مزخرف امّا خوب

آي آدمها ...

... که مقابل رايانه نشسته شاد وخندانيد...

يک نفر اينجا به راهنمايي احتياج دارد!!!

اگر کسي روش فرستادن فکس بوسيله اسکنر را ميداند به من ايميل بزند و يادم بدهد. من اسکنر مدل جنيوس دارم.

خداوند يک در دنيا و صد در آخرت بدو پاداش خواهد داد!!

به هر حال ... اکنون به ياري سبزتان نيازمنديم

عیدتون هم مبارک باشه

صفورا هنرمند
Safourahonar@yahoo.com

1) به نظرم یکی از بزرگترین مشکلهایی که توی ایران وجود داره اینه که هر موسیقی که سنتی و کلاسیک نیست پاپه ! تو ایران ما اصلا خواننده Rock و Jazz و... نداریم. فقط یه تعداد خیلی کمی رپ می خونن اونم خیلی متفاوت از چیزی که جاهای دیگه به اسم رپ شناخته میشه (به جز بعضی از گروههای رپ ََUnderground !)

2) به نظرم چيزی که باعث شد فرهاد از بلک کتس بیاد بیرون و این گروه از Rock تبدیل به پاپ بشه این بود که مردم ایران به طور کلی( یا همون عام) درکی از معنا و مفهوم آهنگ ندارند...خوشبختانه خواننده های این وبلاگ تا جایی که من می دونم این طوری نیستند...چون جزو مردم به طور کلی نیستند...

3)یه مسئله ی دیگه اینه که این آهنگها اصلا پاپ نیستند به نظر من...به نظر شما واقعا میشه بيست رو با The Lady In Red توی یه سبک گذاست؟

4)به نظر من سلیبی که Slash توی November Rain به گردنش داره (و همین طور یک A که قراره خودم موقع زدن گیتار الکتریک داشته باشم) خيلی معقولتر از عینک آفتابی هومنه...و این که بودن عکس چه گوارا روی لباس هومن فقط یه توهین بزرگه...

5)گفتم ما راک و ... رو نداریم توی ایران یاد یه نکته دیگه هم افتادم...خیلی ها هستن که فقط و فقط برای این که فارسی رو وارد یه سبک کنن مثلا آهنگ راک فارسی می سازن و این به نظرم کار خیلی مزخرفیه...

6) می دونم که حرفام کاملا یه طرفه بود و شاید احساسی...ولی خب به نظر من وقتی گروهی مثل پینک فلوید وجود داره آدم نمی تونه کامران و هومن گوش بده...

مرسی و واقعن جالب بود.آرش رو من از قلم انداختم ، نکته جالبش این بود که از آلبومش در خارج از کشور ( مخصوصن سوئد) خیلی بیشتر استقبال شد و پرفروش ترین آلبوم سال هم شد!و مهمترین دلیلش هم این بود که شعرش رو نمیفهمیدند و تنها از فرم اش خوششون اومده بود.از نکته 4 خیلی خوشم اومد شاید چون همین تازگی داشتم به این عینک کذایی هومن فکر میکردم و انگشترهای فراوان و مشمئزناکشان!
خواننده های زن هم فکر میکنم زیاد باشند سپیده و مهسا و شهره و خیلی های دیگر.

اِ !!! جدی‌جدی من فکر می‌کردم اینی که عکس‌ش اینجاست، هومنه و کامران اون‌یکیه! این نام‌گذاری مطمئنه؟

جالبه...
منم مثل قصه ها... فکر کردم اولش!!

سلام...اول از تحلیل زیبیتان تشکر می‌کنم. بعد هم من جزو بزرگان نیستم با هیچ متر و معیاری! ولی فکر می‌کنم چیزی که سونتاگ به‌عنوان زیبایی‌شناسی کمپ تعریف کرد خیلی با این آوازهای لس‌آنجلسی فرق می‌کند. شاید البته نشه گفت خیلی! یه مرز باریک و در عین‌حال محسوسی هست بین کمپ و کیچ.
...

بهترین تعریف کیچ را فکر کنم میلان کندرا توی رمان «شوخی» و «سبکی تحمل‌ناپذیر بار هستی» ارائه می‌دهد. کیچ هنر مبتذل صددرصد عامه‌پسند است و مفهومی بالاتر از آنچه عامه‌ی مست و ملنگ‌شده‌ی کیچ بصورت ناخودآگاه حس می‌کنند ندارد. همان‌طور که خودت گفته‌ای: «نقد و نظرهای جدّی درباره‌شان درست به سمت و سویی سوقشان میدهد که از آن گریخته‌اند.» اما هنر کمپ اینطور نیست و بصورت نیمی خودآگاه و نیمی ناخودآگاه سعی می‌کند چیزی بیشتر از آنکه نشان می‌دهد باشد. کمپ ورای صورت فریبنده‌اش بدنبال مفاهیم فرامتنی ست اما کیچ همان است که هست!
... ادامه دارد

البته نکته‌ای باریکتر از مو این میان هست که هنوز برای خودم سؤال است. اینکه آیا مثلن یک نفر مثل شما اگر با دیدی دیگر به موسیقی کامران و هومن یا آرش گوش دهد و حس دیگری فراتر از آنچه عامه می‌فهمند بفهمد آیا همین باعث نمی‌شود کار کامران و هومن یا آرش در ذهن ما مفهومی فرامتنی پیدا کند و از کیچ به کمپ ارتقا پیدا کند؟! یعنی آیا فرقی هست بین من‌ی که به‌هرحال خوب یا بد با مفاهیم هنری آشنا هستم و با او یی که فقط در فکر قر دادن و خوش‌باشی لحظه‌ای به فی‌المثل آرش گوش می‌دهد؟! آیا مفهوم concept ِ ماجرا فرق می‌کند یا نه؟
ببخشید که زیاد شد... دغدغه‌ای شخصی‌ست که با خواندن مطلب وبلاگ شما سعی کردم با شما هم در میانش بذارم.
ممنون به‌هرحال.
پایدار باشید.
یا حق