« توهّم! | صفحه اصلی | لویناس؛ فیلسوفِ دیگری »

الهامِ محض - فرناندو سورنتینو

دیروز که بعضی ورقه‌هام رو مرتّب می‌کردم، چشمم افتاد به ترجمة داستانی از سورنتینو که احتمالاً برای بیش از چهار سال پیشه. سورنتینو، یکی از نویسنده‌های محبوب منه! ترجمه رو فقط تایپ کردم و دوباره با متن اصلی تطبیق ندادم. امیدوارم که خیلی غلط و اشتباه نداشته باشه.

بیشتر از سورنتینو در «راز»:
مردی هست که عادت دارد با چتری بر سرم بکوبد - ترجمة امیرپویان شیوا
دفاعِ شخصی - ترجمة محمّدرضا فرزاد

بیشتر از سورنتینو خارج از «راز»:
ترس‌های بی‌مورد - ترجمة راوی قصّه‌های عامّه‌پسند

الهامِ محض
فرناندو سورنتینو
ترجمه به انگلیسی: کلارک م. زلوتچِو
دوستانم معقتقدند خیلی بهم الهام‌ می‌شود. گمان می‌کنم حق با آنهاست. دلیلش را هم حادثه‌ای می‌دانند که پنجشنبة گذشته برایم اتّفاق افتاد.
آن‌روز صبح، داشتم داستان ترسناکی می‌خواندم و با آن‌که روشنی روز همه جا گسترده بود، در اثر قدرت الهامِ فوق‌العاده‌ای که دارم، حس می‌کردم قربانی خواهم شد. تلقین و الهام، این فکر را به سرم انداخت که قاتلی سفّاک و تشنة خون، در آشپزخانه است. قاتل، که خنجر بزرگی را در دست تکان می‌دهد منتظر ورودم به آشپزخانه است تا بتواند روی من بپرد و چاقو را در پشتم فرو کند. با این‌که درست روبروی در آشپزخانه نشسته‌بودم؛ و با این‌که هیچ‌کس نمی‌توانست بدون این‌که ببینم‌اش وارد آشپزخانه شود؛ و با این‌که هیچ راهِ دسترسی جز در به آشپزخانه وجود نداشت؛ و با وجودِ تمام این حقایق، خیلی احمقانه متقاعد شده بودم قاتل، پشتِ در بسته کمین کرده.
به‌هرحال، به‌خاطر قدرت الهام و تلقین فوق‌العاده‌ام، احساس می‌کردم قربانی می‌شوم و دل و جرأت رفتن به آشپزخانه را نداشتم. این موضوع، مضظربم می‌کرد؛ چراکه وقت ناهار نزدیک می‌شد و ضروری بود به آشپزخانه بروم. در همین هنگام، زنگ در به صدا درآمد.
بدون اینکه از جایم برخیزم، داد زدم: «بیا تو! در بازه!»
سرایدارِ ساختمان با دو سه تا نامه وارد شد.
گفتم: «پام خواب رفته. می‌تونی بری آشپزخونه و برام یه لیوان آب بیاری؟»
سرایدار جواب داد: «البتّه!» در آشپزخانه را باز کرد و وارد شد. صدای ناله‌ای دردناک شنیدم و بعد، صدای جسدی که زمین می‌افتاد و همراه آن ظرف‌ها و لیوان‌ها فرو می‌ریختند. از روی صندلی بلند شدم و به‌طرف آشپزخانه دویدم. سرایدار در حالی‌که نیمی از بدنش بر روی میز بود و خنجر بزرگی در پشتش فرورفته بود، به‌حالت مرگ افتاده بود. حالا، سکوت برقرار شد. می‌توانستم تصوّر کنم که حتماً قاتلی در آشپزخانه نبوده.
منطقاً، این‌ها به‌خاطرِ تلقین و الهامِ محض بود.