« چرا با مهندسی وداع خواهد کرد؟ | صفحه اصلی | قلم‌انداز »

گیلان؛ یا، در این چند روز که نبودم…

۱- وقتی کسی در میگذرد، داستانی که سالها پیش برایش اتّفاق افتاده، دوباره سر زبانها میفتد. فکر میکردم، در روزهای پس از درگذشت کسی، چند نفر، چند بار داستانِ سالهای دور متوفّی را – فرض کنید خیانت همسرش – برای هم تعریف میکنند؟ با مرگ افراد، پرونده‌های بسته دوباره باز میشود! بیجا نیست که داستانِ بسیاری کتابها از «گفتگوهای پس از خاکسپاری» شروع میشوند.

۲- گیلانی‌ها آدم‌های مهربان و خندانی هستند. وقتِ پرسیدنِ نشانی، میآیند کنار خیابان و در جهتی که باید حرکت کنی، قرار میگیرند و مسیری را که باید بروی، با حرکات زیاد دست شبیه‌سازی میکنند. بعضیها هم کروکی محلی را که میخواهی بروی، میکشند و حتّی خیابانهای زیادی را خط میزنند که یعنی «اینجا نباید بروی» و یکدفعه میبینی نقشة نصف شهر در دستانت هست! ترجیع‌بند حرفشان هم: «فدای تو بشم» و «ماهی تو» و «قربانت بروم».

۳- در بندر انزلی از خیابانِ کنارة ساحل راه میرفتیم که یکدفعه، «رستوران آتیه»ی فیلم «ماهیها عاشق میشوند» را جستم. رنگ موقّتی که بر بنا زده بودند، پوسته شده و از بین رفته بود. بهرحال، بعد از پرس و جو معلوم شد که لوکیشن رستورانِ فیلم – همانجا که زنهای فیلم، غذاهای خوشرنگ و خوشمزه میپختند و بیننده را گرسنه از سینما روانه میکردند – ساختمانی‌ست که در عکس میبینید. گویا، حالا شده کانون هنرمندان انزلی.

لوکیشن رستوارن آتیه، فیلم ماهی‌ها عاشق می‌شوند، بندر انزلی

۴- دختر فروشندة ماسوله‌ای – که بافتنی میفروخت – تمام راههای اقناع مشتری را بلد بود. از اینکه شوخی کند، تخفیف بدهد، قول بگیرد، توجیه کند، ترحم برانگیزد و … گرچه انگیزة ما بیشتر این بود که با او حرف بزنیم تا او بیشتر حرف بزند!

دختر خندانِ فروشندة ماسوله‌ای و «هندوانه»ی بافتنی‌ای‌ که میفروشد

۵- جز جادّة مشهور اسالم – خلخال، جادة رشت – فومن هم دیدن دارد. مسیر اسالم – خلخال، دستِ کم در نیمة اوّل، مثل جادّه‌های کوهستانی دیگر در شمال کشور است؛ فرض بگیرید جادّه‌های دوهزار و سه‌هزار نمک‌آبرود یا نهارخوران به زیارت خودمان. (گیرم من گرگانی متعصّب، باور ندارید دربارة زیبایی دوّمی از سینا بپرسید!) بهرحال بنظرم ویژگی منحصر بفرد چنین جادّه‌هایی اینست که جز آسفالت راه، همه جا سبز است. بگذریم، داشتم میگفتم که جز جادّة کوهستانی اسالم – خلخال در گیلان، جادّة کفی رشت – فومن و همینطور سیاهکل – سنگر دیدنی‌اند. دوّمی خصوصاً بخاطر کانالهای عریضی که آب را از سد سنگر به مزارع شالی میرسانند و موازی با جادّه پیش میروند.

۶- و امّا دستِ آخر مسیر حرکتمان این بود: از گرگان از طریق جادّة ساحلی و بابلسر و نور و نوشهر و چالوس و تنکابن و رامسر تا رشت. توقّف در رشت. بعد فومن و ماسوله و اسالم و خلخال و بعد بندر انزلی و در برگشت، لاهیجان و سیاهکل و از طریق سنگر جادّة رشت به قزوین، از رودبار و منجیل تا تهران.