« حقگوارسکی در "دنیای کوچک دون | صفحه اصلی | همرغ و خروس و جوجه »

هوگاهی اوقات دلم میخواد بنویسم.

هو
گاهی اوقات دلم میخواد بنویسم. اما همین که تصمیم میگیرم بنویسم – فرقی نمیکند، یک صفحه متن، چهار خط گفتگو، سه سطر تک گویی یا چند بیت شعر – منصرف میشوم. پیشترها اما اینطور نبود. بی ادبی میشود؛ اسهال قلم داشتم. وقتی میخواستم بنویسم، برگه ای برمیداشتم و مینوشتم، چرت و پرت و مرتبط و مربوط و بی ربط و نامربوط. حتا چهار صفحه توصیف یک آدم. آدمی که وجود داشت یا نداشت؛ واقعی بود یا فرضی و کل وجودش به همان چند صفحه بسته بود. مثل نقاشی بودم که سیاه قلم تمرین میکند. نقاشها اینطورند. صفحه سفیدی برمیدارند؛ هرچه بخواهند میکشند. طرحی میزنند. خواستند نگه میدارند نخواستند پاره میکنند؛ ریز ریز میکنند و دور میریزند و دوباره از نو میکشند. دلشان بخواهد رنگ میکنند، نخواهد نمیکنند. شاید گاهی سایه بزنند، گاهی نزنند. عشقشان بکشد تُف مالیش میکنند. عصبی باشند، خط خطیش میکنند. خوشحال باشند چهره یارشان را میکشند؛ قشنگ: قشنگتر از آنچه هست. دلخور باشند اما هماو را عفریته ای میکشند؛ زشت: زشت تر از آنچه میبینیم (و آیا در آن لحظه زشت تر از او کسی هست و میبینند؟). گاهی گوشه بوم و صفحه شان دو خط شعری مینویسند که "گویای همه چیز است و خود ناچیز" گاهی همان کنار مینویسند فردا باید چه کنند و یا زنشان چه سفارش داده که از بیرون خریداری شود.
من هم همینگونه بودم. اما الان گویا دچار بی فرهنگی شده ام! نوشته هایم محدودند به همبن اراجیف و گاهی نامه ای به دوستی. بخود اما میگویم نه؛ الان بیشتر از قبل فکر میکنی و کمتر مینویسی. ولی میدانم دروغ میگویم! خوب، چه اشکالی دارد. این همه آدمها به هم دروغ میگویند و حالا یکی پیدا شده به خودش دروغ میگوید. یک دروغ مصلحتی کوچک که کسی را ناراحت نمیکند. میکند؟ در عوضش همین دروغ به من اعتماد به نفس میدهد: "تو اگه بخوای بنویسی خیلی خوب مینویسی فقط دلت نمیخواد".. خب من هم اینجور حال میکنم.