قیصرهای امروزی

بيا تا قدر يکديگر بدانيم
که تا ناگه زيکديگر نمانيم
کريمان جان فدای دوست کردند
سگی بگذار! ما هم مردمانيم
غرضها تيره دارد دوستی را
غرضها را چرا از دل نرانيم؟
گهی خوشدل شوی از من که ميرم
چرا مرده پرست و خصم جانيم؟
چو بعد مرگ، خواهی آشتی کرد
همه عمر از غمت در امتحانيم
کنون پندار مُردَم! آشتی کن
که در تسليم ما چون مردگانيم
چو بر گورم بخواهی بوسه دادن
رخم را بوسه ده، کاکنون همانيم
خمش کن مرده وار ای دل، ازيرا
به هستی متهم ما زين زبانيم

عزيزم اميد ساندويچِ ويژه ندارد. معجوني است به نامِ ويژه... و البته پر قوت!

مردان می‌روند، اما تردید همیشگی است.

داش پویان
کدام یک از این مردانی که گفتی، وقتی عشق قدیمی‌شان در کازابلانکا با همسر محکوم به فنایش به او پناه می‌برند، آنان را پناه می‌دهد و با پذیرش خطر مرگ آنان را فراری می‌دهد؟ کدام یک از این مردانی که نام بردی وقتی در «شب‌زدگان» و «عمواسدالله» جمع می‌شوند، در سایه‌شان کسی خنک می‌شود یا به درد دیگران می‌رسند. کدام یک از این مردانی که می‌گویی جرأت می‌کنی خواستگاری زنی را بهشان بسپری.
راستی از درآمد گفتی. خودروهای آخرین مدل پارک شده را خودشان خریده‌اند یا از پول دیگری است. کابوی فیلم وسترن تنهاست. او اسب‌هایی را که سوار است، می‌دزدد. یا آن که اسبی همیشگی برایش می‌ماند. جذابیت جان وین از اوست نه از اسبش. حالا این مردان هژمونیک دختربازی را که گفتی از خودروهای آخرین مدلشان جدا کن، من که نمی‌دانم خودت تصور کن چه می‌شود.
آقامون بهروز را یادت هست؛ کجا ادعا کرد که زنی را گاییده است؟ آقامون بهروز کجا زیر آب دیگری را زد. ناصر خان ملک مطیعی کجا با حرف دشمنش را خوار کرد. مرد باید اهل عمل باشد. به قول سلطان بزرگمان «دودره نداریم» و باید اضافه کنم نه فقط دودره نداریم که لاف دودره کردن هم نداریم. مردانِ مرد، تک‌پرند. اهل نیش زدن به هر سوراخی نیستند، آنان یکی را برمی‌گزینند با بقیه هم کاری ندارند. داش آکل ما فقط وقتی به رختخواب عاشقش رفت که مرجان شوهر کرد. وگرنه پیش از آن .... .
اما همه اینها را گفتم که بگویم مردانِ هژمونیک مرددند. تردید حاصل وضعیتی است که تو باید انتخاب کنی. آبجی خیلی‌ها به‌گا می‌رود، داش خیلی‌ها کشته می‌شود، اما فقط یکی قیصر می‌شود که بین ماندن / ذلت / عشق / زنده ماندن یا رفتن / مردانگی / تنهایی / مرگ دومی را انتخاب کند. پس قیصر یکی است و مرد یکی است و مردانگی کمیاب. قیصر مانند این مردان هژمونیک که تو نام می‌بری و من می‌گویم ادای مردان را درمی‌آورند، رفیق‌باز نیست که جان در راه رفیق بدهد. او در مقابل شر می‌ایستد. او برای ما نماد خیر است، پس خائن کشته می‌شود، حتی اگر رفیق باشد، نامرد کشته می‌شود، حتی اگر رفیق باشد. در مقابل، این مردانی که تو می‌گویی گروهی حرکت می‌کنند و گروهی حمله می‌کنند. آنها همان نگاه قبیله‌ای را دارند، اما مردان آقامون کیمیایی نگاه قبیله‌ای را طرد می‌کند، قیصر با جبن و ترس به مقابله برمی‌خیزد و دایی‌اش که نماد احتیاط و حزم است، می‌زند؛ با آن که دایی از «قبیله» قیصر است و بزرگ‌تر؛ اما ترسیده است. امیر فیلم «اعتراض» را گفته بودی، اما او قهرمان آقامون کیمیایی نیست. قهرمان همان مردی است که پیتزا می‌برد. می‌دانی چرا امیر قهرمان نیست، چون شریفه را کشته است، او به نامردی شریفه را کشته است. آقامون کیمیایی تازه به این نتیجه رسیده که زنان هم ممکن است دوست داشته باشند. یادت باشد در گذشته اگر مرد هژمونیک می‌کشت آن مردی را می‌کشت که خفت کرده بود، نه آن کسانی را که عاشقانه با هم بودند. حرف آقامون این بود «اگه گفتی با منی و نبودی؛ نامردی، می‌کشمت. وگرنه سی خودت باش». امیر ادای مرد بودن را درمی‌آورد و دیالوگ‌های مردانه می‌گوید. اگر قرار بود هرکس دیالوگ مردانه گفت و لای پایش چیزی آویزان بود، مرد به حساب می‌آمد که مردانگی این قدر کمیاب نبود. پس قهرمان مرد ما امیر نیست، آن دیگری است. امیر مرد هژمونیک نیست چون تردید نمی‌کند، او ایمان دارد و آن که ایمان دارد بدون پرسش می‌کشد. مرد هژمونیک همیشه بیش از آن که با دیگران درگیر باشد، با خودش درگیر است. مرد هژمونیک همیشه تنهاست.
اما راستی دلت را در مورد جفت نگران نکن. زمان زنی برای مرد هژمونیک پدید می‌اورد، همان طور که برای سلطان پیدا شد. «منم تو بازی توام، اما زنونه‌اش».
مردانگی واقعی همان جستجوست وگرنه اگر می‌شد به قول استاد بزرگوارمان دکتر امیر ابراهیمی عزیز آن را دسته‌بندی و تعریف کرد که می‌شد چیزی لوس و بی‌مزه در حد قشر اجتماعی. باید می‌دادیمش دست این دانشجویان رشته‌هایی مثل جامعه‌شناسی تا چند عامل در آن پیدا کنند، در پرسشنامه‌ای گرد بیاوردندش و سپس در پژوهشی علمیییییییی آن را اندازه‌گیری کنند. اما اندازه آلت مردان را می‌شود محاسبه کرد، اما مردانگی‌شان را نه. مردانگی را نمی‌توان تعریف کرد، مردانگی را باید نشان داد و به قول ویتگنشتاین کبیر در تراکتاتوس "4.1212 What can be shown, cannot be said". یعنی انچه را که می‌توان نشان داد، نمی‌توان بیان کرد.

