« تو عزیزی | صفحه اصلی | اگر شبی از شبهای زمستان مسافری - ایتالو کالوینو »

نامه به خوشبختی - کوشا خلوتی

هو

وقتی معلم کوشا بودم، او سال سوم راهنمایی بود؛ سالتحصیلی 80-79. کوشا امروز سال دوم دبیرستان است. خبری ازش ندارم و نمیدانم چه میکند... آن روزها وقتی برای بچه‌ها دربارة نامه صحبت میکردم، گفتم برای غیرجانداران هم میشود نامه نوشت و برایشان "خاطرات زلاتا" را مثال زدم که خطاب به دفترچة خاطراتش نوشته بود؛ دفعة بعد که خواستم برایم بنویسند، دیدم تخیلشان به کار افتاد و نامه‌هایشان را خطاب به انواع و اقسام چیزها (!) نوشتند: یکی به ساختمان نیمه‌کارة مدرسه و دیگری به کتاب "مبتکران" - که بیچاره‌شان کرده بود از بس مسأله داشت و باید حل میکردند. از این میان کوشا به خوشبختی نامه نوشت که بنظرم خوب از کار درآمد. داشتم برگه‌های قدیمی بچه‌ها را زیر و رو میکردم که این یکی را دیدم و دوباره خوشم آمد و یاد خاطره‌ها افتادم... گفتم اینجا بگذارمش:


6/9/74
سرکار خانم خوشبختی،
جناب آقای خوشبختی،
مدیر محترم کل خوشبختیهای جهان، بدینوسیله به استخضار میرساند
خوشبختی جان،
خوشبختی گرامی،

سلام خوشبختی! هرجا هستی امیدوارم خوب و خوش باشی و زودتر نامه ام بهت برسه. میدونی چیه؟ وقتی تو عروسیِ دخترخاله ام همه بهش میگفتن "ان شاءا... خوشبخت شی!" خیلی حسودیم شد. مگه تو فقط سراغ کسایی میری که ازدواج کردن؟ مگه من نمیتونم خوشبخت باشم؟ اما وقتی فکر کردم دیدم تو اونقدر نمیتونی سنگدل باشی که سراغ من نیای! بنابراین تصمیم گرفتم به دستت بیارم؛ اما نمیدونستم چه جوری؟! برای همین تصمیم گرفتم از آدمهای خوشبخت سؤال کنم کجا خوشبخت شدن. اولین فرد مورد نظرم یکی از آشناهایمان – آقای تهرانی – بود که دکترای فیزیک داره. وقتی ازش پرسیدم "کجا خوشبخت شدین؟" جواب داد: "در انگلیس"... خب، اینکه بیفایده بود! آخه من که نمیتونم برم انگلیس! اما کس دیگهای هم سراغ نداشتم. برای همین هم تصمیم گرفتم وقتی رفتم بیرون از آدمهایی که خوشحال و راضی به نظر میرسن سوال کنم!
بالاخره اولین فرصت امروز فراهم شد. رفته بودیم فرودگاه تا خاله ام را بیاریم خونه. نیم ساعت زودتر رسیدیم و فرصت کردم از پدر و مادرم جدا بشم و دنبال آدمهای خوشبخت بگردم. همینطور داشتم میرفتم که یکدفعه ای زن و شوهر جوانی را دیدم که با هم داشتند راه میرفتن و بسیار خوشحال یود؛ حلقه های آنها هم از فاصلة دور برق میزد! با خوشحالی رفتم جلو و ازشون پرسیدم "ببخشید! شما خوشبختی رو کجا پیدا کردین؟" اونها هم لبخندی زدن و جواب دادن: "کجاش رو دقیقاً نمیدونیم؛ ولی از وقتی بود که با هم آشنا شدیم" و بسرعت رفتن و من هم به راه رفتن ادامه دادم. تا اینکه به نزدیک دستشویی رسیدم و مرد بسیار خندانی را دیدم که در حال درست کردن کمربندش بود. بسرعت بطرفش رفتم و پرسیدم "شما خوشبختی رو کجا گیر آوردین؟" تبسمی کرد و گفت "تو دستشویی مردونه؛ توالت چهارم از دست چپ!" هِی! این عالی بود. اونجا راحتترین جایی بود که میشد رفت. از آن مرد تشکر کردم. سریع رفتم به سراغ توالت چهارم و در را بستم. اما اونجا چیزی غیرعادی غیر از یک بوی وحشتناک حس نمیشد! مثل اینکه اون مرد واقعاً خوشبخت شده بود!
با ناراحتی از دستشویی خارج شدم و به طرف پدر و مادرم به راه افتادم. اما یکدفعه ای مردی با ظاهری خیلی عجیب جلو آمد و پرسید: "پسر دنبال چی میگردی؟" گفتم: "دنبال خوشبختی" و تمام جریان رو براش توضیح دادم. او هم گفت:" خوب براش یه نامه بنویس و ازش بخواه پیشت بیاد؛ اونجوری حتماً میاد" من هم خندة ابلهانه ای سر دادم و گفتم:" پس چه شکلی پستش کنم؟" او هم با خونسردی جواب داد: "وقتی به آخرای نامه میرسی، باد دلپذیری شروع به وزیدن میکنه، اونوقت تو هم بعد از اتمام نامه، پنجره رو باز میکنی و نامه رو آتیش میزنی تا باد، دودش رو به خوشبختی برسونه! خوشبختی، یه چیزِ عادی نیست؛ پس طریقة ارسال نامه به اون هم عادی نیست!"
این بهترین فکر بود! از او تشکر کردم و به طرفِ پدر و مادر و خاله ام دویدم. یکدفعه ای مرد داد زد: "یادت باشه تمام جزئیات رو براش تعریف کنی! هر چی بیشتر روده درازی کنی، بهتره!"
خب! این هم از ماجرای من. حالا تو رو خدا بیا دیگه! صبر کن ببینم! چه باد خوبی داره میاد! هِی!!! من خوشبختترین آدم دنیا هستم... چون تونستم به خوشبختی نامه بنویسم و ازش بخوام پیشم بیاد....
اینم کب - ریت...

به امید دیدار - کوشا