« هو"یهوه" گفت: بارانم را بر | صفحه اصلی | هوحافظ را دوست دارم آنجا »

هوگردهمایی دبیران ادبیات مدارس سمپاد

هو

گردهمایی دبیران ادبیات مدارس سمپاد - پژوهشگاه شهید بهشتی - سه شنبه
برایم جالب بود بدانم دیگر معلمین سمپاد که اکثراً سن و سالی دارند و خیلیها استخدام رسمی آموزش و پرورش هستند چه جور فکر میکنند. دیروز من و علی رفتیم شهید بهشتی. موقعی که رسیدیم "محمد رضا بایرامی" (نویسنده - برنده جایزه کتاب سال سوییس) داشت به سوال معلمها جواب میداد. یک کم گوش دادم، بد نبود. سوال معلمها هم البته پخته به نظر میرسید. آمدم پایین دفتر رضا دیدم آقای سروری و علی نشسته اند و دارند درباره سخنرانیهاشان صحبت میکنند. سخنرانی آقای سروری عنوانش بود "نگاهی نو به دستور زبان از منظر زبانشناسی" و قرار بود در آن روشهایی که این چهار ساله در علامه حلی (1) برای گذار از تاریخ خط و زبانشناسی به دستور زبان فارسی امروزی پیدا کرده ایم صحبت کنند. روشهایی که باعث میشود بچه ها در مرحله اول از نام "دستور" (که لحنی بسیار آمرانه دارد) نهراسند و از حالت برخورد انفعالی با دستور به حالت فعال رو بیاورند. صحبتهای آقای سروری با موضع سرسختانه بعضی از معلمها روبرو شد. یکی میگفت : این شکلها (منظورش شکلهای خطهای کهن بود) خیلی کودکانه است و برای ذهنهای ابتدایی مناسب است... خنده ام گرفته بود. یاد صحبتهای کلود لوی استروس (بنیانگذار ساختارگرایی در مردم شناسی) افتادم. گفتم شاید او هم در چنین جلسه ای شرکت کرده بود و نظریه "تفکر وحشی" بذهنش رسیده! میخواستم دستم را بلند کنم و به عنوان کسی که چهار سال اینها درس داده از حیثیت ادبیات (!) دفاع کنم. اما محمدرضا و رضا گفتند صلاح نیست اینها همینطورند. خلاصه سخنرانی آقای سروری با نارضایتی ضمنی شرکت کننده ها تمام شد. نوبت به علی رسید. آقای ناصرزاده به علی گفت : اینها خیلی ضد جوانند برو و قبلش بگو که من خاک ای شما هستم! اصلاً من چرا این بالا نشسته ام؟ باید بیامپایین بیفتم به پای شما!!! ولی من نظرم این بود که علی در سخنرانیش "جذابیت" و اهمیتش را به مردم حالی کند.عنوان سخنرانی علی "طراحی آزمون خلاق برای دانش آموزان تیزهوش" بود. که خیلی خیلی خوب برگزار شد. فهمیدم اگر با اینها منطقی صحبت کنیم جواب میدهد. از وقت گذشته بود. رضا گفت هر کس میخواهد برود شام بخورد و بقیه بمانند و استفاده کنند. که همه بدون استثنا ماندند. خیلی ها که هر دفعه پایان وقت را تذکر میدادند میخکوب شده بودند. بعدش هم گفتند که ما حاضریم فردا از وقت استراحتمان بزنیم و آقای شیوا بیایند و صحبت کنند! یا یکی گفت : نصف شب بر که گشتیم (از حرم برمیگشتند) باز آقای شیوا صحبت کنند... اتفاقی شنیدم که دیگری میگفت : خدا این جووانا رو حفظ کنه باید براشون اسفند دود کرد!
حخلاصه ار بس با علی حرف میزدند که شام را هم یک ساعتی بعد از بقیه خوردیم و برگشتیم. تجربه جالبی بود. ولی نکته جالب اینکه همینها برمیگردند شهرستانشان و بعد عین همین کارهایی را که ما انجام دادیم انجام میدهند و نتیجه نمیگیرند؛ چون صرفاً میخواهند تقلید کنند. آن وقت است که مصیبت بشود!