« خاتون - عمران صلاحی | صفحه اصلی | عکسهای مندائیها (صائبیها) »

بولینگ برای کلمباین - نمایشگاه گل - دارالفنون

هو

پریشب یا امیرمسعود رفتم و بولینگ برای کلمباین رو دیدم که واقعاً خوب ساخته شده بود؛ یعنی گاهی فکر میکنم فیلم اینقدر خوش ساخت بود که آدم رو بیشتر مشغول ساخت و روایت میکرد و کمتر هشدار جدی فیلم به بیننده القا میشد! اما فیلم یک طرف و اون مدتی که بعدش با امیرمسعود بودم، یکطرف! خیلی خوش گذشت؛ ممنون!
دیروز هم اول کاملاً به شکل اجباری رفتم نمایشگاه گل و گیاه! بعد البته از بعضی چیزایی که دیدم خیلی خوشم اومد. چقدر رنگ اونجا دیدم من... طیفای مختلف قرمز و سبز...

بعدش هم به دعوت "انجمن ترویج علم ایران" رفتم به کاخ گلستان تا در تالار "چادرخانه" صحبتهای دکتر بهشتی (رییس سازمان میراث فرهنگی)، آقای روحانی عزیز (رئیس انجمن)، چند تا مورخ و همینطور دانش آموخته های دارالفنون را دربارة "مدرسة مبارکة دارالفنون" بشنوم. بعد هم از اونجا، و از طریق "در شمس العماره" – که فقط برای این جلسه باز شده بود – از طریق خیابان ناصر خسرو رفتیم به بازدید مدرسة دارالفنون.
دارالفنون، برای بازسازی و مرمت و تبدیل به موزة اسناد و گنجینة آموزش و پرورش تعطیله. تعطیله که یعنی مخروبه است! و یک میلیارد و چهارصد میلیون تومان پیش بینی هزینه براش شده. اما شخصاً بعید میدونم که کار به این زودی تموم بشه؛ علتش هم خیلی ساده اینه که مجموعه، متعلق به آموزش و پرورشه و از اون بدتر اینکه "پژوهشکدة تعلیم و تربیت" دست اندر کار ساخت دارالفنونه! رئیس پژوهشکده یه نیم ساعتی در کاخ گلستان صحبت کرد و همون جا فهمیدم که چرا آموزش و پرورش پیشرفت نمیکنه! صحبتاش بقیه رو ناراحت کرد؛ اما من رو بشدت خندوند؛ طوریکه نصف سخنرانی طرف یا زیر میز بودم یا جزوه و کتاب جلوی صورتم. یکی ازدانش آموخته های دارالفنون (آقای ولایی) که پیرمرد واقعاً بانمکی بود هم کنارم نشسته بود و هی تیکه مینداخت و من بیشتر میخندیدم! پیرمرد، فکر میکرد دوباره بچه شده و سر کلاس شیطنت میکرد... آقای ولایی هم صحبت کرد و چند تا خاطرة شیرین از سالهای تحصیل گفت.
توی مسیر هم که از خیابان ناصرخسرو به سمت "دارالفنون" میرفیتم، با خانم توران میرهادی (خمارلو) صحبت میکردیم و اینکه چی شد اینقدر به آموزش علاقمند شدن. حرفهای خانم میرهادی واقعاً برام جالب بود...
دیدن دارالفنون – در این مرحله - واقعاً تأسف برانگیزه. خرایه ای که وقتی دوران شکوهش را بیاد میاوری، ناراحت میشوی. کلاسهای بزرگ و نورگیر و سالنهای وسیع و حیاط مصفا... باور کنید درس خوندن تو همچین مدرسه ایه که باعث میشه طرف بره و اولین نقشة تهران رو بکشه یا ارتفاع دماوند رو اندازه بگیره یا نمیدونم اولین تلگراف رو درایران تأسیس کنه و هزار جور منشأ خیر دیگه.

بگذریم، دکتر روح الامینی (از پدران مردمشناسی ایران و دانش آموختة دارالفنون) هم بودن. حالشون خیلی خوب نیست. خانومشون میگفتن هنوز که دکتر چیزی مینویسن، از فضای خالی برگه های امتحانی دانشجوها استفاده میکنن و میگن من به نفس اینها زنده ام. دکتر روح الامینی تونستن ساختمون دانشسرای عالی (ساختمان نگارستان در میدان بهارستان) رو از چنگ وزارت برنامه و بودجه دربیارن و مانع از تبدیلش به پارکینگ وزارتخونه (!) بشن. دکتر با پیدا کردن زیرزمین قدیمی (که احتمالاً محل قتل قائم مقامه) تونستن ساختمان رو ثبت کنن. کاش هنوز اونقدر رمق داشتن که میتونستن دارالفنون رو هم پس بگیرن. دکتر پیشنهاد کردن که ماهی یکبار توی همین خرابه فرش بندازن و دانش آموخته ها دور هم جمع بشن و فکر کنن چطور میشه این ساختمون رو هم پس گرفت و به میراث فرهنگی سپرد و مرمتش کرد.
بگذریم... روز خوبی بود.