خلاصه کنم، داش امیر تعریفت را از مردانگی عوض کن، مردانِ مردد مردند نه آنها که ادای مرد بودن درمی‌آورند.

بعضی ها: « بگو! می فهمم...»

آقای شیوا ! خیلی ممنون بابت کتاب . خیلی خوشحالم کردید ! گفتم اینجا برات بنویسم چون گویا میلتون رو چک نمی کنید . در هر صورت خیلی ممنون

ای وای ! منظورم براتون بود ...

سر فرصت می خونم نظرمو میگم قول میدم !

با سینا خیلی موافق ام وگرنه این تصویر به یک هیولا بیشتر شباهت دارد تا مرد ...

البته به نوشته ربطي نداره، ولي شما واقعا با اين لينكهاي تبليغاتي كه گذاشتيد، موافقيد؟ مثلا سايت مربوط به كسي كه سانسور خانمها رو پيگيري مي‌كنه، ‌سايت چيپيه و به موضوعي پرداخته كه سالها پيش در جامعه ما طرح و حل شده است!

زياد با قيصر ها و همزادهاي زنانه شان برخورد نداشته ام ولي بند آخر نوشته تان خيلي برايم جالب بود. واقعا زندگي خارج از نرم ها خيلي خيلي سخت است ولي فکر کنم براي زن ها به مراتب سخت تر از مرد ها باشد! زن هايي که مي فهمند دردسرهاي بيشتري دارند...

براي من پنجره ي جديد بود...راستي سلام...خدمت برادرتون هم سلام برسونيد...

