جادّه

با سلام. قلم وعلاقمندي شما قابل تحسين است.اگر به مباحث جامعه شناسی علاقمند هستید به وب من هم سری بزنید. من وب شما را در سایت خود معرفی کرده ام.

:))اينا که مشخصات منه.منظورت اينه که ...؟:)
راستي قرار بود منم نگم منظورت چيه ...خودت بگي

و اتوبوس ها و ماشين هايي که با صداي سرعت مي گذرند و جاده هاي پيچ در پيچ شمال و سر بالايي و سر پاييني شديد جاده ها که دلم را آشوب مي کنند و تونل ها که همراه با وحشت ـ و گاهي آرامش ـ است با صداي بوق ماشينها و چراغهاي روشن شان.

کیوان بی‌ی‌ی‌ی‌ی‌ی خیاااااال !

عجيبه که شما در مورد بچگي حکم کلي ميدين...

Daghighan.

بازگشت پادشاه!

Jenabe pouyane aziz, man aslan be farsi comment nemizaram, in yaroo ke ba linke man comment gozashte ro shayad khodetoon beshnasin, man ke na.

بسم الله الرحمن الرحيم
نميدونم چرا ياد اين جمله از اگوست کنت افتادم که: همگي ما در کودکي يک مومن دو آتشه در جواني يک مابعدالطبيعه گراي انتقادي و در بزرگسالي يک فيلسوف طبيعي هستيم. اون هيجان و غريبي ناشي از جهل به دنياي پيرامونه اما وقتي رفته رفته خورشيد معرفت طلوع ميکنه و انسان به محيطش عالم ميشه فضاها و افقهاي تازه اي جلوش باز ميشه که شرايط رو دگرگون ميکنه.در واقع من فکر ميکنم غلبه متافيزيک بر عالم واقع در دوران کودکي توجيه کننده بسياري از اين حالتهاي روانشناختي باشه. با افزايش سن انسان به عالم واقع بيشتر نزديک ميشه و اين در عين اينکه ميتونه خوب باشه از طرفي هم ميتونه يه خطر جدي محسوب بشه. به نظر من اونجايي نقطه تعادل هست که متافيزيک و عالم واقع بتونن يه ارتباط مفيدي رو با هم برقرار کنن. مفيد يعني اينکه همديگرو نفي نکنن و با هم دنياي بشر رو بسازن. البته اين جمله خيلي سطحيه و جاي حرف بسيار داره!

سلام . قرار بود کامنت نذاريم که ؟!؟! اشکال نداره . با اين حساب . . . نمي‌دونم . . . شايد هنوز بچه باشم . فعلا . . .