا بگوييد نظر شما اينه و حالا که خانمها(فمينيستها) از موضع زنانه حرف مي زنند من هم از موضع مردانه حرف مي زنم!
آقاي شيواي عزيز؛ نه اينجا؛ کلا؛ حس نمي کنيد کمي با جريان به جلو رانده مي شويد و نه با يک طرز تفکر مستقل که مسائل شخصي خودش را دارد؟

شايد براي همين است که من براي آقاي حنائي کاشاني خيلي احترام قائلم: کاري به کار برداشت و طرز تلقي ديگران ندارد؛ مگر وقتي که فکر کند حرف حساب مي زنند. خوب البته واقعيت اين است که او با سني تقريبا حدود دو برابر سن شما حرف مي زند و اين نگاه از فراز حدود ۵۰ سال خود به خود خيلي تجربيات و عمق متفاوتي به آدم مي دهد. آن هم کسي که در سال ۵۷ نوجوان بوده؛ نه ما و امثال ما که داريم روز به روز سطحي تر به مسائل نگاه مي کنيم(ر ک. لکچر پريروز من در کلاس دکتر طالبي)

با شما کاملا موافق ام. همیشه پیروزی از پس شکستی می آید که با قدرت و عزت نفس (با غرور مخالف ام) تبدیل به تجربه می شود. این در همه ارکان زنده گی به گمان ام فرضیه قابل اعتمادی است و در عشق هم ایضا. پیروز و مستدام باشید! یا حق!

از خود هرگز شکست نخوردن ابتذال بزرگتري هم هست؟

ولي من که سقوط کردم نه مرد شدم و نه زن تر.حتي بزرگتر هم نشدم.فقط پايين تر ايستادم.روي زمين تر.دورتر از همه چيز بهتر-ديدن-تر!و مسخره است: چون قبلا هم درست همانجا ايستاده بودم.
ما چشمهايمان بيشتر اشکال دارد يا عيمک هايمان؟
انگار فرقي نمي کند عدسيهايمان را عوض کنيم:همه چيز همانطور سرجايش هست.
شعار امروز:چشم ضعيف تر و عينک کمتر : زندگي بهتر!

راستي يادم رفت!
خيلي ممنون بابت لينک ها :)

سلام آقاي شيوا
فكر نكنين حرفم رو فراموش كردما...دارم مينويسم راجع به اون چيزي كه گفتيد...دغدغه هاي هويتي نسلي كه بهش مردد هم نميتونم بگم...دارم از اعضاي نسلم ميپرسم.خيلي جالب جواب ميدن.تموم شد حتما ميل ميكنم براتون.

جمله اي که در بند اول اضافه کرديد خيلي جالب و خوندنيه .مثله برخي کلمات قصار که از بزرگان بالاي تقويم ها مي نويسن:) . گاهي حتي يک جمله کوتاه بيان کنده تجربه و انديشه طولاني گويندست مثل بند ۱ که من چند بار خوندمش که خوب به خاطر بسپرم . ممنون از بيان تجربات خاصتون

منم دلبسته(عاشق)هنر مبتذل ام.
حس ميکنم هنر يا بايد خيلي مبتذل باشه يا خيلي خيلي متعالي (يعني نهايت چيزي که ميتونم درکش کنم و يا حتي يه ذره بيشتر از اين!) تا بتونم ازش لذت ييرم.