عاملیّت/ساختار

سلام . درشته . همين الان فهميدم . من خودم هميشه ساختار رو مقصر مي‌دونستم و حالا با يه حساب سر انگشتي فهميدم وقتي از کنشگر مقصر رو بخواي با دلايل نسبتا منطقي ساختار رو مقصر مي‌دونه و وقتي از ساختار بپرسي با دلايل قاطع خودش ، خودش رو آري از اشکال رو کنشگر رو مقصر مي‌دونه . ممنون . فعلا . . .

من چرا انقدر کم به مغزم فشار مي‌آرم ؟؟؟ . . .

بله و بايد قدرشان را بدانيم. موافقم!

آقای شیوای عزیز + یور فرند عزیز. خیلی محترمانه بگم . دیگه شورش رو در اوردید. امیدوارم منظورم رو فهمیده باشید.
برام مهم نیست که که معلمم باشید یا چند برابر من سن داشته باشید . به هر حال ...

صاحب محترم وب لاگ راز! آقا/خانم! من مفتون گرافیک ماه شما - ببخشید- وبلاگ شما شدم هر وقت می آیم هوش از سرم می برد. نگویی ببین مشتری های ما رو که به جای توجه به محتوای مطلب به آب و رنگ و خال و خدش توجه می کنند که در جواب می گویم چطور از یک جلسه مهم مناظره میان صدری و جهانبگلو فقط ادا اطوارشان را نوشته ات آورده ای خوب من هم از وب قشنگ ات فقط ظاهرش را الان قلمی می کنم نه این که از محتوای اش استفاده نکنم که آن خود بابی مستقل دارد.

من كه نتونستم درك كنم ... ولي خوب مي دونم كه درست مي گيد ... !

پيش بيني امر پيش بيني ناپذير و جمله ي مشهور هابز: « از کجا مي دانيد که مي دانيد که مي دانيد...»... و نمايش( رخداد يا فاجعه يا برنامه ي روزانه ي آقاي دلاکو آ / نام نمايش اين است ) آغاز مي شود بدان هنگامي که نبايد ( وگرنه نمايش ديگر نمايش نيست ) ...نمايشي شديد و ضروري ( به ياد آنتون آرتو ) ... و مارپيچي از نخ ها و ماجراها که روي هم مي افتند ...عجب!.. راستي بردار جان! بي بي گشنيز تو آستين کيست؟

caracter and caracterless , i'ts the question

امير جان سلام
پست بالاييت (بدبيني خوشبينانه) در مورد کتاب دوباتن خيلي زيبا و نکته سنجانه بود اين دوباتن با سن کمش واقعا قلم شاهکاري داره من که بخش نيچه اين کتاب رو چند بار خواندم و سير نشدم مثل کارتون رابين هوده!
بي صبرانه منتظر چاپ کتاب جديدش(هنر سفر ترجمه گلي امامي و احتمالا نشر نيلوفر)هستم
قربانت

عذر ميخوام٬ ولي وقتي که کامنت‌هاي يک پست بسته ميشه٬ درست نيست که براي يک پست ديگه کامنت بذاريد :) وقتي بسته شده٬ حتما صاحب وبلاگ دل‌ش نخواسته که کامنتي در اون باره دريافت کنه.

البته دعوا که نيست. زيرا دعوا ميان کساني اتفاق مي افتد که مدعي تصاحب تمامي حقيقت اند. امروزه علماي جامعه شناسي مانند گيدنز در تلاش براي نزديک کردن کلان نگري و خرد نگري هستند. با اين حال به نظر من آنچه اهميت دارد «مساله» است. نظريه ها همانند عينکي هستند که ما براي ديدن واقعيت به چشم مي زنيم. هر گاه موضوع مورد بررسي مربوط به روابط ميان کنشگران محدود باشد مانند اعضاي يک خانواده يا کارمندان يک اداره؛ آنگاه بايد از نظريه هاي خرد يا نظريه هايي که در آنها کنشگران اهميت دارند استفاده کرد. اما زماني که مساله مربوط به تعداد زيادي کنشگر در سطوح مختلف مي شود مانند هنگامي که روابط ميان طبقات اجتماعي و دولت را مطالعه مي کنيم؛ بايد از نظريه هاي کلان يا نظريه هايي که به ساختارها توجه مي کنند؛ استفاده کنيم. با اين حال بر عهده محقق اجتماعي است که در تحقيقات خود ربط موضوعات خرد با عوامل کلان را مشخص سازد. براي نمونه ممکن است در تحقيقي خرد در باره علل تضعيف خانواده در گروههاي کم در آمد؛ بيکاري رئيس خانوار به عنوان متغير مستقل مهم اشکار شود. در اينجا ذکر اينکه بيکاري رئيس خانوار عامل اصلي تضعيف خانواده است؛ کفايت نمي کند. محقق بايد نشان دهد که ساختار هاي اقتصادي شهر يا کشور قادر به ايجاد اشتغال کافي براي جمعيت جوياي کار نيست. در اين شرايط تاثير متغيرهاي کلان بر يک وضعيت خرد روشن مي شود.

بسم الله الرحمن الرحيم
با سلام خدمت استاد عزيزم آقاي ايماني
اتفاقا مشکل همين جاست. من فکر ميکنم در بسياري از موارد در عين اطمينان از اينکه موضوع مورد بررسي تحليل کلان يا خرد را مي طلبد دچار خطا ميشويم. چون ما از ارتباطات اين دو سطح تحليل با هم غافليم. البته بحث روش شناسي نيز که ديگر جاي خود دارد. در نهايت بايد بگويم به نظر من ما نيازمند رويکرد جديدي در اين مبحث هستيم. حالا اينکه رويکرد جديد به بهاي قرباني شدن يکي از طرفين يا آميزه اي از ايندوست جاي بحث دارد.
البته نزديک کردن اين دو رويکرد نسبت به هم نيز خود داراي مشکلات متعددي است. شايد هم اساسا قيد اين قالب بندي ها را بايد زد. خلاصه بحث بسيار پيچيده و جالبي است که در اين مجال نمي گنجد.