روزگار غریبی‌ست نازنین!

كاملا با حرفهايتان موافقم ولي كمي دركش برام مشكل بود به منم سر بزنيد
ممنون

......................................................................

سلام عرض شد . شاملو رو خيلي دوس دارم آما از متن طولاني اصن خوشم نمي‌اد . آخه فكر كارت اينترنت مارم بكنيد ديگه . در ضمن من با تقريب خوبي با نظر رامتين موافقم . به من سر بزنيد . كامنت نگذاشتن به منزله‌ي فحشِ (...) است . جي ميلتان را هم يه چككي بكنيد .تا شنبه...

جاي تاسف است! تاسف براي دبيرستاني كه دانش آموزانش قرار بود آزاد انديش باشند و ...

!!!

امروز دیدم که سیبستان به مطلب اسنابیسم شما لینک داده و مطالب وبلاگ شما را درخور تامل دانسته.
خیلی خوشحال شدم. فکر کردم خودتان هم بدانید بد نیست.
دوست داشتم به شما چیزی بگویم. به نظر من مطالبی که شما با دیدگاه انتقادی جامعه شناسی و فلسفی آنها را بازخوانی می کنید، دارای سطح کامل متفاوتی به نسبت دیگر مطالب وبلاگتان است. امیدوارم که این دیدگاه را در سطح وسیع تری در زمینه تحلیل امور روزمره و اجتماعی، ببینم. موفق باشید.
ش - آ

سلام!
خواستم که اگه میشه آی دی خودتون رو به من بدید تا براتون اسم وبلاگ رو بفرستم.
با تشکر
فربد

سلام:)
راستش از ديشب چند بار نامه ي دوستتون رو خوندم اما دليلش رو نفهميدم.تا حالا نديده بودم اين جور اخراجها رو.

واقعا جاي تاسف دارد...
ولي اقاي انصاري با اينكارشان و مدرسه با اين كارش خيلي چيزها را به ما نشان دادند خيلي چيزها را به ماثابت كردند.
و از اقاي انصاري به علت چيزهايي كه به ما ياد داند متشكرم

اخراج استاد انصاری امر غیر منتظره بود اما نه عجیب . تازه من خوشحالم که بلای دیگر سر ایشان نیامد . چه بسا افرادی که سر بحث هایی ساده تر از این سر از زندان اوین و قبرستان در آورده اند . به امید این که در همه جهان و نه تنها در ایران آزادی بیان ( یا بقول بعضی آزادی پس از بیان پدید آید ( راستی آقای شیوا چرا نمییان مدرسه؟

كسي يادش مياد من چرا اخراج شدم؟ كسي ميدونه؟ خيلي سخته تا آدم قبول كنه كه چنين اتفاقايي داره تو سمپاد ميفته...

كوهنوردي مي‌ خواست به قله ی بلندی صعود كند. پس از سال‌هاي سال تمرين و
آمادگي ، هنگامي كه قصد داشت سفر خود را آغاز كند شكوه و عظمت پيروزي را
پيش روي خود آورد و تصميم گرفت صعود را به تنهايي انجام دهد او سفرش را
زماني آغاز كرد كه هوا رفته رفته رو به تاريكي مي‌رفت ولي قهرمان ما به
جاي آنكه چادر بزند و شب را زير چادر به صبح برساند، به صعودش ادامه داد
تا اين كه هوا كاملا تاريك شد. به جز تاريكي هيچ چيز ديده نمي‌شد. سياهي
شب همه جا را پوشانده بود و مرد نمي‌توانست چيزي ببيند حتي ماه و
ستاره‌ها پشت انبوهي از ابر پنهان شده بودند.
كوهنورد همان‌طور كه داشت بالا مي‌رفت، در حالي كه چيزي به فتح قله
نمانده بود، پايش ليز خورد و با سرعت هر چه تمام‌تر سقوط كرد. سقوط
همچنان ادامه داشت و او در آن لحظات سرشار از هراس، تمامي خاطرات خوب و
بد زندگي‌اش را به ياد مي‌آورد. داشت فكر مي ‌كرد چقدر به مرگ نزديك شده
است كه ناگهان دنباله طنابی که به دور كمرش حلقه خورده بود بين شاخه های
درختی در شيب کوه گير کرد و مانع از سقوط كاملش شد. در آن لحظات سنگين
سكوت، که هيچ اميدی نداشت از ته دل فرياد زد: خدايا كمكم كن !
ناگهان ندايي از دل آسمان پاسخ داد از من چه مي‌خواهي؟
- نجاتم بده خدای من!
- واقعا فكر مي ‌كني مي‌توانم نجاتت دهم؟
- البته ! تو تنها كسي هستي كه مي‌ تواني مرا نجات دهي.
- پس آن طناب دور كمرت را ببّر!
و بعد سكوت عميقي همه جا را فراگرفت.
اما مرد تصميم گرفت با تمام توان مانع از پاره شدن طناب حلقه شده به دور
كمرش شود. روز بعد، گروه نجات گزارش داد كه جسد منجمد شده يك كوهنورد در
حالي پيدا شد كه طنابي به دور كمرش حلقه شده بود و تنها دو متر با زمين
فاصله داشت...
من و شما چی؟ چه قدر تا حالا به طنابی در تاريکی ‌چسبيديم به خيال نجات ؟
تا حالا چه قدر حس کرديم که خداوند فراموشمان كرده ؟ يکبار امتحان کنيم؛
بياييد طناب رو رها کنيم ...