« تردید و اعتماد | صفحه اصلی | دوستی معمولی! »

اردی‌بهشتی‌ها

اوّل از همه برادر خیلی عزیزم، علی. نوشتن درباره‌ی علی واسه من خیلی سخته. برای همین خیلی کوتاه و تلگرافی همین چند خط رو در مورد ارتباطِ زندگی تحصیلی‌ام با علی ـ که یه چیزی نزدیک دو سال ازم بزرگ‌تره ـ بگم. پیش از همه، سوادم رو مدیون علی‌ام. چرا؟ چون وقتی رفت مدرسه و دید من بی‌کار تو خونه نشسته‌ام و به تفریحاتِ سالمم می‌رسم، با خودش گفت این‌جوری نمیشه که من مشق داشته باشه و داداشم، نه! واسه همین به‌زور و ضرب، به منِ پنج‌ساله، خوندن و نوشتن یاد داد. من هم خوشحال از تشویق‌های اطرافیان ـ وقتی می‌تونستم تابلوها و روزنامه‌ها و .. رو بخونم ـ با آغوش باز، پذیرای علم و دانش شدم! :))
علی، پیش‌گامِ تغییر رشته در خونواده‌مون هم بود (گرچه، پیش‌تازِ اصلی مادرم بود در دوره‌ی دانش‌جوییش!). سال دوّم ریاضی در دبیرستان البرز پاش رو کرد تو یه کفش که می‌خوام علوم انسانی بخونم. خب... خوند و انصافاً هم موفّق شد. یکیش اینکه نفر اوّل المپیاد ادبی شد و بعد هم با این‌که با رتبه‌ی کنکورش هر رشته‌ای رو که اراده می‌کرد، قبول می‌شد، رفت ادبیات فارسی دانشگاه تهران. همون‌موقع‌ها وقتی واسه فرهنگستان، مدخلِ دایره‌المعارف می‌نوشت، من هنوز دبیرستانی بودم و گاهی باهاش می‌رفتم فرهنگستان. عبدالمحمّد آیتی و دکتر حدّاد و دکتر سرکاراتی رو از اونجا به یاد دارم. با این پیشینه‌ی تغییر رشته، وقتی سال سوّم مهندسی در دانشگاه شریف، تصمیم گرفتم برم و جامعه‌شناسی بخونم. باز، اوّلین نفری که تشویقم کرد علی بود. یادم نمی‌ره شبی رو که با هم تو ماشین در مورش حرف زدیم و علی که اون‌موقع دانشجوی ارشد ادبیات در دانشگاه علامه طباطبایی بود، گفت خیلی زود می‌ریم دیدنِ دکتر حسن‌زاده و همه چی درست می‌شه؛ که شد. دکتر حسن‌زاده رو بعداً چند بار دیدم و از جمله تو جلسه‌ی دفاع علی. مهمون‌های جلسه‌ی دفاع فوق لیسانسش، فقط من بودم و محمّد و یادم نمی‌ره دکتر کزّازی با اون فارسی سَره‌اش، چقدر از پایان‌نامه (بررسی شاهنامه‌ی [عربی] بنداری در مقابله‌ی با شاهنامه‌ی فردوسی) تعریف کرد.

چپ به راست: علی و منِ بیمار! دوسالِ پیش همین وقت‌ها

هیچی دیگه خلاصه. یه چند روزی از تولّد علی می‌گذره. خواستم اینجا هم تبریک بگم بهش: مبارکه. :) عکسی هم که مشاهده میکنین، دو سال پیش، شبِ تولّد علی گرفته شده. من به شدّت مریض بودم و استراحت می‌کردم. فقط وسطِ خوابم پا شدم و همین یه عکس رو گرفتم و دوباره گرفتم خوابیدم! (گرچه بعداً تولّدش رو برگزار کردیم.)

دوّم، حالا نوبت می‌رسه به رفیقِ شفیق، فرهادِ عزیز. با فرهاد هم کلّی خاطره دارم. یعنی اگه بخوام مرور کنم، سر به افلاک می‌کشه. گرچه، حالا کمتر می‌بینمش، امّا از ارادتم حتّا بگین ذرّه‌ای کم نشده. هنوز که رخصتِ شرف‌یابی نداده واسه تبریک حضوری تولّد :)) ولی پس‌فرداشب به یه بهانه‌ی بسیاربسیاربسیار خوب می‌بینمش. فرهاد، علاوه بر رفاقت ـ که عزل بردار نیست ـ یه سِمَتِ ویژه هم داشت: مشاور در امور خرید وسایل تکنولوژیک! تو این مایه‌ها که الان اصلاً اعتماد به نفس لازم رو حتّا برای خرید کوچک‌ترین وسیله‌ی فنّی ندارم! تولّد فرهاد هم مبارک‌ها باشه و ایشالّا همیشه شاد و سرحال و خندون و سالم. :)

سوّم از همه، یه تولّده که هنوز فرا نرسیده. امّا من پیشاپیش تبریک می‌گم. نیما، پسرعمّه‌ام... هر کی نیما رو دیده، اعتراف کرده که یه پارچه آقاست. :) آروم و با علایق خاص خودش. کوچیک‌تر که بود، نیما رو با علاقه‌اش به فیلم و سینما می‌شناختیم و فکر می‌کردیم وقتی بزرگ ‌شه یه کارگردان از خونواده‌مون به دنیای هنر معرّفی می‌کنیم. حالا امّا فوق لیسانس مهندسی کامپیوتر می‌خونه در شریف. نیما خیلی سلیقه‌ی خوبی در امر غذا داره؛ در پیدا کردن آدرس‌ها و نشونی‌ها و نقشه‌خونی هم وارده. ترکیبِ این‌دوتا با هم دیگه امّا معمولاً خوب از کار در نمی‌یاد: یعنی وقتی باهاش بخوای برای غذا خوردن بری بیرون، هم‌ گرسنه می‌مونی و هم گم می‌شی! :)) نیما جان، تولّدت مبارک.