« سیب‌های راز: هشتاد و چهار | صفحه اصلی | دوستان و دوستی »

نوزاد - نوشته‌ی دونالد بارتلمی

محسن عزیز (وبلاگ | فوتوبلاگ) ـ که همیشه لطفِ زیاد بمن دارد ـ برگردانِ داستانی از بارتلمی را از سرِ محبّت، به «راز» پیشکش کرده. بینهایت قدردانش هستم؛ عیدی خوبی بود... گفته بودم؛ بجای رفاقت با بعضیها، باید با برادرهایش رفیق میشدم! ;) که البتّه از قرار، این بخت کم‌کم نصیبم خواهد شد. :)

درباره‌ی بارتلمی در «راز»:
بارتلمی پست‌مدرن
تقدیم به روح پست‌مدرن دونالد بارتلمی

نوزاد
نوشته‌ی دونالد بارتلمی
برگردانِ محسن رسول‌اف

برگردانِ داستان، «برای راز و خاطراتِ خوبِ تابستانِ ۸۴»

اولین خطای نوزادمان، کَندن صفحاتِ لای کتاب‌هایش بود. خب، ما هم برای حل مشکل، قانونی گذاشتیم که اگر برگی از کتاب کند، باید چهار ساعت پشت درِ بسته‌ی اتاقش، تنها بماند. او اوایل، روزی یک برگ از کتاب‌هایش را می‌کند و قانونی که گذاشته بودیم، به‌خوبی جواب می‌داد. با این‌که تحمّل جیغ‌ و گریه‌هایش از پشتِ درِ بسته‌ی اتاق، ناممکن و دلسردکننده بود، سعی می‌کردیم خودمان را قانع کنیم که به‌هرحال این بهای ـ یا دستِ کم بخشی از بهای ـ چیزی‌ست که دنبالش بودیم. اما مدتی بعد، که لِمِ کار دستش آمد، شروع کرد به کندنِ روزی دو برگ از کتابهایش، که معادل بود با تنهایی سر کردن به‌مدّتِ هشت ساعت، پشتِ درِ بسته‌ی اتاق. این وضع، تحمل جیغ و گریه‌هایش را برای دیگران ناممکن‌تر هم کرد؛ ولی، حتا این دوبرابرکردن جریمه‌اش هم باعث نشد که از کندن صفحات کتاب‌هایش دست بکشد. تاجایی‌که مدّتی بعد، روزهایی فرارسید که سه یا چهار برگ از کتاب‌هایش را می‌کند و طبق قانون باید شانزده ساعت را، ممتد و بدون هیچ‌گونه غذایی، پشتِ درِ بسته‌ی اتاقش سپری می‌کرد. البته این‌موضوع، همسرم را نگران کرده بود؛ ولی من احساس می‌کردم اگر قانونی را وضع می‌کنیم، باید تا آخر، پایش بایستیم و ثابت‌قدم، در جهت تثبیتش مبارزه کنیم؛ چون در غیرِ این‌صورت، در آینده، وضعِ هر قانونِ دیگری کاملاً بیهوده می‌شد.

او حالا دیگر تقریباً چهارده، پانزده ماهه بود و اغلب، بعد از یکی دو ساعت داد و فریاد به خواب می‌رفت؛ که جای شکرش باقی بود. اتاق خیلی قشنگی داشت، با اسبی چوبی که می‌توانست سوارش شود و عملاً صدها مدل عروسک و حیوان‌های ابری. اگر فقط وقتش را درست استفاده می کرد، کلی خرت و پرت بود که سرش را با آن‌ها گرم کند: پازل و چیزهای دیگر. ولی متأسفانه گاهی اوقات، وقتی درِ اتاقش را باز می‌کردیم، می‌دیدیم در مدتی که پشتِ درِ بسته زندانی بوده، برگ‌های بیشتری را از کتاب‌های بیشتری کنده و برای حفظ عدالت، تک‌تکِ برگ‌ها، باید به مجموعه‌ی نهایی جریمه‌اش اضافه می‌شدند.