طبق آمار حدود ۴۰ در صد لينک هاي لينکدونيتون به خوتون مربوط هستش که اکثرا هم با تعريف شديد همراهه . آيا اين درسته که مي گن شما هدف خاصي ازين عمل داشتيد ؟ ( ديديد راحت مي شه عصبانيتون کرد !!! )

جناب پویان خان! اولین باره که اینجا سر میزنم ولی باخوندن همین یه یادداشتت مشتری شدم. تحلیلت از«قیصرهای امروزی» فوق العاده بود.خیلی وقت بودکه من هم به این نکات فکر میکردم ولی شما همه‌اش رو یه جا جمع کردی و بهش پرداختی والبته نقل قول‌های جذابت از دیالوگ فیلم‌های کیمیایی که استاد پرداختن به« مرد» و « مردانگی» سنتی است.خیلی جالبه ولی کارکرد روابط جنسی برای سوژه های مذکر و مونث این طیف بسیار شباهت داره به مبارزه برای جفت گیری در بین حیوانات ـ منظورم ارزش گذاری نیست، توصیفه ـ جنس نر قویترـ در اینجا هم از لحاظ جسمانی و هم از نظر اقتصادی ـ ماده سوگلی رو از آن خود می کند.در طیف سنتی تر اصولا ماده کاملا منفعل است و به نوعی حتی در انتظار پایان مبارزه و تعیین قویترین تا به او پاسخ آری بده. واتفاقا هرچقدر اخلاقیات سنتی «فردین وار» در بین نسل پیشین محترم بود، در نسل فعلی اصول اخلاقی در رابطه با نفع فردی و شخصی تعریف می‌شه...صحبت زیاده در این مورد.فکر کنم بهتره لینکهایی رو که اول پست گذاشتی ببینم.

بايد خواند.آفلاين!اما آفلاين که نمي‌شود کامنت داد ... پس ...

پویان عزیز ،‌
چه نغز گفتی که تصمیم اخلاقی از تردید می آید ، آنهم در دنیایی که در گذار است ، بی وقفه . من اما فکر می کنم ما نسل تردیدیم ، و آن «فهمیدنی» که گفتی ، گاهی نفرینی ست ، و چه خوب گفتی که «کاش نمی فهمیدیم » . اما همه اینها را گفتم تا بگویم که امیدی اگر مانده به همین نسل مردد است ، و قصدم از تردید همان فهمیدنی ست که مرد و زن نمی شناسد ، نفس سوال است ، آغشته با چرایی ست ، و از دل همین چرایی ست که می شود ارزشهای نو زاده و روییده شوند . من شبیه این تردید مقدس را در نسل مهاجر هم می بینم ، و برخلاف گمان غالب هم وطنانم که آنها را متهم به ایرانی نبودن به قدر کافی می کنند ، فکر می کنم شاید این نسل نو از من و ما ایرانی های بهتری شوند ، اگر که آگاه باشیم و از خود نرانیمشان . چرایش هم ساده است : می فهمند به قول تو ، خیلی چیزها را جور دیگری می بینند ، کمتر دروغ می گویند و لاف زدن را بلد نیستند ، مجهزند به ابزارهای تازه ، و پرند از سوال . درست مثل مردان مردد که «گذار» ند از تعریف مردانگی هژمونیک به مردانگی انسانی/طبیعی . تردید محکمترین راه رسیدن به یقین است ، و امید من این است که روزی پسرها و دخترهای ما ، مردان و زنان واقعی تری باشند از ما ...
نغز گفتی و زیاده گفتم ، شاد باشی .
ارکیده

مردانگي هژمونيک رو خوب توصيف کردي اما کاش به عوامل ايجاد اين هژموني واون ترديد هم ميپرداختي.چيزي که الان ميتونم بگم اينه که تصور ميکنم هر دو يه بستر تاريخي دارن. شباهتي که بين اين قيصرها وجود داره ومعمولا ميل شديدي که بين نوچه هاي اونا براي شبيه شدن به اوستاشون هست در واقع گوشه اي از آرمانهاي جامعه س که از پهلوون بازي هاي نسلهاي قبلي آب ميخوره وبه قول بنديکت جامعه اين آرمانها رو از بين استعدادهاي موجودش ناآگاهانه انتخاب ميکنه .افراد هم اون رو دروني ميکنن.(تمرکز کردن تو يه کافينت شلوغ خيلي سخته!)فکر ميکنم که اين بحث جاي کار زيادي داره .اميدوارم ادامه بدي. به هر حال از پستت لذت بردم.البته فکر ميکنم آقامون کيميايي يه کم خرفت شده!نه؟