اسمِ نوزادمان «به دنیا آمده در حال رقصیدن» بود. ما کمی از انواع شرابمان به او دادیم: قرمز، سفید، و آبی و جداً باهاش صحبت کردیم. ولی اثر نکرد. باید اعتراف کنم که واقعاً زبل و زیرک شده بود. گاهی می شد ـ زمان‌های نادری که در اتاقش نبود و بیرون روی زمین بازی می‌کرد ـ بهش سر می‌زدی و کنارش کتابی را می‌دیدی که از وسط باز بود. وقتی کتاب را بررسی می کردی ظاهراً سالم بود؛ ولی دقیق‌تر که بازرسی‌اش می‌کردی، می‌دیدی گوشه‌ی یکی از صفحات، سر جایش نیست که می‌توانستی بگویی بعد از ورق زدن‌های پیا‌پی و به‌صورتِ طبیعی کنده شده امّا من مطمئن بودم که خودش آن را کنده و بعد هم قورتش داده. خوب این هم باید به مجموعه‌ی نهایی جریمه‌اش اضافه می‌شد؛ که البته شد.

ناگفته نماند که دیگران هم از روش‌هایی استفاده می‌کردند، تا مرا از کاری که شروع کرده بودم، منصرف کنند. همسرم می‌گفت شاید داریم خیلی بهش سخت می‌گیریم و کوچولوی من وزن کم کرده. ولی به همسرم گفتم که بچّه‌مان قرار است عمر درازی داشته باشد و باید زندگی با دیگران را یاد بگیرد؛ باید توی دنیای پر از قانون‌های جورواجور زندگی کند و اگر نتواند این چیز‌ها را یاد بگیرد، تنها می‌مانَد توی سرما و بدون هیچ شخصیتی؛ همه ازش می‌گریزند و از هرجور حقوق سیاسی و اجتماعی هم محروم خواهد ماند.

طولانی‌ترین مدتی که او را بی‌وقفه، تنها پشتِ در بسته‌ی اتاقش نگه داشتیم، هشتاد و هشت ساعت بود. وقتی همسرم با پیچ‌گوشتی در را از لولا جدا و باز کرد، این دوره‌ی حبس تمام شد. گرچه، کوچولویمان هنوز دوازده ساعت بدهکارمان بود؛ چرا که داشت جریمه‌ی کندنِ بیست و پنج صفحه را تحمّل می‌کرد.

در را دوباره روی لولایش سوار کردم و قفل بزرگی هم به در زدم؛ از آن قفل‌ها که فقط با یک کارت مغناطیسی منحصر به فرد باز می‌شود. کارتش را هم پیش خودم نگه داشتم. امّا پیشرفتی حاصل نشد. نوزادمان در را باز می‌کرد و چهارچنگولی مثل خفاشی که از جهنّم فرار کرده باشد، بیرون می‌آمد و می‌رفت سراغ نزدیک‌ترین کتاب: «شب به‌خیر ماه» یا هر کتاب دیگری و شروع می کرد به کندن صفحاتش و چیزی نمی‌گذشت که دستِ دیگرش پر می‌شد از صفحات جداشده. منظور این‌که چیزی نزدیک به سی و چهار صفحه از «شب به‌خیر ماه» را در ده ثانیه کنده بود و ریخته بود روی زمین؛ به اضافه‌ی جلد رو و پشت. داشتم کم کم نگران می‌شدم. وقتی مجموعه‌ی بدهکاری‌اش را حساب کردم، متوجّه شدم دستِ کم چند سالی را باید تنها توی اتاقش و پشتِ درِ بسته سپری کند. ولی با همه‌ی این اوصاف رنگش هم پریده بود: هفته ها بود که نبرده بودیمش پارک. کم و بیش با یک بحران اخلاقی مواجه بودیم.

با اعلام این موضوع که «اشکالی ندارد اگر برگ‌های کتاب‌هایش را بکند» مسأله را حل کردم. حتّا این‌را هم اضافه کردم که قانونِ جدید، شامل صفحاتی که قبلاً از کتاب هایش کنده هم، می‌شود. این موضوع، یکی از چیز‌هایی‌ست که مایه‌ی خرسندی و رضایت والدین می‌شود. پدر و مادرها، همیشه تاکتیک‌های متنوّعی دارند؛ تاکتیک‌هایی به ارزش‌مندی طلا و یکی بهتر از دیگری. حالا، من و نوزادمان می‌نشینیم کنار همدیگر و برگ‌های کتاب‌ها را میکنیم و روی زمین می‌ریزیم و بعضی وقت‌ها هم فقط محضِ خنده، می‌رویم بیرون و با همدیگر شیشه‌ی ماشین خرد می کنیم.